FILM
Over Serge Gainsbourg is er al heel wat geschreven. In zijn korte (maar krachtige) leven deed hij veel dingen waarover andere mensen alleen maar kunnen dromen. Gainsbourg werd zowel opgehemeld als verguisd. Welke mening je ook over dit enfant terrible mag hebben, toch is het zo dat hij vaak verkeerd is begrepen. Hij begon zijn indrukwekkende carrière als liedjesschrijver van jazzy deuntjes met af en toe een ondeugend tintje, nadien scoorde hij met Bardot de ene sensuele hit na de andere, maar het was vooral toen zijn grote liefde (Jane Birkin) hem verliet dat het beest in Gainsbourg losbrak. De lp L'Homme A Tête De Chou werd een vreemde psychedelische trip die alleen hij begreep en waarmee meteen zijn alter ego Gainsbarre werd geboren. Hoe vulgair sommige mensen hem ook mogen vinden, toch wilde Gainsbourg in de eerste plaats provoceren, niet choqueren. Soms gaf dat aanleiding tot hilarische televisiemomenten (bijv. een piepjonge Whitney Houston die in tranen uitbarst omdat de Franse ster haar zonder omzien tijdens een rechtstreekse televisieshow een plaats in zijn bed aanbiedt), maar in de eerste plaats maakte Gainsbourg grote kunst.


Het schuchtere jongetje van vroeger dat dweepte met Rimbaud werd plotseling zelf de grootste poëet van zijn generatie. Gainsbourg beperkte zich niet alleen tot het componeren van meesterwerken, ook in de film stond hij (af en toe) zijn mannetje. Hij acteerde in een dertigtal producties waarvan de meeste nooit buiten Frankrijk zijn vertoond en zelf regisseerde hij drie films. Eentje daarvan is Charlotte For Ever, één van de meest controversiële Franse prenten aller tijden. Later gaf Gainsbourg toe dat hij te ver was gegaan en beschouwde hij de film zelfs als één van de grootste misstappen uit zijn leven. Twee jaar nadat hij op zijn klassieker Love On The Beat het schandaalnummer Lemon Incest (waarin incest met zijn dochter wordt gesuggereerd) zette, ging hij in zijn laatste film nog een stapje verder. Charlotte For Ever is een negentig minuten durende ode aan zijn dochter en de hippe schandaalmaker had er geen problemen mee om de toen vijftienjarige Charlotte volop te etaleren. Door zijn dochter poedelnaakt voor de camera te zetten provoceerde Gainsbourg het Franse publiek niet, hij liet het gewoon walgen. Charlotte For Ever was voer voor fervente Gainsbourg-fans, maar het grote publiek liet het massaal afweten. De Fransen hadden eventjes genoeg van de gevierde dronkaard. Ten minste tot  in 1991 toen hij aan een hartaanval stierf, want de moraalridders waartegen Gainsbourg heel zijn leven had gevochten bekroonden hem plotseling als de grote Franse mijnheer die gerust naast Piaf of Montand mag staan. De film Charlotte For Ever heeft zo'n erkenning nooit gekregen. Meer zelfs, tot op vandaag is de prent bijzonder moeilijk te vinden, alleen in Frankrijk verkrijgbaar is en dan nog alleen in gespecialiseerde winkels. Liefhebbers die de film absoluut willen zien kunnen best eventjes de Potemkine-winkel aan het Canal St. Martin in Parijs binnenwippen.

Het verhaal is eigenlijk banaal. Stan (Serge Gainsbourg) was in betere tijden een gevierd scenarist, maar sinds de dood van zijn vrouw is hij aan lager wal geraakt en krijgt hij geen woord meer uit zijn pen. Alleen zijn impresario Leon (Roland Bertin) en zijn dochter Charlotte (Charlotte Gainsbourg) geven nog een beetje om hem. Leon heeft al lang door dat hij van Stan geen scenario meer moet verwachten, doch heeft hij noch het hart noch de moed om zijn vriend aan de deur te zetten. Met zijn dochter Charlotte botert het al evenmin omdat de tiener haar vader verantwoordelijk acht voor de dood van haar moeder. Het politieonderzoek bevestigt haar woorden niet, maar volgens Charlotte zat Stan dronken achter het stuur toen hij met zijn auto tegen een vrachtwagen ramde.

Je moet niet veel verhaal in het scenario zoeken, want dat is er niet. Serge Gainsbourg speelt gewoon zichzelf. Hij zuipt, hij kotst de lavabo onder, beeft voortdurend met zijn handen en om het allemaal nog gemakkelijker te maken is de film grotendeels in zijn eigen woning in de Rue de Verneuil (nummer 5!) opgenomen. Charlotte loopt al jaren met het plan rond om deze leegstaande woning tot een museum om te bouwen, maar tot op heden is het alleen de met graffiti bespoten voorgevel die een bedevaartsoord voor trouwe fans is (ook ondergetekende maakt daar een krankzinnige jaarlijkse gewoonte van). Voor zijn aanbidders is Charlotte For Ever dan ook een unieke gelegenheid om de prachtige Dali-decors (bijna alle meubels zijn gitzwart) op het scherm te zien, alhoewel ik me zeer goed kan voorstellen dat het andere mensen ijskoud laat. Het blijft moeilijk om te zeggen of Gainsbourg nu goed acteert of niet, want je ziet gewoon hetzelfde drankorgel dat je uit de vele clips kent, inclusief zijn geliefde jeanshemd waarmee hij meestal op het podium stond. Charlotte Gainsbourg is een natuurtalent en zonder twijfel één van de grootste actrices van de afgelopen twintig jaar. Dat zeg ik niet omdat ik decennia lang naar haar opkeek, ook haar huidige filmografie bewijst dat.


Charlotte For Ever is een film voor Gainsbourg-fans. Meer zelfs, mensen die niet vertrouwd zijn met zijn werk zullen het moeilijk hebben om er ook maar enige lijn in te zien omdat de dialogen vaak losse flarden uit zijn songs zijn. De meeste daarvan verschenen op de nu onvindbare en al even onbetaalbare soundtrack. Aanbidders van Serge (en Charlotte) zijn bijna verplicht om deze bijna autobiografische prent een kans te geven, andere wereldburgers mogen deze (nochtans prachtige) kelk met een gerust geweten aan zich voorbij laten gaan.

BEELD EN GELUID
Het beeld is niet echt spectaculair, maar wel uiterst verzorgd. In België zijn de titels op het label LCJ Editions niet in de winkel verkrijgbaar, alhoewel het heel wat Franse klassiekers in zijn catalogus heeft staan. Het geluid is niet meer dan een eenvoudig Dolby 2.0-spoor, maar wegens de geniale soundtrack verhogen we de score met een extra puntje.

EXTRA'S
Er staat geen extra materiaal op dit schijfje.


CONCLUSIE
Serge Gainsbourg heeft tienduizenden fans over de hele wereld en dat zijn meteen tienduizend redenen om deze dvd een kans te geven. Jammer genoeg is deze al bij al moeilijke film niet ondertiteld (zelfs niet in het Frans) omdat het niet altijd eenvoudig is om de poëzie van Gainsbourg te begrijpen, te meer omdat hij zijn woorden (zoals we van hem gewoon zijn) in een dronken brui mompelt. Naar verluidt is er van de film wel een versie op de markt met Noorse ondertitels, maar dat zal de meeste lezers geen stap vooruit helpen.