FILM
De reeks klassieke Universal-monsters bestaat in de ogen van de meeste filmlliefhebbers uit een 'heilige drievuldigheid': Dracula, het monster van Frankenstein en de Wolfman. Een vampier, een levende dode en een weerwolf. Toen in 1992 Bram Stoker's Dracula in de zalen kwam, twee jaar later gevolgd door Kenneth Branaghs versie van Frankenstein, leek het dan ook maar een kwestie van tijd eer ook de Wolfman opnieuw het witte doek onveilig zou maken. Maar het was wachten tot dit jaar eer het derde klassieke monster in de bioscoop opdook. En in de eerste minuten van de prent lijkt het alsof de vertraging het lange wachten waard is geweest. The Wolfman bulkt namelijk van Victoriaanse sfeer en lijkt een prima evenwicht te vinden tussen een hommage aan de manier van filmmaken in de jaren veertig en moderne technieken. Tijdens het rollen van de eindgeneriek moet dat initiële enthousiasme echter getemperd worden.

De prent volgt nochtans redelijk getrouw de plot van het origineel. Acteur Larry Talbot keert voor het eerst in jaren terug naar het ouderlijk erfgoed na de gruwelijke dood van zijn broer. Die werd lelijk toegetakeld door een wild beest. Een weerwolf, beweert de angstige bevolking van het nabijgelegen dorp. Larry hecht er geen geloof aan, tot hij na een nachtelijke raid op een zigeunerkamp zelf gebeten wordt door een onbekend wezen en bij de volgende volle maan voor het eerst transformeert in de Wolfman. Hij heeft nu een bijkomend motief om de moordenaar van zijn broer te zoeken, maar de liefde die hij voelt voor diens verloofde compliceert zijn queeste. Bovendien ontdekt Larry Talbot een familiegeheim dat misschien beter verborgen was gebleven.

Hoewel de plot naar hedendaagse normen wat te rechtlijnig en voorspelbaar is, ligt het niet aan het scenario dat The Wolfman een veelbelovend begin niet kan consolideren. De verwrongen psychologie van de personages zit namelijk goed en de opeenvolging van scènes werkt mooi toe naar de onvermijdelijke climax. Ook met de regie van Joe Johnston zit het wel snor. Johnston, een vakman pur sang en daarom vaak onterecht als een mindere cineast afgeschilderd, toont zich namelijk een meester van de knappe visuele vondsten. Dat hij af en toe een mislukte komische noot tracht toe te voegen - een scène waarin een afgerukte arm met een laatste stuiptrekking een revolver afschiet, is bijv. wel erg flauw - is daarom snel vergeven. Ook de rest van het artistieke personeel, van production designer Rick Heinrichs tot componist Danny Elfman, levert - weliswaar weinig innovatief - vakwerk af. Dat de make-up van Rick Baker hét piece de résistance van The Wolfman is, zal bovendien weinigen verbazen. De zesvoudige Oscar-winnaar solliceert nadrukkelijk naar een zevende beeldje met een Wolfman die trouw blijft aan het origineel, maar toch modern overkomt.

Veel goeds te melden over de film dus, maar waarom klikken de element dan niet ineen om een écht goede film te vormen? Dat is in de eerste plaats de schuld van de filmstudio. De spanning die ontstond tussen het creatieve team en de geldschieters over de richting die de prent uit moest gaan, is zowaar zichtbaar op het scherm. The Wolfman is het typevoorbeeld van een compromisfilm - een beetje klasse, een beetje gratuit bloed - die daardoor vlees noch vis wordt. Het is de verdienste van Johnston - die de oorspronkelijke regisseur Mark Romanek amper enkele dagen voor principal photography verving - dat de film overeind blijft op deze dunne koord, maar de schizofrenie van de prent blijft dus zichtbaar.

Een ander heikel punt zijn de acteerprestaties. Daar is ogenschijnlijk niets op aan te merken, maar je krijgt ook het gevoel dat iedere acteur denkt in een ander soort film te zitten, waardoor coherentie in het acteren nauwelijks aanwezig is. Benicio Del Toro vertolkt Larry Talbot als een gekwelde ziel die voor het eerst zijn demonen durft te confronteren wanneer hij door de weerwolf gebeten wordt. Het is een intense vertolking die duidelijk maakt dat Del Toro niet liegt als hij zegt al zijn hele leven gefascineerd te zijn door het personage. Emily Blunt acteert dan weer alsof ze in een Merchant-Ivory-film zit en brengt vooral het onderdrukte Victoriaanse naar de oppervlakte in haar vertolking. Als Larry Talbots vader kiest Anthony Hopkins dan weer voor een mix tussen camp en cruise control. Uit zoveel verschillende acteerstijlen een coherente film puren blijkt voor The Wolfman een verloren zaak. Entertainend is de prent zonder meer, maar meer woorden moet je er helaas niet vuil aan maken.

BEELD EN GELUID
De visuele extravagantie van deze Victoriaanse Wolfman komt prachtig tot uiting in het beeld op de Blu-ray. In de talloze nachtelijke scènes is steeds voldoende contrast aanwezig om de actie optimaal te kunnen volgen, terwijl ook de kleurenweergave in de duistere sequenties opvallend vibrant is. Het beeld ziet er bovendien steeds erg helder en scherp uit: je kan ieder haartje op de vacht van de protagonist tellen.
De soundtrack is eveneens een pareltje. De mix tussen Danny Elfmans klassieke romantische muziek en de gruwelijke geluidseffecten creëert meteen een sfeer die je bij je nekvel grijpt en je bijna twee uur lang niet meer loslaat.

EXTRA'S
Alvorens aan de echte extra's te beginnen, is het belangrijk te zeggen dat deze release zowel de bioscoopversie van The Wolfman bevat als de een kwartier langere Director's Cut. Bovenstaande filmbespreking is van toepassing op die laatste versie, die op zowat alle vlakken beter uit de verf komt. Het is echter alleen op de bioscoopversie dat Universals U-Control te selecteren is, een interactief triviaspoor met tal van filmpjes en weetjes die tijdens het kijken naar de prent meer inzicht geven in het filmproces. Twee Alternatve Endings (8 min.) werden wijselijk niet gekozen voor de final cut, terwijl ook de Deleted Scenes (12 min.) weinig meerwaarde konden bieden in de finale versie. Return of the Wolfman (12 min.) blijkt weinig meer dan een promotionele making-of die niet eens ingaat op de woelige voorgeschiedenis van de prent. In The Monster Maker (12 min.) mag de fantastische Rick Baker zijn make-uptalent met de kijker delen en de computereffecten komen aan bod in Transformation Secrets (15 min.). The Wolfman Unleashed (8 min.) laat dan weer enkele stuntmannen aan het woord. Wie een internetaansluiting heeft kan tot 31 december 2010 ook de originele versie van The Wolfman uit 1941 bekijken.

CONCLUSIE
The Wolfman ademt de sfeer uit van een klassieke Universal-horrorfilm, maar is te vaak een zielloze vertoning die tevergeefs een evenwicht zoekt tussen klasse en goedkope horror. Op de technische kant van de prent is niks aan te merken en ook de regie van Joe Johnston is solide, maar de wisselvallige acteerprestaties en ondoordachte wijzigingen door de filmstudio fnuiken finaal de film. Beeld en geluid halen gelukkig wel een uitstekend niveau op deze Blu-ray en ook de meeste extra's zijn het bekijken meer dan waard.