FILM
Dirty Mind: The Rise and Fall of Tony T, zoals de prent voluit heet, is de tweede film in minder dan een jaar van de jonge cineast Pieter Van Hees. Dat nieuwkomers in het huidige Vlaamse filmlandschap in staat zijn om zo snel na hun debuut een tweede langspeler te maken, is wellicht de meest bemoedigende boodschap van Dirty Mind. Daar stopt het goede nieuws echter. Of het na nummer twee ook gemakkelijk zal zijn om nummer drie te financieren, lijkt immers zeer de vraag, want Dirty Mind trapt in dezelfde val als Linkeroever: een intrigerende premisse wordt tenietgedaan door een onderontwikkeld scenario en overdreven stilisme. En dus blijkt eens te meer dat de zogenaamde renaissance van de Vlaamse film er vooral een van artistieke ambitie is die te weinig wordt waargemaakt.

We ontmoeten hoofdpersonage Tony T. (Helsen) als hij nog Diego heet en tweede viool speelt tegenover zijn broer. Samen vormen zij het stuntteam op de set van een Vlaamse politiereeks. Na een faliekant verlopen stunt – waarin hij de plaats van zijn gewonde broer inneemt – ontwaakt Diego in een ziekenhuis als de assertieve, zelfzekere en zelfverklaarde sexy Tony T. Dit is het gevolg van een aantasting van de frontale hersenkwab, waarin de personaliteit van mensen bepaald wordt. Professor Vandewoestijne en zijn doctoraatstudente Jaana stellen voor een chip in Diego’s brein in te planten om de gevolgen van frontaalsyndroom teniet te doen. Maar wil Tony T. dat wel? Want zijn vernieuwde zelfvertrouwen leidt tot succes in zowel werk als liefde.

Het is hemeltergend dat een dergelijk uitstekend gegeven bijwijlen zo amateuristisch wordt uitgewerkt door Pieter Van Hees. Als scenarist is hij bijv. meer geïnteresseerd in de goedkope grap dan in het dramatische en filosofische potentieel van zijn premisse. Soms werkt dat – een scène met een chronisch kwijlende man die (tijdelijk) wordt genezen door een ingeplante chip - maar in negen van de tien gevallen wentelt het script zich  op een weinig leuke manier in de marginaliteit (in de oorspronkelijke betekenis van het woord). Ook neemt het scenario enkele loopjes met de geloofwaardigheid om de plot voort te zetten. Sinds wanneer mogen onbevoegden bijv. zomaar een operatiekamer binnenwandelen? Het draagt er allemaal toe bij dat je Dirty Mind nooit serieus kan nemen, zelfs niet als komedie. Ook met zijn petje van regisseur op zorgt Van Hees daarvoor. Zijn belangrijkste betrachting lijkt eerder het uitproberen van stuntscènes om aan zijn showreel toe te kunnen voegen dan het vertellen van een meeslepend verhaal. De groezelige filmstijl past enerzijds wel bij deze prent, maar wordt anderzijds haast louter als stilistisch ‘coole’ gimmick toegepast. Ergerlijk is het onnodige gebruik van acht hoofdstuktitels.

Ook het casten van Wim Helsen in de hoofdrol blijkt geen meesterzet. Helsen heeft de naturel om de aandacht van de camera vast te houden, maar niet de gravitas om de absurde kanten van Tony T. in de realiteit te gronden. De hand van de komiek is het best voelbaar in enkele snel ratelende, semi-rijmende dialogen van Tony T, die een al te nadrukkelijke breuk vormen met de rest van het script. Tegenspeelster Kristine Van Pellicom doet schijnbaar niet eens moeite om haar belachelijke personage Jaana te doorgronden. Waarom zou ze ook? Zoals het scenario haar beschrijft is ze niet de intelligente doctoranda die ze zou moeten zijn, maar de eerste de beste bakvis die valt voor de charmes van een ‘bad boy’. Peter Van Den Begin lijkt wel een zombie als de al even clichématige professor die op een weinig subtiele wijze Jaana tracht te verleiden. Of Robby Cleiren (broer van Diego / Tony T.) goed acteert, is moeilijk waar te nemen onder zijn afleidende blonde pruik. De rest van de cast is geplukt uit de tweede la van het kruim van de Vlaamse acteurs.

Kortom, Dirty Mind is opnieuw een gemiste kans voor Pieter Van Hees. De ADHD-achtige aard van zijn korte films heeft hij gelukkig al een tijdje achter zich gelaten, maar is wat in de plaats is gekomen – een indiestijl met grove korrel die minder opzichtig manipuleert maar bij gebrek aan diepgang saai oogt – dan zoveel beter? Hij zou in ieder geval beter zijn – toegegeven – goede ideeën door andere, betere scenaristen laten uitwerken. Want wat het scenario van Dirty Mind allemaal opdist, klinkt misschien wel mooi op papier, maar is zo onsamenhangend, banaal en ongeloofwaardig dat je als kijker wel gek moet zijn om verwantschap met de personages te voelen.

BEELD EN GELUID
Dat Dirty Mind waarschijnlijk zwaar bewerkt is om er groezeliger uit te zien (hetzij door de keuze van een bepaald soort pellicule, hetzij in postproductie) mag geen excuus zijn voor de povere kwaliteit van de dvd-transfer. Grain is ergerlijk veel en prominent aanwezig, de kleuren ogen onrealistisch en de scherpte laat meer dan eens te wensen over. Ook bij het contrast is het lang zoeken naar positieve punten. De soundtrack kan evenmin overtuigen omdat de mix tussen de te scherpe dialogen en de bijwijlen overdadige geluidseffecten niet goed zit.

EXTRA'S
Het handjevol extra's op de schijf blijkt al even oppervlakkig als de film zelf. De Making Of (40 min.) is niet meer dan een veredelde B-roll, terwijl de Videoclip My Dirty Mind (4 min.) - waarin Wim Helsen zelf dialogen uit Dirty Mind 'rapt' - de stijl en toon van de prent goed imiteert. Belgium Strikes Back (9 min.) is een weinig genietbare korte film van Van Hees waarin hij met South Park-achtige technieken de kidnapping van weervrouw Sabine Hagedoren uit de doeken doet. Afrondend bevat de dvd enkele Trailers.

CONCLUSIE
Dirty Mind heeft een intrigerende premisse, maar gooit die al te gemakkelijk overboord voor goedkope effecten en flinterdun drama, gekruid met soms tenenkrullende humor. Als je de film als een vingeroefening in puberale groezeligheid beschouwt, kan hij nog een beetje bekoren, maar een goede prent is dit niet. Beeld en geluid stellen bovendien zeer teleur, net als de bonussectie.