Dat Roman Polanski nooit om een beetje controverse verlegen zit, mag ondertussen duidelijk zijn en ook Carnage maakt wederom de tongen los, want de meningen over de laatste film van de Poolse cineast zijn zeer sterk verdeeld. Kunst wordt nu eenmaal gemaakt om erover te spreken, niet waar? Polanskis ellenlange filmografie kent zowel miskleunen (Pirates en Oliver Twist  zijn daarvan onbetwistbare voorbeelden) als tijdloze klassiekers (The Pianist, Rosemary’s Baby) en zonder twijfel behoort Carnage tot het tweede kamp, ook al moet de regisseur deze keer de meeste lof naar de acteurs doorschuiven. Dit drama is gebaseerd op het toneelstuk Le Dieu De Carnage van de Franse Yasmine Reza en de regisseur koos voor een hondstrouwe weergave waardoor je dit juweeltje eigenlijk kan omschrijven als een toneelstuk in filmformaat en dat zowel wegens Polanski statische regie als door het feit dat de prent zich volledig in een huiskamer afspeelt zonder die ook maar een seconde te verlaten. Alles begint wanneer de tienjarige Zachary, zoon van schrijfster Penelope en de kleine zelfstandige Michael in het Brooklyn Bridge Park een pak slaag krijgt van een klasgenoot. Omdat de jongen tijdens het handgemeen twee tanden verliest, moeten de beide ouders de nodige verzekeringsformulieren invullen. Zowel Penelope als Michael zijn van oordeel dat ze dit opstootje als volwassenen moeten bespreken en daarom nodigen ze de ouders van de kleine dader uit om de vervelende situatie recht te trekken. Het zakenkoppel Nancy (Kate Winslet) en Alan (Christoph Waltz) gaat zonder veel interesse in op het beleefdheidsbezoekje, ofschoon het de rijke ouders geen zier kan schelen, want in hun wereld geldt immers enkel de wet van de sterkste. Deze levensopvatting druist in tegen de principes van Penelope en in een mum van tijd raakt de eeuwige wereldverbeteraarster in de clinch met de bikkelharde, verwaande Nancy. Gelukkig zijn er in het spel nog mannen aanwezig die een einde kunnen maken aan het hoogdravende gekwebbel en om de gemoederen wat te bedaren, biedt Michael het koppel zelfgemaakte appeltaart aan. Helaas ligt het gebak te zwaar op Nancys maag en krijgen we zowaar één van de meest vermakelijke kotsscènes uit de filmgeschiedenis te zien (dank u wel, Kate Winslet!). En kijk: wat ooit begon als een beschaafd gesprek, ontaardt in een brutale scheldtirade zonder grenzen.
 

Een film die zich volledig afspeelt in één kamer lijkt misschien op het eerste gezicht een saaie bedoening, doch is Carnage een wervelende tragikomedie dat je in één ruk uitkijkt, omdat Polanski erin is geslaagd om bij de vier (en enige) protagonisten het onderste uit de kan te halen. Voor vele filmfans zal het wellicht een godsgeschenk zijn om eindelijk nog eens Jodie Foster in een goede film te zien schitteren, want de knappe blondine mag de laatste jaren dan wel in de achtergrond zijn geraakt, toch blijft ze nog steeds één van de meest briljante sterren van het witte doek. Dit geldt uiteraard eveneens voor Kate Winslet die in haar roemrijke carrière zowat alle soort rollen heeft gespeeld die maar te spelen zijn en die in Carnage eveneens een verbluffende vertolking neerzet. De karakterkop John C. Reilly doet wat we van hem gewend zijn (schitterend acteren dus), maar het is vooral Christoph Waltz die ons doet likkebaarden en die zelfs zijn memorabele rol als Hans Lada uit Inglorious Basterds evenaart, en wie had dat ooit gedacht?
 

Roman Polanski regisseerde de film zowel chronologisch als in real time en hij eiste van de spelers dat ze net als
toneelacteurs het script volledig uit het hoofd leerden. Uit cinematografisch oogpunt valt er misschien weinig te beleven, maar omdat de Pool kon rekenen op vier rasacteurs die het beste van zichzelf geven, behoort Carnage tot één van Polanskis pareltjes. Het zijn misschien grote woorden, doch lijkt deze prent voorbestemd om een klassieker te worden.
 

Alle beelden zijn piekfijn en haarscherp, maar aangezien de hele film zich in één kamer afspeelt, blijft het twijfelachtig of de aanschaf van Carnage op een blauw schijfje enige meerwaarde biedt. Je zal ook geen effecten uit je homecinema horen knallen, daar Carnage eigenlijk een gesprek is van 80 minuten, maar wat voor een gesprek!
 

De kijker kan zich 33 minuten vermaken met interviews die gemaakt zijn met de vier acteurs. Als extra stelt het misschien weinig voor, maar iedere seconde is wel het bekijken waard en dat is iets wat je niet bepaald over alle interviews kan zeggen, niet?
 

Carnage is een hilarische, soms schokkende, maar vooral briljante film die werkt als een spiegel voor de hedendaagse maatschappij. Bij aanvang lijkt alles beschaafd, maar eens de maskers vallen, drijft enkel de primitieve kant boven en meteen bewijst Polanski hiermee dat hij nog lang niet is uitgeteld.