FILM
Bomvol referenties en goede, humoristische bedoelingen, maar met te weinig bulderlachmomenten. Zo kan je Shaun of the Dead nog het best omschrijven. De prent is niet enkel een parodie op George A. Romero's Dawn of the Dead en andere zombieklassiekers, maar gebruikt ook ampel elementen uit de moderne Britse romcomtraditie. De combinatie lijkt op het eerste gezicht een voorspelbare ramp, maar het tegendeel blijkt waar te zijn. In het intelligente scenario van (regisseur) Edgar Wright en (hoofdacteur) Simon Pegg hebben de twee extreme werelden immers verrassende raakvlakken. Zo komen dialogen uit het eerste zombieloze gedeelte van de film over relaties, verantwoordelijkheden en vriendschapsbanden terug in het tweede zombierijke gedeelte van de prent, weliswaar in een compleet andere, exponentieel veel bloederigere context.

Protagonist van Shaun Of The Dead is - uiteraard - Shaun. Hij zit vastgeroest in een uitzichtloze job in een electrowinkel, heeft na een drie jaar durende relatie met vriendin Liz nog steeds bindingsangst en wordt al te gemakkelijk meegesleept in de infantiele spelletjes van zijn beste kameraad Ed. Wanneer Liz de relatie verbreekt, zweert Shaun haar terug te winnen. Helaas is net op dat moment een mysterieus virus neergedaald dat de doden in Engeland doet herrijzen. De weg naar Liz' hart zal dus over een hoop ondode lijken moeten gaan. Bovendien staat Shaun er op ook zijn moeder in veiligheid te brengen. In zijn ogen is er in het ganse dorp maar één plek waar ze de aanvallen van de zombies van zich af kunnen slaan: de traditionele pub The Winchester.

Het meest verfrissende aan Shaun Of The Dead is waarschijnlijk dat de prent niet alleen gaat over volwassen worden - op je 29ste nota bene - maar dat de film zelf ook een erg volwassen komedie over zombies is. Ja, de prent bevat een niet onaardig aantal kinderlijke grappen, maar het scenario is meesterlijk gestructureerd en bevat voldoende emotie om niet alleen zombiefreaks aan te spreken maar ook hun iets romantischer aangelegde vriendinnen. Bijna zou men parallellen gaan trekken met Young Frankenstein - een andere liefdevolle hommage aan het horrorgenre - ware het niet dat Mel Brooks' film tijdloos is. Shaun Of The Dead zal dat waarschijnlijk niet zijn. Ik heb de prent nu immers driemaal gezien en iedere keer boet de film aan kracht in. De structuur blijft overeind, maar de grappen, de soms erg opdringerige montage en de bij nader inzien nogal saaie muziekkeuze weerhouden Shaun Of The Dead ervan tot een klassieke satire uit te groeien.

Gelukkig geven de acteurs wel het uiterste om de kijker te engageren. Simon Pegg is ideaal gecast als de alledaagse, onvolwassen twintiger die (deels) tegen zijn zin de held van het verhaal wordt. Pegg is overigens bijzonder adept in het declameren van droge, korte dialogen en vult zo perfect Nick Frost aan die het meer moet hebben van zijn - moeilijk te negeren - fysiek en zijn vulgaire humor. Frost en Pegg vormen - net als ze dat enkele jaren later zouden doen in Hot Fuzz - het échte (b)romantisch duo van de film. Kate Ashfield speelt nochtans met overgave vriendin Lucy en voegt wat broodnodig realisme toe aan de geregeld absurde scènes. De rest van de nevencast levert degelijk werk zonder scènes te stelen. Allen Bill Nighy kan het niet laten om, vlak voor hij in een zombie verandert, het decor heerlijk op te kauwen.

