Ter gelegenheid van de release van hun eerste album in 1969 noemden ze zich Chicago Transit Authority, maar na een dispuut met de echte CTA bleef er alleen Chicago over. Dat is ondertussen meer dan 40 jaar geleden en sindsdien zijn er  miljoenen platen van de Amerikaanse band over de toonbank gegaan en maakten ze in hun thuisland meer dan 50 hitsingles waarvan er 18 de goudstatus behaalden. In 1976 scoorden ze hun grootste wereldhit met de ballade If You Leave me Now (Chicago X) die ook bij ons de top 3 bereikte, maar na de dood van gitarist Terry Kath in 1978 (hij schoot zich toevallig door het hoofd met een pistool waarvan hij meende dat het niet geladen was) en het vertrek van leadzanger Peter Cetera (1985) die een solocarrière ambieerde, stond Chicago voor nieuwe uitdagingen. Met een nieuwe voorman en een gewijzigde bezetting ging de band op tournee met o.a. The Beach Boys en Earth, Wind en Fire, zonder dat de Chicago-hitmachine wezenlijk aan kracht inboette, want met nieuwkomer Jason Scheff had Chicago niet alleen een uitstekende zanger in huis die het oude materiaal probleemloos aankon en wiens stem zelfs grote overeenkomsten vertoont met die van Peter Cetera, maar ook een verdienstelijk tekst- en muziekschrijver die de hits probleemloos uit z’n mouw leek te schudden, zij het dat zijn composities eerder rock-oriented waren. In 2008 verscheen hun meest recente album (Chicago XXXII, The Stone of Sisyphus), dat al in 1993 opgenomen werd en als Chicago Twenty 2 in 1994 zou worden gereleased, doch om onbekende redenen op een veto van de platenmaatschappij stootte. In de plaats verscheen in 1995 een album met bewerkingen van jazz-evergreens dat Chicago XXII werd genoemd. Het zou tot in 2006 duren vooraleer nieuw materiaal het daglicht zag (Chicago XXX). Alle andere albums (Chicago XXIII tot XXIX & Chicago XXXI) zijn hitcollecties of live-registraties en zelfs een vermaledijd kerstalbum.
 

 

Chicago behoort tot de succesvolste rockbands in Amerika en verrassend genoeg scoorde de groep ook lange tijd uitstekend in Japan. In Europa was het succes eerder beperkt, want de combinatie van rock en jazz sloeg er veel minder aan en bovendien had de band er in de beginperiode af te rekenen met de concurrentie van Blood, Sweat & Tears dat een vergelijkbaar soort muziek bracht, maar die band zou uiteindelijk de jaren 70 niet overleven wegens voortdurende personeelswissels. Chicago paste zich aan de veranderende tijden aan, wat de band niet altijd in dank werd afgenomen door de fans van het eerste uur, maar de constante flow van nieuwe hits trok een nieuw publiek aan en liet stelde de band in staat om te overleven waar anderen er het bijltje bij neer moesten leggen. Hun eerste albums – met aan de kop Chicago II – zijn evenwel succesvol gebleven en gelden tot vandaag als hun beste realisaties die nauwelijks door de tijd zijn getekend. Met z’n ruim 120 miljoen verkochte albums staat Chicago op de 27ste plaats in de lijst van de Best-selling Music Artists Worldwide en de 54 hitgenoteerde singles (1969-2006) garanderen Chicago voor altijd een plaatsje tussen de succesvolste Amerikaanse acts ooit.
 

