FILM
Amy Alden (Anna Paquin) wordt verplicht om te verhuizen van Nieuw-Zeeland naar Canada, nadat haar moeder is omgekomen in een verkeersongeval. Haar vader, Tom Alden (Jeff Daniels) is een ietwat zonderlinge uitvinder die niet dadelijk fel geanticipeerd heeft op de komst van zijn dochter. Naast het feit dat hij een andere vriendin heeft, Susan Barnes (Dana Delany), houdt hij zich bezig met conceptuele kunst van het genre van Panamarenko, met dat verschil dat zijn zweefvliegers wél opstijgen, en met activiteit in een plaatselijk comité dat zich verzet tegen een boskap. Bij één van de kaalslagen vindt Amy een nest eieren van wilde ganzen, waarvan de ouders tijdens de actie zijn omgekomen of gevlucht. Ze broedt de eieren uit in de smidse van haar vader, maar het probleem is dat de kuikens, eens ze uit het ei komen gekropen, het eerste levende wezen dat ze zien als hun moeder beschouwen, en dat is in dit geval Amy. De kleine eendjes, die eerst nog wel wat schattig lopen te wezen, worden groot, en de familie Alden staat voor de keuze: de eenden laten kortwieken, vrijlaten in de natuur (waar ze wegens gebrek aan ouders volkomen hun oriëntatie kwijt gaan zijn), of op het menu van het plaatselijke Oosters restaurant, op nummer 59, vergezeld van sinaasappelsaus en wilde rijst. Tom heeft echter beloofd aan Amy dat hij de dieren ongeschonden gaat leren trekken. Hij bouwt een aan Amy's fysiek aangepast ULM-vliegtuigje, en is van plan om met zijn zweefvlieger tijdens het trekseizoen naar het zuiden te trekken, met Amy in zijn kielzog en de ganzen dan weer in haar kielzog. Natuurlijk zijn er onderweg een paar kleine probleempjes, zoals het overvliegen van de Canadees-Amerikaanse grens zonder de benodigde papieren, en staat er op de landingsplaats een projectontwikkelaar klaar om het natuurgebied om te vormen tot, tja, een shoppingcenter? Amy heeft intussen de sympathie van kijkend Amerika met zich me én een koeienbel door haar neus, dus niemand zal haar nog een strobreed in de weg leggen.

Ondanks het feit dat Anna Paquin al over heel veel talent beschikt in één van haar eerste rollen, ondanks het feit dat de fotografie van deze film soms zeer knap is en ondanks de ongetwijfeld beste bedoelingen waarmee de film werd gemaakt, lijkt het saaie scenario uiteindelijk op een ultragroen politiek pamfletje, waar de milieubeschermer (die nochtans ook elektriciteit in zijn huis heeft en zijn verplaatsingen maakt met een kanjer van een diesel zuipende, zelf in elkaar gedraaide vlieger) unisono als de goeie wordt voorgesteld, en de locale sheriff Glen Seifert (Jeremy Ratchford), die wel degelijk waardevolle bezwaren heeft over het wild in het rond laten vliegen van ganzen (beschadigingen van de elektriciteitsleidingen...) wordt afgeschilderd als een halve gek. In verhouding wordt de projectontwikkelaar dan nog net niet afgebeeld met horens, een puntstaart en omringd door zwaveldampen. Ook groepen jagers, die normaal gezien ook maar hun werk doen en bijdragen tot een natuurlijk evenwicht, worden als een bende idioten omschreven. Kortom: de hele film is van een fundamentalistisch-ecologisch standpunt met alle karikaturen vandien geschreven waarin het credo lijkt te zijn dat, als je je tegenstander maar hard genoeg belachelijk maakt, je uiteindelijk de lachers op je hand gaat hebben en zonder enig valabel argument toch de discussie naar je toe kan trekken. En als klap op de vuurpijl wordt er daar een blik schattige eendjes voor opengetrokken, die een rationeel debat compleet in de weg staan. Ik hoor u zeggen: "Maar het is maar een kinderfilm". Daarom net. Nuance is deze kinderfilm vreemd, maar de vraag is of het per se nodig is om op ongenuanceerde basis één welbepaald politiek ideaalbeeld aan zes-tot twaalfjarigen te gaan opdringen, en dit in een tijdperk waarin alle "gereputeerde" critici aanstoot nemen aan de "communistische boodschap" die in The Smurfs zou zitten, maar over deze film blijkbaar niet valt. Het ergste vind ik echter dat de moeite die allemaal werd gestoken in het beladen van de film met een boodschap jammer genoeg tot gevolg heeft dat andere aspecten, waardoor de film had kunnen uitblinken verwaarloosd blijven: de karakters zijn extreem flinterdun en ééndimensionaal, soms tot op het karikaturale af, zoals de dronken oom die op de sofa slaapt. De relatie tussen Amy, haar vader en haar overleden moeder is ook maar een opeenstapeling van vluchtig op vijf minuten bedachte (en uit andere films geplagieerde) clichés, en die stereotypering trekt zich door in de manier waarop de moeder wordt afgeschilderd als een nagenoeg perfect wezen (met als enige minpunt dat haar autorijkunsten te wensen overlaten), en de vader die van een wereldvreemde sukkel. De film ontbeert het aan een verrassende insteek, een origineel standpunt of überhaupt iets waardoor het minder op een propagandafilmpje van het WWF zou door lijken. Bovendien schijnt elk terrein in de Verenigde Staten waar een eend zou kunnen landen plots op het plan van ruimtelijke aanleg ingekleurd te zijn als industriegebied, waar net op dat ogenblik de bulldozers klaar staan om de boel met de grond gelijk te maken. Kortom, de clichés werken op de lachspieren, en dat zal wel de laatste bedoeling van de makers geweest zijn.

