FILM
Dief Philippe "de Muis" Gaston (Matthew Broderick) wurmt zich uit de gevangenis van het aartsbisschoppelijk paleis van Aquila, en neemt de benen. Helaas voor hem loopt hij opnieuw in een val, gespannen door de kapitein van de wacht, en zou hij ter plekke zijn geëxecuteerd, als Etienne Navarre (Rutger Hauer) niet in de buurt zou zijn geweest. Navarre is de uit de gratie geraakte vorige kapitein van Aquila, en hij reist altijd rond met een valk. Gaston laat zich door de charismatische dolende ridder op sleeptouw nemen. 's Nachts ontdekt Gaston het grote geheim: de valk is Navarres geliefde Isabeau D'Anjou (Michelle Pfeiffer). De bisschop van Aquila (John Wood) die ondanks zijn gelofte van kuisheid zelf voor de charmes van de dame is gevallen, heeft dan maar onder het motto "ik niet, dan niemand" het paar vervloekt: overdag is zij een valk en hij een man, 's nachts is hij een wolf en zij een meisje, dus ze zijn gedoemd om nooit in elkaars (menselijk) gezelschap meer te zijn. Ze zouden maar wat graag de bisschop zijn vuile streek betaald zetten, maar als ze hem zouden doden, zou diegene die op dat ogenblik een dier is, tot het einde der tijden in die gedaante moeten ronddwalen. D'r is echter een zeer kleine window of opportunity op komst: binnen een paar dagen is er een totale zonsverduistering, en aangezien het dan noch dag, noch nacht is, hebben de twee geliefden dan een paar minuten lang hun eigenlijke vorm terug. Het zal de kunst zijn om in dit kort tijdsinterval de bisschop te doden.

Deze redelijk onbekende film, een tijdgenoot van The Princess Bride en Labyrinth, heeft zijn verdiensten en zijn zwaktes. Zwakte is dat het scenario quasi rechtlijnig is en er niet al te veel bij wordt verteld, zodanig dat je de plot min of meer bij elkaar moet puzzelen aan de hand van wat er gebeurt. Té expliciete uitlegscènes kunnen storend zijn in een film, maar hier had ééntje meer geen kwaad gekund. De film is duidelijk gemaakt voor alle leeftijdscategorieën: het gebruikte geweld is vrij bloedloos, de romance is kuis (om niet te zeggen steriel) en de film zou wat realistischer worden als de acteurs zich wat meer zouden bedienen van schuttingtaal in plaats van kromme middeleeuwse dichtverzen. De fotografie is dan weer zeer delicaat en een toonbeeld van goede smaak. Dit is overigens één van de weinige films waarin Rutger Hauer eens niet één van de bad guys speelt én daarmee weggeraakt, alhoewel zijn karakter nog wat meer mocht hebben van een rebel with a cause. Hauers carrière is altijd al wisselvallig geweest: buiten zijn optreden in cultklassiekers als Blade Runner, zakt hij af en toe af naar de slechtere B-producties om dan weer onverwacht acte de présence te geven op een Hollywoodblockbusters zoals Batman Begins. Op Hauer na zijn voor de rest de acteerprestaties nogal aan de ééndimensionale kant. Matthew Broderick doet een paar schuchtere pogingen om net als in Ferris Bueller's Day Off de vierde muur te doorbreken, maar dat gaat hem ditmaal niet af. De acteurs komen er allemaal behoorlijk mee weg, alhoewel Ladyhawke niet dadelijk een film is die ze op hun cv in vet en onderlijnd zullen zetten.

BEELD EN GELUID
De film kreeg ondanks zijn ouderdom nog een respectabele transfer mee. De kleuren zijn nogal goed uitgebalanceerd, en vooral de bossen en landschappen komen mooi gesatureerd uit de erf. De close-ups zijn redelijk gedetailleerd, maar de langere panoramische shots hebben af en toe wat te lijden onder softness, zij het niet dramatisch. Met een beetje natuurlijke grain ziet de film er overigens redelijk authentiek uit. De geluidstrack is even schrikken, want in plaats van een bombastische orkestscore - die in minimale mate aanwezig is en van de hand van Andrew Powell - wordt het gros van de achtergrondmuziek ingevuld door de synthesizersounds van de toen redelijk in de belangstelling staande Alan Parsons Project. Het is niet dadelijk hun meest geïnspireerde werkstuk, want veel van de riedeltjes zijn afgewerkte doordrukjes van successen als Luficer en Mammagamma, maar fans van het era zoals ikzelf zullen de ietwat rare combinatie wel weten te appreciëren. Het gebruiken van jaren '80-pop is duidelijk ingegeven door het succes van The Neverending Story. Jammer genoeg lijdt de geluidstrack wel wat onder de discrepantie tussen de muzikale en de gesproken stukken: voor de eerste worden alle registers opengetrokken, terwijl de dialogen wat richting missen en erg vlak klinken, alsof er een overdub werd gemaakt met een cassettebandje.

EXTRA'S
Al wat we op deze disk vinden is één miezerige trailer (1:26).

CONCLUSIE
Ladyhawke is een mooie maar vrij bloedloze fantasyfilm die af en toe wat te weinig haar op de tanden vertoont. De muziekscore van The Alan Parsons Project trekt wat veel de aandacht, en wie niet echt van dat soort muziek houdt zal om begrijpelijke redenen afknappen.