FILM
Voor Jack Campbell (Nicolas Cage) is de ideale kerstavond een avondje doorwerken, zeker wanneer zijn bedrijf voor een levensbelangrijke fusie staat. Op weg naar huis passeert hij nog even in de nachtwinkel, en kan daar verhinderen dat een dolgedraaide klant (Don Cheadle) de eigenaar vol lood pompt bij een discussie over het al dan niet vals zijn van een lotje. Wanneer het heethoofd gekalmeerd is, slaan hij en Jack aan de praat, en tijdens het gesprek pocht Jack dat hij alles in het leven heeft wat hij beheert. Nu wil het toeval toch dat zijn toehoorder een soort engel of zo is, en wanneer hij 's anderendaags wakker wordt, bevindt Jack zich in een alternatief heden, waar hij in plaats van beursmakelaar verkoper van autobanden is. Bovendien wordt hij wakker naast Kate Reynolds (Téa Leoni), zijn jeugdvriendinnetje die hij dertien jaar geleden heeft laten stikken voor zijn carrière - en toevallig ook nog eens de avond ervoor na al die jaren hem heeft opgebeld - en blijkt hij twee kinderen en een redelijk veel vocht afscheidende hond te hebben. Nu zouden wij het persoonlijk niet erg vinden om naast Téa Leoni wakker te worden, maar Jacks enige bezorgdheid zijn op dat ogenblik de fusie, zijn Ferrari en zijn luxe-appartement in plaats van het kleinburgerlijke familiehuisje. Wanneer hij van de schok bekomen is, en een paar borrels achterover heeft, ontmoet Jack de overvaller van de avond ervoor, die hem als dank voor zijn tussenkomst een blik gunt op hoe zijn toekomst eruit zou gezien hebben als hij met Kate was getrouwd. Nick moet zich dan maar aan zijn nieuwe habitat aanpassen, wat maar met vallen en opstaan lukt. Vooral het feit dat hij niet langer meer met geld kan smijten zoals hij gewoon was, steekt hem zwaar, en hij doet dan ook zijn uiterste best om zich uit zijn uitzichtloze baan te werken. Anderzijds schept hij toch ook wel wat vreugde aan de romantische kantjes van het huwelijk. Dan kruist de overvaller weer zijn pad, en doet hem eraan herinneren dat dit maar een tijdelijke glimp is van zijn alternatieve toekomst, en dat Jack vroeg of laat terug naar zijn oude bestaan dient terug te keren.

Brett Ratner, die recent nog de verfilming van Thomas Harris' boek Red Dragon, oftewel de re-make van Manhunter, de olijke nieuwe oude avonturen van Hannibal Lecter, heeft gerealiseerd, draaide in 2000 deze what if-fantasie Family Man. Op het acteerwerk van Nicolas Cage of Téa Leoni is niet veel aan te merken, maar de moraal dat liefde meer waard is dan geld wordt er op zo'n aggressieve manier ingepompt, dat het niet meer gezellig wordt. Bovendien zou elke normale man Téa Leoni toch denkelijk verkiezen boven een stapel dollars - why the hell heeft David Duchovny dan beide? - wat de geloofwaardigheid van de prent geen goed doet. Zoals in dit soort films bijna een wetmatigheid moet zijn, moeten er ook een paar eigenwijze kleuters en een hond rondlopen. Een dergelijk gegeven lijkt ons meer iets voor een weekeindfilm dan voor een blockbuster, en je krijgt constant het gevoel dat je dit wel allemaal eens hebt gezien. Dat Jack bovendien eerst alles wil doen om zijn oude leventje terug te krijgen, en daarna een bocht van hondertachtig graden neemt en koste wat het kost bij Kate wil blijven, draagt ook al niet echt bij tot een geloofwaardige karakteropbouw. In sommige situaties waarin de regisseur wil aantonen dat getrouwd zijn ook niet altijd van een leien dakje loopt, wordt het scenario soms in danig kromme bochten gewrongen. Zo loopt Jack op gegeven moment verdwaasd half aangekleed de straat op, blijft een halve dag spoorloos, tot groot ongenoegen van zijn vrouw, maar even later is alles blijkbaar weer koek en ei tussen de twee. Alsof dat nog niet genoeg was, probeert Jack daarnaast ook nog wat te flirten met de vrouw van zijn beste vriend (Lisa Thornhill) - de man moet een ongelofelijk libido hebben. Wanneer Jack dan uiteindelijk terug de draad van zijn oude leven terug moet oppikken, en hij Kate terug opzoekt, die net op het punt staat naar Europa te verhuizen, laat die haar nieuwe job zomaar staan voor een man die haar dertien jaar lang geen blik waardig heeft gegund. Enfin, zo gaat dat maar twee uur door. Wat de aandacht van de kijker nog enigszins kan vangen is het zeer natuurlijke acteerwerk van Téa Leoni, die er in tegenstelling tot Deep Impact en Jurassic Park III eens niet als een onderkoelde seut uitziet. Ook weet Brett Ratner de wereld van Jack in zijn luxe-leventje in Manhattan mooi te laten contrasteren met zijn sjofele maar gezellige huisje in Jersey. Ook staat de film gecatalogeerd als komedie, maar onze milt is vooralsnog niet doorgescheurd. Tearjerker was een betere classificatie geweest.

