FILM
De introverte Shamoto is eigenaar van een kleinhandel in tropische vissen en het hoofd van een dysfunctioneel gezin. Zijn tweede vrouw Taeko is seksueel gefrustreerd en het klikt niet met Mitsuko, de dochter van Shamoto uit zijn eerste huwelijk. Op een dag wordt Mitsuko betrapt terwijl ze probeert te stelen in een lokale supermarkt. Nog voor een arrestatie door de politie kan volgen worden de gemoederen tussen de winkelmanager en de jonge dievegge echter bedaard door de vriendelijke passant Murata. Aangezien Murata zelf ook een grote gerenommeerde winkel heeft in tropische vissen worden Shamoto en zijn gezin verwelkomd in de zaak. Shamoto en Murata worden vrienden en even later ook zakenpartners. Shamoto trekt zelfs in bij zijn nieuwe baas en diens vrouw Aiko. Al snel komt de naïeve Shamoto er echter achter dat er duistere geheimen schuilgaan achter het vriendelijke gezicht van Murata; wanneer één van zijn zakenpartners hem irriteert laat hij de man op een zeer vakkundige manier verdwijnen. Murata dreigt hetzelfde te doen met de vrouw en dochter van Shamoto indien hij zijn mond voorbij praat. Shamoto raakt verstrikt in de netten van een meedogenloze seriemoordenaar die de meest gruwelijke modus operandi aan de dag legt en wordt meegezogen in een rollercoaster van pure waanzin waarbij ontsnappen onmogelijk lijkt.


Laat ons alvast beginnen met te zeggen dat deze film absoluut niet geschikt is voor gevoelige kijkers. Het geweld wordt bijzonder expliciet in beeld gebracht, maar voor al wie dit kan verteren is dat nu net één van de sterkste punten van de film, want het betreft hier geen gratuit geweld; alles is netjes in functie van het verhaal en is vakkundig gedoseerd. Het macabere feit dat Cold Fish ook nog eens losjes gebaseerd is op waargebeurde feiten in Japan doet je nog extra huiveren. Gedurende de laatste jaren hadden de Fransen een stevige reputatie opgebouwd in het subgenre van de expliciete extreme horror met baanbrekende films zoals Martyrs, Frontière(s) en A L’Intérieur. De Japanse cineast Shion Sono tilt het niveau binnen het genre met deze film nog een beetje hoger, dus we mogen gerust spreken van een grensverleggende kijkervaring. Zelfs als doorwinterde horrorfan kan je je niet genoeg voorbereiden op wat je allemaal te zien zal krijgen. Persoonlijk kan ik het gevoel dat je overhoudt na het kijken van de film nog het best omschrijven als overweldigend post-traumatisch filmsyndroom. Mijn vertrouwde grenzen binnen het genre werden meerdere keren verlegd, de “shock value” was enorm groot. Alles (en meer) wat een fan van psychologische, viscerale horror verwacht wordt ruimschoots ingelost.


Met zijn speelduur van twee uur en vierentwintig minuten is de opbouw van de film aanvankelijk traag. Dat verveelt echter geen enkele moment omdat er veel aandacht wordt besteed aan (soms bevreemdende) details die stuk voor stuk wel iets toevoegen aan de steeds toenemende grimmige atmosfeer in de film. Al snel bekruipt de kijker het gevoel dat er iets héél erg naargeestigs te gebeuren staat en vanaf het moment dat dit ook effectief plaatsvindt gaat het alleen maar van kwaad tot erger in een achtbaan van geweld en verderf. De gebeurtenissen die aan de moorden voorafgaan zijn bijna even shockerend als de misdaden zelf. Ook de injectie van een dosis gestoorde humor geeft een unieke, dreigende feel aan de personages in verval. Wie vertrouwd is met Aziatische cinema zal in de traag ontbindende relatie tussen Shamoto en Taeko ook een satirische kijk herkennen op de strikte Japanse waarden en normen aangaande ethiek, trouw en onderdanigheid.


