In afwachting van een nieuw rendez-vous later op de avond – het gezelschap besluit dan maar om met de auto naar Key Largo te komen – neemt de spanning in het hotel toe. James Temple zou Rocco niet liever dan met z’n eigen handen wurgen, maar gezien hij aan een rolstoel gekluisterd zit beperkt hij zich tot verwijten en beledigingen. Deputy sheriff Clyde Sawyer (John Rodney), door Rocco’s handlangers eerder op de avond buiten gevecht gesteld, komt bij z’n positieven en slaagt erin een revolver te bemachtigen, maar hij eindigt met twee kogels in de buik en komt met een achterwaartse flipflap over de trapleuning op de lagere verdieping terecht. Z’n lijk wordt door Rocco’s mannetjes op gevaar voor hun eigen leven in een roeiboot een eindje uit de kust gebracht een gedropt. Het gegijzelde gezelschap in het hotel beseft dat de situatie met het uur gevaarlijker wordt, maar op Frank McCloud schijnt het allemaal weinig indruk te maken, tot grote frustratie van Nora Temple die hem lafheid verwijt. De voormalige soldaat heeft evenwel voor hetere vuren gestaan in Italië en dus laat hij de zaak gecontroleerd escaleren, waarbij hij er niet voor terugschrikt om Rocco afwisselend te jennen en te paaien. Rocco’s voormalige minnares Gay Dawn heeft ondertussen begrepen dat er nog onschuldige slachtoffers zullen vallen en ze besluit om in te grijpen. Ze kan niet voorkomen dat Frank gedwongen wordt om de gangsters naar Cuba terug te brengen met Temple’s boot, ze kan wel zorgen dat hij zich kan verdedigen.

Key Largo is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van Maxwell Anderson uit 1939. Regisseur John Huston deed een beroep op Richard Brooks (Cat On A Hot Tin Roof, Sweet Bird Of Youth) om samen het scenario te schrijven. Het resultaat is een spannende film met een broeierige sfeer over een gangsterbaas die een gezelschap in een hotel gijzelt in afwachting van een grote transactie die is uitgesteld ten gevolge van de weersomstandigheden. Rocco, het hoofdpersonage, houdt de situatie onder controle met een handvol gewapende handlangers en dreigende taal, maar de gehandicapte James Temple is helemaal niet onder de indruk van de pafferige misdadiger en probeert de boel in het honderd te laten lopen, terwijl ex-soldaat Frank McCloud uit tactische overwegingen z’n mond houdt, de situatie bestudeert en uiteindelijk tot het besluit komt dat hij maar op één manier z’n eigen huid kan redden, nl. door de gangsters te liquideren. Lauren Bacalls rol is beperkt. Haar personage heeft geen invloed op de actie. Nora Temple is vooral bang en wordt in de loop van 97 minuten verliefd op de buitenstaander die schijnbaar niet van plan is om actie te ondernemen. Bogart en Bacall zijn uiteraard de grote namen in deze film, maar ze zijn eerder toeschouwers, want Key Largo is de vooral de film van Edward G. Robinson als de sadistische en vuilgebekte gangster die voortdurend met z’n revolver zwaait en die handlangers en gijzelaars perfect onder controle houdt ondanks hoopgevende pogingen van sommigen onder hen om z’n gezag te ondermijnen en z’n vastberadenheid te fnuiken. Rocco is dé ster in Key Largo en Robinsons prestatie steekt met kop en schouders boven die van de echte sterren uit.

Maar Huston en Brooks slagen er niet in om de film los te koppelen van het toneelstuk. Key Largo is vooral een praatfilm die zich op één en dezelfde locatie afspeelt en de tussenshots van een woelige zee en wilde golven kunnen nauwelijks verhullen dat er sprake is van beeldarmoede. Net zoals in een theater speelt de actie zich in niet meer dan twee kamers in het hotel af en de tussenshots (haven, zee, omgeving van het hotel) pretenderen niet meer te zijn dan voorspelbare stoplappen. Het is jammer, want met de personages was beslist meer aan te vangen (vooral het personage Nora Temple is ferm onderbenut), doch de keuze voor een eerder armoedig en povertjes aangekleed hotelletje dat weinig bewegingsruimte toelaat, beperkt zowel de visuele mogelijkheden als de actie.

BEELD EN GELUID
Key Largo (1948) is uiteraard een zwart-witfilm. Ter gelegenheid van de dvd-release in 2000 is de originele drager digitaal gerestaureerd en gecorrigeerd, waardoor de bekijkbaarheid ten opzichte van de vhs gevoelig is toegenomen: het beeld is vrij van ongerechtigheden en de verhouding tussen grijs- en zwarttinten is zo goed als perfect, waardoor Key Largo toch een beetje het uitzicht heeft van een sobere kleurenfilm. De soundtrack van Max Steiner (Gone With The Wind, Casablanca) is veelzijdig en suggereert afwisselend gevaar, spanning en romantiek, maar naar de normen van onze tijd klinkt hij uiteraard gedateerd. Het geluid is gecorrigeerd, maar het klinkt schril. De stemmen zijn een stuk beter  en klinken warmer.