BEELD EN GELUID
Het originele 2.35:1-formaat is behouden, en we krijgen een vrij solide beeld met weinig artefacts, toch hier en daar wat aliasing (bijvoorbeeld bij Jacks Ferrari, af en toe een muur of een rioolputje), een evenwichtig maar soms nogal somber kleurpalet, en wat minimale grain. De film is in nogal weiniig hoofdstukken verdeeld, 12 om precies te zijn, wat het zoeken in de chapters enigszins bemoeilijkt. Ook de geluidstrack is goed maar weinig inspirerend, met een bijna totale afwezigheid van speciale effecten, maar mooi verzorgde dialogen en muziek.

EXTRA'S
Wat de DVD wel de moeite maakt, zijn een meer dan behoorlijke schare aan extra's, allemaal bovendien van Nederlandse ondertitels voorzien, uitgezonderd de commentaartracks. Eerst en vooral is er een 20 minuten durende making of-documentaire van nogal goeie kwaliteit, het klassieke recept van filmfragmenten afgewisseld met stukjes interview. Nog meer interviews, met onder meer Nicolas Cage, Téa Leoni en Brett Ratner, vind je in een aparte sectie. De film bevat twee commentaartracks: eentje bevat een redelijk afwisselend onderonsje met regisseur Brett Ratner en scenaristen David Diamond and David Weissman. Deze track bevat overigens ook langdradige niet ter zake doende banale stukjes. De tweede track is een geïsoleerde muziekscore, afgewisseld met stukjes commentaar van componist Danny Elfman. Een derde commentaartrack van producent Marc Abraham, aanwezig op sommige andere releases, is hier komen te vervallen. We vinden ook een klein kwartier aan verwijderde scènes en een kleine 10 minuten aan bloopers terug, en een altijd weer op RCV releases terugkerende b-roll, zeg maar een kwartier verspilling van pellicule. Als promotiemateriaal krijgen we twee videoclips voorgeschoteld, waarvan ééntje van Seal ("This Must Be Heaven"), een trailer, drie spotjes voor televisie en een tiental cross-promotionele trailers met een irritante Nederlandse overdubbing. Tot slot staat er nog een montage van minder dan een minuut, waarbij allemaal stukjes werden gemonteerd waarbij iemand Jack bij naam noemt. Het doel van deze laatste schiet ons volledig voorbij, behalve dat het een aprilgrap buiten seizoen zou kunnen zijn.

CONCLUSIE
Family Man is onderhoudend maar zeker niet de beste romantische komedie aller tijden; "komedie" is zelfs voor discussie vatbaar. De morele boodschap wordt er zonder enige vorm van subtiliteit doorgeramd. Kijken en doorslikken.