FILM
De vadsige panda Po (Jack Black), die het tegen alle gangbare wetten van de natuur in Kung Fu Panda tot kung fu-meester schopte, put vooral kracht uit zijn gaven om te zien hoeveel broodjes hij in één keer tussen zijn kaken kan steken. De dagen van het luilekkerleven zijn echter voorbij wanneer de pauw Shen (Gary Oldman) te vuur en te zwaard al het metaal in de dorpen komt opeisen voor zijn oorlogsmachine. De machtswellustige pauw beschikt over het ultieme wapen waarmee hij heel China wil onderwerpen: buiskruit. Tijd dus voor Po om samen met Tigress (Angelina Jolie), Monkey (Jackie Chan), Mantis (Seth Rogen), Viper (Lucy Liu) en Crane (David Cross) de pauw een lesje te gaan leren. Po is niet helemaal onbetrokken partij in de zaak, want nadat Shen een voorspelling heeft gehad dat hij ooit door een panda van zijn troon gestoten zou worden, heeft hij alle panda's laten uitmoorden, en is zo verantwoordelijk voor de dood van Po's ouders. Maar Po heeft nog lang niet de inner peace bereikt waar hij naar op zoek is. Want zeg nu zelf: het kan toch niet dat Po de natuurlijke zoon zou zijn van een verwarde peking-eend die een verfomfaaid noedelrestaurant op de sporen houdt?




Dreamworks zal altijd een beetje het stoutere broertje van Disney blijven, en films produceren waarin de ontsnapping van lichaamsvochten een prominentere plaats in blijft nemen in het scenario dan gevoelsmatige elementen. Met een iets lichter gewicht dit jaar in de zalen voor Pixar (de sequel Cars 2) slaat de balans nog altijd niet door in het voordeel van Pixar, maar komt al dichter bij een evenwichtssituatie. Voor de tweede maal maakte Dreamworks met een eerder beperkte cast, waarin onder meer de in andere omstandigheden hoogst ongrappige Jack Black en het levende wrak Jean-Claude Van Damme, die amper zijn lijnen uitgesproken krijgt, een vrij aanvaardbare film in een landschap dat anders door mediocre vervolgen wordt gedomineerd. Het is een goede zaak dat Black een beetje naar de achtergrond verschoven wordt en niet zomaar een vrij podium krijgt om zijn klassieke dijenkletsers te debiteren als een kalkoen op speed, en dat de film een iets dramatischere toon aanslaat dan zijn voorganger. Het helpt natuurlijk dat de klassieke introductie van de personages kan worden achterwege gelaten, en we vanaf de eerste minuut al de actie induiken, waardoor er de broodnodige ruimte vrijkomt om Blacks personage Po wat meer substantie en achtergrond te geven - alhoewel dat eerste best niet in de letterlijke zin wordt geïnterpreteerd voor een panda die zo al grossly overweight is. Met Gary Oldman heeft regisseur Jennifer Yuh goud in handen, want de man kan zelfs door alleen zijn stem te gebruiken een prachtige schurk neerzetten, en Oldman zorgt voor het broodnodige tegengewicht. Er wordt mooi gebruik gemaakt van een mengeling van driedimensionale computeranimatie en gewone klassieke animatie om de flashbacks mee weer te geven, en de animatie ziet er beeldig en kleurig uit. De inhoud vloekt wel een beetje met het scenario van zijn voorganger, want wat hier als een compleet nieuw gegeven wordt aangereikt, namelijk dat de eend Ping niet de echte vader is van Po (wie heeft die zien aankomen?), was eigenlijk in de eerste film al min of meer uitgeklaard. Maar goed, het gros van de film bestaat tegen de verwachtingen in niét uit grappen over Po's overgewicht of gulzigheid. Deze sequel is geen meesterwerk dat het origineel overtreft zoals Toy Story 2 dat wel was, maar het is evenmin een snel in elkaar gedraaide crapquel die alleen maar moet dienen om de franchise warm te houden. De serie richt zich nog steeds zowel tot een jonger publiek, die alleen komen om de schattige panda klappen te zien uitdelen, als tot volwassenen die al eens graag een intelligente woordspeling of een referentie naar populaire cultuur willen meepikken.




