FILM
Eind jaren tachtig ontdekte John Waters, zelfverklaarde koning van de wansmaak, ineens zijn nostalgische kant. In Hairspray keerde hij terug naar het Baltimore van de jaren zestig, met zijn dansende dikkerds en de ontvoogdingsstrijd van de Afro-Amerikanen. Twee jaar later zou hij nog een decennium dieper duiken in de Amerikaanse geschiedenis. Cry-Baby is een ode aan de rock-'n-roll, aan vette haarkuiven, glimmende auto's, hippe jongens en verlegen meisjes. Maar Waters zou Waters niet zijn mocht hij van de film een zeemzoet tijdsdocument maken over hoe liefde (sub)cultuur overstijgt. Zijn subversieve blik dwaalt geregeld af naar de duistere onderbuik van zijn fiftiesfilmuniversum. Niettemin is Cry-Baby waarschijnlijk zijn meest brave, conformistische prent en (na een trage en bijna desastreuze aanloop) zelfs zijn meest enthousiasmerende.

Bijna kom je als kijker echter niet aan die erg leuke climax toe omdat het eerste halfuur in het beste geval wisselvallig en in het slechtste geval ronduit afhgrijselijk te noemen is. Waters stapelt namelijk het ene cliché na het andere op elkaar met zulke grove borstelstreken dat Cry-Baby even het werk van een weinig getalenteerde amateur lijkt. Johnny Depp, die het titelpersonage vertolkt, zet zijn beste Elvis-imitatie neer, maar wordt omringd door een cast die ergerlijkheid naar nieuwe hoogten stuwt. Van zijn zus - een sletje dat dol is op zwangerschappen - tot zijn manische grootmoeder: je wil de Walkers liefst van al eigenhandig van een klif duwen. Wanneer Waters Depp vervolgens als een blok laat vallen voor stijf burgermeisje Allison (een uitstekende Amy Locane), lijkt het hek helemaal van de dam omdat Cry-Baby schijnbaar vervalt in een goedkope Grease-kloon.

Maar dan gebeurt er iets meesterlijks. Cry-Baby's familie blijkt niet langer de meest verwerpelijke bende van de buurt als Allisons al even stijve vrienden groter vandalisme aan de dag leggen dan de Walkers. Onder de huid van de brave burgerjongens schuilen schijnbaar egoïstische ettertjes die niet terugdeinzen voor pyromanie om Cry-Baby achter de tralies te krijgen, ergo: zo ver weg als mogelijk van Allison. Vanaf dat moment keert de sympathie van de kijker. De verboden liefde tussen het centrale duo krijgt relevantie en hun pogingen om elkaar weer te zien, zullen zelfs een traantje doen rollen over de wangen van de iets emotionelere kijker. Die empathie krijgt een opbeurend einde in Please Mr. Jailor, een fenomenaal geschreven, gezongen en gechoreografeerd nummer, dat onmiskenbare parallellen vertoont met het iconische Jailhouse Rock.

Daarmee zijn we meteen bij de tweede reden beland waarom het laatste deel van Cry-Baby vele malen superieur is aan het eerste deel. De muziek komt immers veel duidelijker naar de voorgrond en manifesteert zich als de drijvende kracht van de vertelling. Oké, zowel de deuntjes als de plot hebben iets te goed naar eerdere, betere voorbeelden gekeken, maar toch grijpt de film je vanaf het tweede halfuur bij je nekvel en laat hij je niet meer los. Door veel meer de kaart van de pure musical te trekken, storen de ideosyncratieën van de personages heel wat minder. Het plaatje klopt nu perfect: een prent die over the top durft gaan, gekoppeld aan beelden en situaties die - zoals dat in musicals gaat - in de realiteit niet voorkomen. Hier maakt Cry-Baby zijn ambitie als suikerspinentertainment volledig waar.

Natuurlijk zijn er ook scènes die niet iedereen zal kunnen appreciëren. Ik denk bijv. niet dat een andere filmmaker dan Waters ooit een scène zou bedenken waarin het vrouwelijke hoofdpersonage een bokaal tranen leegdrinkt. Maar wie voorbij de sporadische excessen kijkt, vindt in Cry- Baby vooral een uiterst competente musical die genoeg aan de conventies van het genre beantwoordt om nostalgie op te wekken, maar er toch voldoende van afwijkt om een unieke variant te zijn.

BEELD EN GELUID
Cry-Baby was de eerste studiofilm van John Waters. Misschien is het daarom dat we een print gepresenteerd krijgen die er verduiveld goed uitziet. De kleuren ogen heerlijk Technicolor, de scherpte is dik in orde en in de diverse nachtelijke scènes blijkt op het contrast weinig aan te merken. Grain is weliswaar in beperkte mate aanwezig, maar vormt nooit een storende factor. Maar in een musical is het geluid natuurlijk even belangrijk als het beeld. En ook op dat front levert Universal goed werk af. Het is jammer dat de stereotrack geen upgrade kreeg naar 5.1-kanalen, maar ook met twee boxen brengt het audiospoor de dialogen en de muziek dynamisch tot leven.

EXTRA'S
It Came From Baltimore (48 min.) is een making-of uit 2005 die alle belangrijke spelers voor en achter de schermen aan het woord laat. Heel wat leuke anekdotes passeren de revue en het is duidelijk dat iedereen veel plezier beleefde op de set. Daarnaast bevat de schijf vijf Deleted Scenes (7 min.) waarvan er eentje - een uitgebreid muzikaal nummer - zeker zijn plek had verdiend in de finale versie. Maar de liefhebbers zullen vooral geïnteresseerd zijn in het Audiocommentaar van John Waters. De cineast stelt niet teleur: hij is eloquent als steeds en haalt aangename herinneringen op aan de draaiperiode.

CONCLUSIE
Cry-Baby is de minst aanstootgevende film die John Waters ooit maakte, maar het is ook een van zijn beste. De ode aan de musical en aan het Baltimore van de jaren vijftig tovert na een aarzelend begin probleemloos een brede glimlach op de lippen. Beeld en geluid halen bovendien een uitstekend niveau op deze disk. De bonussectie bevat slechts drie extra's, maar die zijn stuk voor stuk van hoog niveau.