We bevinden ons in het Los Angeles van de jaren 20. Alexandria is een vijfjarig meisje dat in het ziekenhuis is opgenomen met een gebroken arm nadat ze ten val is gekomen tijdens het plukken van sinaasappels. Roy is een ambitieuze stuntman uit Hollywood die bijna verlamd is geraakt na een mislukte sprong van een brug. Tot overmaat van ramp is zijn vriendin ervandoor met de hoofdrolspeler uit de film. Gekluisterd aan zijn bed en de depressie nabij begint hij tegen de nieuwsgierige Alexandria een episch verhaal te vertellen over vijf mythische helden die hun gezamenlijke krachten bundelen in hun strijd tegen de meedogenloze Gouverneur Odious. Wat begint als een eenvoudig tijdverdrijf mondt mede dankzij de creatieve fantasie van het meisje al snel uit in een avontuur dat een eigen leven begint te leiden en waarbij realiteit en fantasie steeds meer met elkaar verstrengeld geraken.
 

Dat de Indische regisseur Tarsem Singh een visuele kunstenaar is, realizeerden we ons al na het bekijken van zijn Hollywood-debuut The Cell uit 2000. Daarin dringt een fel geschminkte en in haute couture geklede Jennifer Lopez via een baanbrekende nieuwe techniek binnen in het brein van een gestoorde seriemoordenaar om het gevecht aan te gaan met de duistere demonen die aldaar ronddwalen. Na die zeer donkere thriller gaat Tarsem deze keer de fantasytoer op en zijn typerende visuele extravaganza wordt nog grootser aangewend. Gedurende vier jaar is er op 26 locaties in 18 verschillende landen gefilmd, al is het vooral zijn thuisland India dat het meest prominent aanwezig is in de film. De films van Singh krijgen regelmatig de kritiek stijl over inhoud te zijn. Het visuele aspect is zonder twijfel alom tegenwoordig, maar dit wil niet noodzakelijk zeggen dat de plot en de personages totaal ondergeschikt zijn aan al die beeldenpracht. In tegenstelling tot The Cell zijn de personages in The Fall iets luchtiger - en soms tragikomisch - maar voor al wie een kleine inspanning doet om zich in te leven is er meer dan genoeg dramatische diepgang terug te vinden. Het emotioneel geladen verhaal van de stuntman wordt op een speelse en boeiende manier verteld in de vorm van een raamvertelling. De chemistry tussen de stuntman en het meisje werkt aanstekelijk en ontroert, mede door het feit dat het jonge meisje ongelooflijk natuurlijk overkomt; eigenlijk acteert ze niet echt, ze is gewoon zichzelf.
 

Tarsem Singh houdt duidelijk van surrealistische kunst, want de filmaffiche van The Fall is zelfs gebaseerd op een schilderij van grootmeester Salvador Dalí. Ook het masker dat de bandiet draagt in het fantasierijke verhaal is afgeleid van datzelfde kunstwerk. Al deze artistieke pracht wordt ondersteund door een bombastische soundtrack, ingespeeld door het Bulgaarse Symfonische Orkest en waarin composities van Ludwig van Beethoven de revue passeren. We kunnen de regisseur niet verwijten dat hij zijn hart en ziel niet in de film heeft gestopt; elke passage ademt gewoon passie voor het vak en bijna elke scène is een schilderij op zich. Tarsem Singh heeft zijn film ook volledig zelf gefinancierd en je merkt dat hij de perfectie heeft nagestreefd om er een onvervalst spektakel van te maken. Hierdoor had hij ook te allen tijde complete creatieve vrijheid om zijn eigen visie te kunnen aanhouden.
 

Nog een leuk weetje : door een misverstandje in de communicatie tussen de castingagente en het jonge Roemeense debutantje Catinca Untaru bleek deze laatste ervan uit te gaan dat haar tegenspeler Lee Pace ook verlamd was in het echte leven. Toen de regisseur dit opmerkte deed hij er alles aan om die mythe in stand te houden en zo de meest spontane reacties en gevoelens bij het meisje op te wekken tijdens het filmen. Mede hierdoor zijn haar fascinatie voor stuntman Roy en zijn verhaal ook zo authentiek in de film. Knap staaltje method acting trouwens van Lee Pace!

Een verhaal met zo'n prachtige cinematografie smeekt gewoon om een hoogwaardige transfer en die krijgt het gelukkig ook. Op visueel vlak worden we simpelweg uit onze sokken geblazen door de intensiteit van de kleuren en de fantastische mise-en-scène. De kleuren zijn perfect uitgebalanceerd, zowel in de schaduwrijke openingsscènes in het begin van de film als in de vele exotische buitenscènes die later volgen. Ondanks het gebruik van vele felle kleuren blijven de huidtinten zeer realistisch en gedetailleerd. De regisseur gaat er ook prat op dat er geen special effects zijn gebruikt voor de film; alles wat we te zien krijgen is hoe het effectief is gefilmd. De consistentie van de superieure beeldkwaliteit in de hele film is bewonderenswaardig als je weet dat de scènes verspreid over een tijdspanne van maar liefst vier jaar zijn opgenomen. Het detail is ook van een duizelingwekkend hoog niveau : in verschillende scènes zijn personages vanop een verre afstand gefilmd - bijv. in de woestijn - en toch blijft alles haarscherp. In de fantasiewereld van de film lijken sommige beelden zelfs bijna geschilderd; ze komen als het ware vanzelf tot leven.