BEELD EN GELUID
Zoals de meeste CGI-films is ook deze weer voorzien van een bijna perfecte transfer die enkel kritieken over zich heen moet laten gaan van puristen die de beeldband met een vlooienkam te lijf gaan. De kleuren zijn helder en vibrant, met groene graslanden, blauwe koele meren en inktzwarte, met sterren bezaaide nachtelijke hemels, en maken het oude China tot een pareltje van een schilderij. Enkele scènes steken daar dan nog eens flink bovenuit, zoals de presentatie van Chen's armada, de panoramische shots over de bergterrassen en het gewriemel van de binnenstad vol gevens met uitgesneden hout. Maar het is moeilijk om hoogtepunten aan te duiden in een film waarbij de technische kwaliteit zo streng bewaakt wordt. Van details zoals de haartjes op de snuit van de panda die op zijn huid kleven wanneer de onfortuinlijke panda in het water belandt, tot de nuances in de gezichtjes van de verbouwereerde varkentjes en konijntjes van wie het dorp door Chen ondersteboven wordt gekeerd, lusten we alleszins wel pap. Ook aan details zoals het uitwerken van schaduwen werd uitvoerig gedacht. En voor de rest: problemen zijn er niet: edge enhancement nihil, grain niets, posterizatie afwezig, zelfs geen aliasing. Qua geluid krijgen we een Engelse Dolby TrueHD 7.1-track en vreemd genoeg geen DTS-HD-variant. De geluidsmix is vooral luid en bombastisch, en bij de actiescènes vallen de geluidseffecten laag na laag over de kijker, zoals bij de aanvallende roedel wolven of de achtervolging per risjka door de stad. De muziek knalt daar nog eens tussendoor, en uiteindelijk is het geheel een luide kakofonie van dialoog, muziek en effecten die twee uur lang geen moment ophoudt. Voorwaar een technisch knap stukje maar wat vermoeiend om naar te luisteren.

EXTRA'S
De meest in het oog springende feature is de PiP-feature "The Animators' Corner", die samen met de film kan bekeken worden, waarbij je hopen randmateriaal, storyboards, animatics, interviews en computersimulaties kan bekijken. Alleszins is na het bekijken van tal van dit soort tracks en van gewone, droge audiocommentaren mijn voorliefde voor deze interactieve toepassing alleen maar toegenomen, zeker wanneer de uitvoering dan ook nog eens met een beetje coherente visie gemaakt is. De andere twee zaken die u ongetwijfeld kunnen vermaken tijdens het bekijken van de film zijn de audiocommentaar door regisseur Jennifer Yuh Nelson, producer Melissa Cobb, production designer Raymond Zibach en supervising animator, Kung Fu choreographer en story artist Randolphe Guenoden, die allen wel een verschillende visie op de film hebben bij te dragen, maar dat zorgt ervoor dat de audiocommentaar eerder een vrijblijvende babbel blijft. De disk bevat ook nog een Trivia Track, een onstopbare hoeveelheid informatie over niet alleen de productie van de film, maar ook de geschiedenis van China.




De interactieve kaart "Animation inspiration" toont ons waar de animatoren allemaal op reis zijn geweest om schetsen te maken voor deze film, en hebben daar een mooie reeks foto's en schetsen aan over gehouden, samen 11:04. Natuurlijk moet er iets gedaan worden rond de voice cast: Kickin' in with the cast (12:42) toont ons de acteurs in actie achter de microfoon, afgewisseld met een paar stukjes interview waarin vooral gevraagd wordt wat de acteurs van hun personage denken. Dan volgen er 3 verwijderde scènes (4:21), afgewerkt tot in een fase van gevoicete storyboards. Dit zijn echt wel leftovertjes. De documentaire "Panda stories" (7:44) is een korte documentiare over natuurbehoud in de streek van China waar er nog panda's in het wild leven. De Kung Fu shuffle is een interactief spelletje, en "Ni hao" (9:08) is een zeer rudimentaire cursus Chinees. Afsluiten doen we natuurlijk met de Interactieve jukebox "World of Dreamworks" waarin we tal van trailers van andere Dreamworks-films terugvinden.

CONCLUSIE
Kung Fu Panda 2 is een waardig vervolg van de franchise, gepresenteerd op een mooie Blu-ray waarbij echter het bonusmateriaal, zoals het nogal eens meer bij Dreamworks gebeurt, eerder miniem is.