 

De concertregistratie op deze dvd dateert uit 1993 en is opgenomen in Tokio. Met de goeduitziende en uitstekend zingende Jason Scheff aan de basgitaar heeft Chicago zich visueel verjongd na het vertrek van Peter Ceterea. Aan de drums zit intussen Tris Imboden die de in 1990 ontslagen Danny Seraphine vervangt en Dawayne Bailey neemt de sologitaar voor z’n rekening. Hij was tussen 1986 en 1995 van de partij tijdens alle liveconcerten van Chicago en z’n gitaarspel is wondermooi. Op keyboard treden Bill Champlin aan (1982-1998) en stichtend lid Robert Lamm. De driekoppige kopersessie bestaat uit Lou Loughnane, James Pankow, Walter Parazaider, eveneens bandleden van het eerste uur. Samen musiceren ze bijna anderhalf uur en brengen een mix van nieuw en oud werk, waarbij we alleen Make me Smile (1970) en Colour My World (1971) missen. Als aftrap krijgt we Alive Again (Hot Streets, 1978) mét kopersessie, Stay The Night (Chicago 17, 1984) en het rustigere You’re Not Alone (Chicago 19, 1988), twee top 20-hits en een geheide top 10-hit met een stevige rockbasis waarin Jason Scheff de Chicago-machinerie voorzichtig op temperatuur brengt. Dat is geen problem, want Saturday in The Park (Chicago V, 1972), Feeling Stronger Every Day (Chicago VI, 1973) en If You Leave me Now (Chicago X, 1976) behoren tot de backbone van Chicago. Alleen Feeling Stronger komt iets minder goed uit de verf, want Jason Scheff mist het hoge stemmetje van Peter Cetera om tijdens het outro de song naar een hoger niveau te hijsen. Na Hard Habit to Break (ook al uit Chicago 17), zet Scheff het wondermooie Look Away (Chicago 19, 1988) in, een alternatief voor wie If You Leave me Now niet meer kan horen. Scheff brengt het bloedmooi met prachtig gitaarspel van Bailey in de achtergrond. Beginnings (Chicago Transit Authority, 1969) is uiteraard een kolfje naar de hand van Robert Lamm, maar ook hij kan de hoge noten van toen nog maar moeilijk bereiken. Just You ‘n ‘Me (Chicago VI) was een top 5-hit in 1973 en Happy Man (Chicago VII, 1974) is het enige nummer uit deze set dat géén hit was, noch als hitsingle of b-kantje is verschenen.
 

 

Met de single I’m A Man (Chicago Transit Authority, 1969) bewees Chicago in 1971 dat op goed materiaal geen vervaldatum staat. Het is de meest gecoverde song van de prachtige dubbele debuutplaat die ook Does Anybody Really Now What Time It Is? bevat, een rustig en eenvoudig nummer van de hand van en gezongen door Robert Lamm die heel even de nostalgie van het oude Chicago oproept. De daaropvolgende solo van Dawayne Bailey is bloedmooi en vormt het opstapje naar het kwetsbare Dialogue (Chicago V, 1972), gevolgd door de mooie ballade Hard to Say I’m Sorry (Chicago 16, 1982) en You’re the Inspiration (Chicago 17, 1984) alvorens definitief af te sluiten met 25 or 6 To 4, misschien wel de beste rocksong die Peter Cetera ooit heeft gecomponeerd en die Jason Scheff perfect tot leven wekt, bonkend en stuwend met mooi solospel van Bailey.

 

Playlist:

Jammer genoeg is de beeldkwaliteit van de dvd niet uitstekend en zelfs niet goed. De beelden zijn overwegend wazig, er is sprake van grain, edge enhancement en het doet allemaal denken aan oude vhs-opnamen. De kleuren zijn fel, maar lopen bij momenten door elkaar en alleen de close-ups zijn acceptabel van kwaliteit. Het geluid in stereo surround is er beter aan toe, doch de achterste boxen klinken eerder stil en het stereo-effect is niet indrukwekkend. Het geluid klinkt ook vaak veel te dof en het koper, dat zo belangrijk is bij Chicago, wordt weggedrukt door de basgitaar.

Geen

 

Live-dvd’s van Chicago zijn zeldzaam en het is dan ook jammer dat er niets is ondernomen om de kwaliteit van deze release te optimaliseren. Deze uitgave zal u niet meteen overtuigen om ook andere titels van XXL Media in huis te halen.