FILM
In 1986 is Margaret Humphreys sociaal werkster in Nottingham. Voor haar job begeleidt ze onder andere een zelfhulpgroep van volwassenen die het nog steeds moeilijk hebben met het feit dat ze als kind werden afgestaan en geadopteerd. Na één van deze sessies wordt Margaret aangesproken door een jonge vrouw uit Australië die in Nottingham op zoek is naar haar roots. De vrouw beweert als vierjarig meisje te zijn overgebracht van een kindertehuis in Groot-Brittannië naar een tehuis in Australië.  Margaret kan haar maar moeilijk geloven, want kinderen mogen het land immers alleen verlaten onder begeleiding van hun adoptieouders. Het meisje gaat echter nog voort: zij zou lang niet de enige geweest zijn die de grote oversteek maakte, ze zat op een boot vol kinderen. Margaret besluit haar te helpen bij haar zoektocht en wanneer in haar zelfgroephulp een gelijksoortig verhaal opduikt, krijgt ze het sterke vermoeden dat er meer aan de hand is. Niets is minder waar. Niet alleen ontdekt ze dat de moeder van de jonge vrouw nog levend en wel verblijft in Engeland, ze stoot ook op informatie die laat vermoeden dat er gedurende decennia kinderen overgeplaatst zijn naar Australië. Bovendien ging het vaak niet om wezen, maar wel om kinderen die tijdelijk in tehuizen verbleven. De kinderen werd wijsgemaakt dat hun ouders dood waren en er werd ze allerlei moois beloofd in Australië: zonneschijn elke dag, sinaasappels die zo van de bomen geplukt kunnen worden .... Australië werd zowat voorgesteld als het beloofde land. De ouders waren niet op de hoogte en bleven onwetend achter. Het wordt overigens al snel duidelijk dat het leven in Australië lang niet zo rooskleurig is voor de kinderen als beloofd. Meestal komen ze terecht in slechte omstandigheden, moeten ze keihard werken en krijgen ze zelfs te maken met mishandelingen onder elke vorm.


De zaak laat Margaret niet meer los en ze trekt zelfs op eigen kosten naar Australië. Wanneer ze onverwacht groen licht krijgt van de sociale dienst om zich twee jaar op de zaak toe te leggen, is de toestroom van vragen niet meer te stoppen. Margaret krijgt duizenden brieven van mannen en vrouwen die gedeporteerd zijn als kind en die hopen dankzij Margaret hun familie terug te vinden. Maar lang niet iedereen is blij met Margarets werk. De betrokken regeringen en de christelijke organisatie die de tehuizen leidde voelen zich bedreigd en gaan in de verdediging. Ondanks de tegenkanting en zelfs doodsbedreigingen zet Margaret door.


Oranges & Sunshine vertelt het waargebeurde verhaal van Margaret Humphreys, door regisseur Jim Loach prachtig in beeld gebracht. De regisseur brengt het verhaal van de gedeporteerde kinderen op een ingetogen manier, maar daardoor zeker niet op minder indrukwekkend manier. Actrice Emily Watson vertolkt op schitterende manier de rol van Margaret, maar ook de andere leden van de cast, hoe klein hun rol ook is, dragen bij tot een uiterst geslaagde film.

BEELD EN GELUID
Zowel de beeld- als de geluidskwaliteit zijn degelijk in Oranges & Sunshine. Er zitten geen fouten in het beeld en de contrasten zijn voldoende scherp. Er is overigens op een erg mooie manier gebruik gemaakt van verschillende kleurenfilters. Daardoor staat het grijze, kille Groot-Brittannië mooi in contrast met het warme, okergele Australië.
Over het geluid valt niet te klagen. Er kan gekozen voor een Dolby Digital-geluidstrack en een DTS-geluidstrack. het valt op dat de DTS-geluidstrack een stuk luider klinkt, terwijl het 5.1-surroundgeluid niet altijd tot zijn recht komt. Een aantal keren hoorden we wat verkeersgeluiden uit de achterste boxen komen, maar daarbij blijft het meestal.


EXTRA'S
Bij wijze van bonusmateriaal vinden we alleen de trailer van de film.

CONCLUSIE
Oranges & Sunshine brengt een aangrijpend verhaal dat bovendien mooi in beeld gebracht is. Het resultaat is een film die geen moment verveelt en die niemand onberoerd zal laten.