Wie al heel wat zombiefilms achter de kiezen heeft, zal ongetwijfeld smullen van Shaun Of The Dead. Het bloedquotiënt ligt hoog genoeg, getuige het 16-certificaat dat de film kreeg. Maar het is waarschijnlijk de enige zombieprent die ze kunnen bekijken met hun vriendin zonder dat zij vol weerzin het hoofd op gezette tijden wegdraait. Dat is op zich al een triomf voor een prent die op papier nooit had mogen werken. Ook lovenswaardig is dat Shaun Of The Dead ondanks een op de klassieke standaard geijkt scenario geregeld weet te verrassen. Wie de zombie-apocalyps wel en niet overleeft, is bijv. niet zo voorspelbaar als je zou verwachten. Toch blijft de prent voorlopig de enige noemenswaardige film in het subgenre van de zomcom. En dat is - alle tekortkomingen van Shaun Of The Dead ten spijt - erg jammer. Want mits een beetje goede creatieve wil kan de zomcom nog een mooie toekomst wachten.

BEELD EN GELUID
Het beeld van de dvd-release was al prima en deze Blu-rayversie doet daar niet voor onder. Goede contrasten zijn een constante in de transfer, of het nu gaat om daglichtscènes of de latere nachtsequenties. Ook op de scherpte valt weinig aan te merken. De kleurenweergave is goed, maar bevat een zekere, onverklaarbare dofheid, waardoor de tinten niet echt sprankelen. Een minimale hoeveelheid grain bederft de pret niet. Het is echter op de audiotrack dat Shaun Of The Dead écht tot leven komt. Het spoor bulkt van de over-the-top-geluidseffecten die met veel plezier door alle boxen gejaagd worden. De mix tussen muziek, effecten en dialogen is quasi perfect. Op een bepaald moment - tijdens het kijken - dacht ik zelfs dat een autoalarm in mijn straat afging, terwijl het eigenlijk een subtiele apocalyptische hint op de soundtrack was. Quod erat demonstrandum.

EXTRA'S
Alle extra's op deze Blu-ray stonden eerder ook al op de uitgebreide dvd-versie. Verwonderlijk is dat niet, want wat had er in hemelsnaam nog toegevoegd kunnen worden aan volgende exhaustieve bonussectie? Om te beginnen zijn er maar liefst 4 audiocommentaren. Op de eerste track horen we Simon Pegg en Edgar Wright, de tweede verzamelt nagenoeg de ganse cast, nummer drie bevat louter acteurs Bill Nighy en Penelope Wilton en track vier laat vijf zombies aan het woord. Via de U-Controloptie kan je tijdens de film bovendien kijken naar Storyboards of een Trivia Track.

Het grootste deel van de extra's zit verstopt in een deel dat Raw Meat heet. Zo zijn er Videodagboeken van Pegg, Wright en actrice Lucy Davis (samen 22 min.), Casting Tapes (4 min.), een Schetsbord waarin de ganse film overlopen wordt (13 min.), SFX-vergelijkingen (3 min.), Make-uptesten (3 min.) en een EPK-featurette (7 min.). Een ander segment van de disk heet Missing Bits en bevat Deleted Scenes (14 min.) met optioneel audiocommentaar, het extreem korte The Man Who Would Be Shaun, een tv-scène met de naam Funky Pete (2 min.) en 3 via storyboards geanimeerde Plot Holes (4 min.). Alle televisiefragmenten die in de prent opduiken zijn in hun totaliteit te raadplegen in de sectie TV Bits (11 minuten in totaal). Ten slotte bevat de schijf zes Trailers en drie Fotogalerijen.

CONCLUSIE
Shaun Of The Dead is een amusante zombiekomedie die constant een goede kwaliteit haalt, maar die uiteindelijk ten onder gaat aan genreconventies en een te repetitief scenario. Dat neemt niet weg dat de prent ideaal hersenloos vertier is voor een luie Blu-rayavond. Beeld en geluid zijn pico bello in orde op deze schijf. De bonussectie steekt bovendien tjokvol interessant materiaal.