Het acteerwerk is top notch over de hele lijn. Mitsuru Kukikoshi’s (Shamoto) transformatie van timide huisvader tot speelbal van het kwaad wordt op sublieme wijze neergezet. De psychopatische persoonlijkheid van de extravagante Murata komt erg goed uit de verf dankzij de sterke vertolking van de Japanse comedyacteur Denden. Het is echter de ravissante Asuka Kurosawa die de show steelt als de bezeten, helemaal van de pot gerukte vrouw van partner-in-crime Murata. Deze film etaleert zonder twijfel één van de allersterkste acteercombo’s van het jaar.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van de transfer is tevens een enorm pluspunt voor de beleving van de film; er zijn geen stilistische trucjes toegepast om de visuele stijl naar een hoger niveau te tillen, maar alles wordt bewust zo naturel mogelijk gehouden, wat de naargeestige gebeurtenissen een hyperrealistische, authentieke look geeft. Het beeld is scherp en gedetailleerd en de zwartwaarden zijn fantastisch. Dit is niet zo vanzelfsprekend aangezien vele scènes in de film zich afspelen in een donkere omgeving.

De film wordt grotendeels gedreven door dialogen en de enkele keren dat er meer auditieve ondersteuning vereist is doet de DTS-HD-audiotrack zijn werk meer dan behoorlijk. Cold Fish steunt grotendeels op zijn sfeerschepping en ook hier stelt het geluid niet teleur met een wijde variatie van dynamische geluiden die de creepy atmosfeer perfect ondersteunen. De dialogen klinken helder en zijn perfect te volgen in de hele film.

EXTRA'S
Alle extra’s zijn terug te vinden op een tweede schijfje. Het betreft hier een gewone dvd, wat toch wel een beetje zonde is aangezien één Blu-raydisk over genoeg opslagcapaciteit beschikt om ook de extra’s (in full HD) te kunnen huisvesten. Qua beeld en geluid zijn de extra’s dan ook niet optimaal van kwaliteit op een Full HD-televisiescherm.

In de bonussectie worden we voor de verandering eens niet getrakteerd op de obligatre making-of en een behind the scenes, maar in plaats daarvan krijgen we enkele originele, onderhoudende interviews gepresenteerd die een pak extra duiding geven bij het tot stand komen van de film. Eerst en vooral is er een 51 minuten durend Interview met co-writer Yoshiki Takahashi. In dit lange, doch nimmer vervelende interview doet Takahashi uit de doeken hoe hij betrokken geraakte bij het project en geeft hij extra duiding bij de voorbereiding van het script, het uittekenen van de hoofdpersonages en de moordzaak waarop de film is gebaseerd. Op iets minder dan een uur wordt er ons een zeer ruime blik gegund achter de productie van de film. Het interview is in het Engels en niet ondertiteld.


In het Interview met Jake Adelstein (40 min.) wordt er vooral gefocust op de moordzaak in Japan die de grote inspiratie was voor de film : de Saitamo Dog Lover Murders. Aangezien Adelstein de journalist was die de zaak heeft gecoverd in de media, is hij de uitgelezen persoon om de overeenkomsten en verschillen tussen de eigenlijke moordzaak en de film met elkaar te vergelijken. Verder geeft hij ook wat extra toelichting over het gerechtssysteem en de strafrechtelijke vonnissen in Japan. Het interview is in het Engels en niet ondertiteld.

In het derde interview Pos ter (9 min.) krijgen we opnieuw co-writer Takahashi aan het woord die tevens de artiest was die de Japanse bioscoopaffiche heeft ontworpen. Hij praat hier over zijn eigen referentiepunten en over wat hij hoopte te bereiken met de look van de affiche. Het interview is in het Engels en niet ondertiteld.

Ten slotte vinden we nog de originele Japanse bioscooptrailer terug (3 min.) en ter aanvulling ook nog wat andere trailers van Third Window Films.

CONCLUSIE
Liefhebbers van extreme horror komen met deze grensverleggende Japanse prent helemaal aan hun trekken. De film laat ons afglijden in de donkerste regionen van de menselijke psyche en de gruwel waartoe mensen onder druk in staat zijn wordt zonder enige compromissen geëtaleerd. Mensen met een gevoelige maag, een fobie voor exotische vissen of een afkeer van sushi lopen beter met een hele wijde boog om deze film heen. Het is een waar genot om te mogen vaststellen dat non-mainstreamfilms zoals deze Cold Fish toch een meer dan waardige transfer krijgen op Blu-ray: beeld en geluid zijn dik in orde en de extra’s zijn over de hele lijn beklijvend. Ik ben er zeker van dat Cold Fish binnen de kortste keren een cultstatus zal verwerven binnen het genre.