FILM
In 2013 kregen we niet één maar zelfs twee films waarin het Witte Huis centraal staat; Olympus Has Fallen en White House Down. Puur afgaande op de korte inhoud, de cast en het concept leek de eerste echt wel de betere film te zijn, maar het uiteindelijke resultaat was jammer genoeg wat aan de saaie kant en miste de geloofwaardigheid die ons werd beloofd. Niet zo met White House Down dus, geloofwaardigheid was sowieso geen issue en pure fun was het einddoel. En dat einddoel werd met verve bereikt!

Beveiligingsagent John Cale (Channing Tatum) gaat met zijn dochtertje Emily – die compleet gek is van politiek en dan vooral van huidig president James Sawyer – naar het Witte Huis voor een sollicitatiegesprek voor een mogelijke job bij de Secret Service. Het gesprek gaat niet echt volgens plan, maar bij het buitenkomen slaagt hij erin om hen beiden aan te laten sluiten bij een tour van het Witte Huis zodat ze toch wat leuke vader-dochtertijd hebben. Veel leuks is er echter niet aan, want niet veel later vallen terroristen het Witte Huis aan, worden alle veiligheidsmensen zonder pardon afgemaakt en blijft John achter als enige die de president mogelijk nog kan redden.

Het verhaal is op zich niet echt opzienbarend en er zijn nogal wat haken en ogen aan, maar het is de manier waarop regisseur Roland Emmerich het allemaal presenteert die ervoor zorgt dat White House Down een leuke rollercoasterrit wordt. Het tempo ligt hoog en wordt zelden  onnodig onderbroken, er worden op tijd en stond wat leuke grappen gemaakt, de personages zijn misschien een beetje eendimensionaal maar werken wel goed binnen het kader van de film, en er is meer dan genoeg actie om de fans van special effects te plezieren. Waar Olympus Has Fallen weinig meer lijkt te zijn dan “Die Hard meets Air Force One”, slaagt deze film erin om de goede punten van Die Hard nog even wat “harder” te maken.

BEELD EN GELUID
Op techisch vlak is er weinig om over te klagen over deze release van Sony. De zwartwaarden zijn zonder meer goed te noemen, het contrast is zoals het hoort te zijn, de kleuren zijn vol en levendig en het niveau van detail is zeer hoog. En dat laatste is wel een beetje een probleem, want daardoor zie je wel redelijk goed waar CGI of green screens gebruikt zijn. Dat is niet zo erg als in de commentaren die je kon lezen van mensen die de film in de bioscoop zagen, maar desalniettemin moet je echt wel stekeblind zijn om in sommige scènes niet op te merken dat acteurs of bijv. helikopters achteraf zijn toegevoegd.
Het geluid is wél de moeite met natuurlijke en duidelijke dialogen, maar in een actiefilm is het vooral het gebruik van de subwoofer en de surroundspeakers dat belangrijk is, en White House Down stelt absoluut niet teleur op dat vlak. Auto's en helikopters komen mooi langs achter aangevlogen, het geluidsspectrum vult zonder probleem de woonkamer, ontploffingen krijgen meer dan genoeg support van de subwoofer, en als je het volume een beetje harder zet zullen de buren al snel het idee krijgen dat er een terroristische aanslag wordt gepleegd op je huis.

EXTRA'S
Als je de backcover van White House Down bekijkt lijkt het alsof er sprake is van een ton qua extra’s,, maar jammer genoeg is dat niet echt het geval. Alles bij elkaar krijgen we een dik uurtje aan korte features die misschien beter in 1 échte documentaire waren gestopt, maar daar had men bij Sony blijkbaar geen zin in. Ach ja... 4 minuten over de chemie tussen Channing Tatum en Jamie Foxx in de film (A Dynamic Duo), nog eens 4 minuten over de stunts in Men of Action, vijf minuten over de support cast in Meet the Insiders, vijf minuten over de presidentiële limousine in The Beast, wederom vijf minuten lang krijgen we wat info omtrent het wapenarsenaal en auto’s in The Full Arsenal, de special effects komen aan bod in VFX Boundaries Down, dat net iets meer dan 3 minuten duurt, schrijver/producer James Vanderbilt mag zijn script toelichten gedurende 3 minuten in The Inside Story, de productie wordt in vier minuten uit de doeken gedaan in Presidential Treatment, en het camerawerk komt ook gedurende een dikke drie minuten aan bod in Lights, Camera, Heart-Pumping Action. Voorts zijn er nog twee korte stukjes over specifieke scènes (Crashing the Oval Office en Drowning the Beast), een gag reel en dan een “lange” (als in: bijna 10 minuten durende) feature over de set design genaamd Recreating the White House.

CONCLUSIE
In de strijd tussen Olympus Has Fallen en White House Down is er een duidelijke winnaar uit de bus gekomen. De laatste is misschien niet zo realistisch qua opgezet als de eerste, maar wél een heel stuk plezieriger om naar te kijken en dat niet alleen dankzij de (soms flauwe) grappen, maar eveneens doordat de cast gewoon goed werk levert. Het is leuk om James Woods nog eens aan het werk te zien als de verbitterde slechterik, Channing Tatum is perfect gecast als posterboy en ook Jamie Foxx als president doet zijn werk zoals het moet. In vergelijking met de concurrent is White House Down wat meer over the top qua actie en al bij al wat luchtiger van opzet, maar soms is dat exact het juiste recept!