BEELD EN GELUID
Voor een film die ooit genomineerd was voor Oscar voor beste cinematografie zou je een goeie transfer mogen verwachten. De1080p-track is evenwichtig en laat de natuurshots, de huidtinten en de natuurpracht netjes in elkaar overlopen. Enkele kleinere mankementen verstoren wat de kijkervaring, zoals een contrast dat soms te krijs is, kleine compressiefoutjes en links en rechts een beetje aliasing. Af en toe gaat de indruk van diepte een beetje verloren. Er is dan weer veel detail te zien in onder meer de textuur van de pluimpjes van de eendjes, die erg goed gerenderd worden. De Dolby TrueHD 5.1-track is een klein beetje verouderd: de muziek komt weliswaar goed uit de verf, maar de dialogen blijven nogal stil en richtingloos gecentreerd. De geluidseffecten, zoals die met de diverse vliegtuigen, klinkt dan weer mooi in de surrounds. Om samen te vatten: de Blu-ray overtreft wel zowel op gebied van beeld als geluid zijn dvd-broertje, maar het zal nooit een demodisk worden.

EXTRA'S
We vinden een audiocommentaartrack terug van regisseur Carroll Ballard en filmtechnicus Caleb Deschanel, die het vooral hebben over de voor een filmploeg natte droom van te mogen filmen in zowat alle rijke natuurgebieden van Nieuw-Zeeland tot in Canada. Daarnaast bevat de disk drie documentaires. In Operation Migration: Birds of a feather (18 min.) leren we dat uitvinder Bill Fishman het scenario gedeeltelijk op zijn autobiografie heeft geënt, alhoewel dat meer een technische bedoening was waarin hij wetenschappelijk werk verricht over trekprogramma's voor bedreigde vogelsoorten. Het weze hem gegund. In The Ultra Geese (49 min.) zien we de man aan het werk met zijn licht vliegtuigje terwijl hij vogels aanzet tot verdervliegen. Qua filmtechnisch standpunt is dit een mooi stukje werk. HBO Special: Leading the flock (13 min.) daarentegen heeft niets met het werk van Fishman te maken, en is een promotionele perskit voor de film, waarin enkele interviews vervat zitten die het idee achter de film uitwijden. Er staat nog een cross-promotionele trailer op de schijf en er is de mogelijkheid om de BD Live-functie te activeren.

CONCLUSIE
De film zelf is langdradig en mist enkele goede ideeën om het scenario aan de gang te houden. Inhoudelijk is de film eerder een eenzijdige propagandastunt, alsof men een natuurvereniging zou vragen om een spannende film te draaien over het paargedrag van de bosuil. Doe mij toch maar de foie gras met Sauternes.