FILM
In een kuststadje in het Amerikaanse St. Petersburg staat er een vrij oninteressant (zijn er soms andere?) bejaardentehuis. Art (Don Ameche) bezoekt er regelmatig zijn oude vrienden Ben (Wilford Brimley) en Joe (Hume Cronyn), en telkens ze de kans krijgen, sluipt het drietal de leegstaande villa naast het tehuis binnen, waar er een kast van een zwembad is geïnstalleerd. In het haventje krijgt schipper Jack Bonner (Steve Guttenberg), die bijna op zwart zaad zit en zijn gammele sloep verhuurt aan vissers met levensmoeheid, vier rare klanten over de vloer, waaronder de aimabele dikzak Walter (Brian Dennehy) en de knappe Kitty (Tahnee Welch). Ze huren voor een viertal weken Jacks boot en zijn diensten in om op de bodem van de oceaan grote cocons op te gaan vissen. Wanneer Jack op een avond Kitty, op wie hij een serieuze crush heeft, wil bespioneren, merkt hij tot zijn ontsteltenis dat de vier buitenaardsen zijn. Wanneer Jack van de schok is bekomen, vertelt Walter hem dat hij en zijn metgezellen van de planeet Antarea komen, en feitelijk een reddingsmissie ondernemen. In de cocons zitten twintig van hun soortgenoten, die bij een cataclysme tienduizend jaar geleden zich hebben opgeofferd opdat de andere buitenaardsen op tijd de Aarde konden verlaten, en sindsdien in een soort winterslaap op de bodem van de oceaan hebben gewacht. De Antareanen hebben ook uitgerekend de villa met het zwembad naast het bejaardentehuis ingehuurd om de cocons tijdelijk in onder te brengen. De oudjes, die ondanks de aanwezigheid van de nieuwe eigenaars toch van het zwembad blijven gebruik maken, cocons in het water of niet, blijken echter bevattelijk voor de regeneratieve krachten die normaal dienen om de cocons in leven te houden, en huppelen binnen de kortste keren weer rond als waren ze terug twintigers. Wanneer ook zij kennis hebben gemaakt met de aliens, en Walter oogluikend toestaat dat ze het zwembad gebruiken, zo lang ze maar van de cocons afblijven, wordt de druk bijzonder zwaar om hun geheim niet verder te verklappen. Vooral omdat drie ouderlingen die zich gedragen als een stelletje overrijpe pubers, tamelijk in het oog springen.

Nu A Beautiful Mind een Oscar voor beste regisseur heeft gewonnen - die naar Peter Jacksons The Fellowship Of The Ring had moeten gaan, maar soit - staat het oudere werk van regisseur annex voormalig kindsterretje Ron Howard weer erg in de belangstelling. Met deze begeesterde Cocoon uit 1985 bewijst hij dat hij een aardige science-fictionfilm kan afleveren, die niet zou misstaan naast Close Encounters van Spielberg of The Abyss van Cameron. Voor die tijd leverde het special effects-team behoorlijk werk af, waarbij vooral de transformatie van de Antareanen redelijk deftig gedaan is. Ook fotografisch is de film een aardig werkstukje, met mooie maar wat donkere onderwaterscènes, doorspekt met een half dozijn kwetterende dolfijnen. Het zijn bovendien voornamelijk de warme menselijke kantjes die de film een apart timbre meegeven, vooral belichaamd door de acteerprestaties van de ouden van dagen, een vrolijke bende moppersmurfen die hun dagen vullen met vissen, zwemmen en derdeleeftijdsgymnastiek. Naast een Oscar voor de beste speciale effecten won ook acteur Don Ameche in 1986 een beeldje voor beste mannelijke bijrol. Het dient overigens gezegd te worden dat Ron Howard een meer dan merkwaardige cast bij elkaar heeft gepuzzeld: Jessica Tandy (Driving Miss Daisy) naast Brian Dennehy (FX, FX2 en een beschamende reeks B-films), Hume Cronyn (Cleopatra) en niet te vergeten Tahnee Welch (dochter van!); hij slaagt er zelfs in om uit Steve Guttenberg (ja, dat onderdeurtje uit die afgrijselijke Police Academy-reeks) een aanvaardbare acteerprestatie te krijgen, en dat alleen al is volgens ons een Oscar waard. Voor de rest is deze film zowat in alle denkbare categoriëen thuis te brengen, een streepje humor (die drie oudjes die die buitenaarder leren kaarten!), een likje actie, een vleugje romantiek, en zelfs wat gesnotter op het einde, kortom een allround familieprent.

BEELD EN GELUID
20th Century Fox heeft erg zijn best gedaan om de kopij van deze film nog zo goed mogelijk op te poetsen. En vooral wat betreft het beeld is dat aardig gelukt. De beeldband is niet erg scherp, en vooral de kleuren zien er niet meer uit zoals ze origineel geweest zijn, wat vooral in de donkerdere scènes het onderscheiden van details bemoeilijkt. Voor een oudere film is er opmerkelijk weinig noise aanwezig, en dat maakt het geheel toch ondanks de ouderdom erg prettig om naar te kijken. Voor het geluid heeft men minder moeite gedaan: weliswaar heeft men de Engelse geluidstrack opgewaardeerd naar Dolby Digital 5.1, maar er werd voor de rest niet veel mee verholpen. De dialoog is in verhouding tot de achtergrondgeluiden soms iets te stil, en de muziek - nota bene van James Horner - klinkt soms niet helemaal toonvast. Toch is het al bij al nog best redelijk te doen, maar voor een SF-film met zulke overdadige effecten had je toch wat meer ruimtelijke spreiding verwacht. De subwoofer wordt ook nauwelijks gebruikt, alleen in de eindscène (waarbij ik niet kan zeggen waar die over gaat zonder een belangrijk deel van de plot weg te geven) worden alle registers opengetrokken.

EXTRA'S
De disc bevat één trailer, in fullscreen en bovendien van een echt lamentabele kwaliteit.

CONCLUSIE
Cocoon is een goed gemaakte SF-klassieker, gepresenteerd op een technisch redelijk te noemen DVD, zeker wanneer men de ouderdom van de film in acht neemt. Alleen de extra's blijven nagenoeg compleet achterwege, maar de prijs van de disc is alleszins redelijk te noemen.