Ook op het geluidsspoor valt zo goed als niks aan te merken. De DTS-HD Master Audio 5.1-track laat zich meer dan behoorlijk gelden. Dialogen zijn zeer duidelijk verstaanbaar en worden nooit overschaduwd door het geluid van de actiescènes. Als je weet dat één van de vijf mythische figuren een bomexpert is, dan mag je uiteraard ook enkele explosieve scènes verwachten met een gespierde ondersteuning van de baskanalen.

Van een uitgave die zowel op het vlak van beeld als geluid de perfectie benadert, verwachten we automatisch ook wel wat van de bonussectie. Over een filmproject van dergelijke magnitude vallen ongetwijfeld heel wat informatieve weetjes en leuke anekdotes te vertellen. Helaas worden we hier wat minder op onze wenken bediend en dat is toch wel een beetje jammer, want men had wellicht makkelijk een making-of kunnen samenstellen die even lang duurt als de hoofdfilm zelf. In de plaats hiervan krijgen we twee relatief korte behind-the-scenes-featurettes. In de eerste getiteld Wanderlust (28 min.) volgen we cast en crew naar de verschillende filmlocaties over de hele wereld. We krijgen te zien hoe Tarsem Singh op een speelse en spontane manier omgaat met de jonge actrice Catinca Untaru. Hij haalt ook het belang van de ziekenhuisscènes aan als de emotionele kern van het ganse verhaal. Enkele memorabele fragmenten uit de film worden wat meer becommentarieerd zoals de slavenkaravaan in de woestijn, de zwemmende olifant en de shootout aan de Taj Mahal. Ook in de tweede featurette Nostalgia (30 min.) krijgen we nog meer sfeerbeelden van op de filmset te zien. Er wordt getoond hoe de meest emotionele scènes met Catinca Untaru tot stand kwamen. We merken hier ook opnieuw duidelijk hoe groot de omvang van de productie was en dat er geen speciale effecten te pas kwamen aan de weergave van de exotische landschappen (zoals bijv. de groene oase midden in de woestijn). Beide featurettes geven geen extra duiding bij wat er wordt getoond; het is louter een aaneenschakeling van losse filmfragmenten en men laat de beelden voor zich spreken.
 

Extra duiding wordt er wel gegeven in de twee audiocommentaren. In de Director's Commentary bespreekt de regisseur de scènes één voor één in plaats van de film als een geheel te becommentariëren. Dit is een verfrissende aanpak die tamelijk ongebruikelijk is voor een audiocommentaar, maar het werkt in dit geval goed. Het persoonlijke coachen van de jonge actrice Catinca Untaru is één van de favoriete gespreksthema's van Tarsem, maar er komen ook andere topics aan bod zoals de moeilijkheden die kwamen kijken bij de zelffinanciering van de film, de jarenlange voorbereidingen (meer dan 16 jaar scouting van de locaties!) en het zoeken naar de juiste emotionele frequentie voor de finale van de film. De regisseur weet de twee uur vlotjes vol te praten. Aanvullend is er nog een Commentary with actor Lee Pace, writer/producer Nico Soultanakis and writer Dan Gilroy focust zich meer op het screenplay en hoe dit mettertijd evolueerde. Acteur Lee Pace geeft toe dat het lange filmproces bij momenten een lijdensweg was, maar dat hij nooit zijn begrip verloor voor de enorme omvang van een dergelijke internationale productie. Hij vertelt ook wat over zijn intense samenwerking met Catinca Untaru. Ten slotte vinden we ook nog twee korte Deleted Scenes terug die samen ongeveer anderhalve minuut duren en weinig toegevoegde waarde bieden.

The Fall is een echte ode aan de verbeeldingskracht die tegelijk visueel verbluffend en emotioneel geladen is. Het acteerwerk van het Roemeense debutantje Catinca Untaru is ongelooflijk naturel en doet je van begin tot einde meeleven met de personages. De plot is misschien wel een tikkeltje ondergeschikt aan de visuele pracht, maar dat kan de pret absoluut niet drukken. Wie genoten heeft van Guillermo Del Toro's Pan's Labyrinth of de sprookjesachtige komedie The Princess Bride zal zich zeker ook niet vervelen met The Fall. Op Blu-ray komt dit pareltje met zijn adembenemende cinematografie helemaal tot zijn recht, want zowel beeld als geluid zijn van uitmuntende kwaliteit. Dit is top HD-kijkvoer met een hoge herkijkwaarde. Enkel de kwantiteit en kwaliteit van de extra's weerhouden ons ervan om de topscore aan deze uitgave toe te kennen.