FILM 
Waarom heeft een mens helden? Er zijn zo veel verklaringen, maar de hoofdreden is wellicht dat een idool het leven van zijn bewonderaar een zekere meerwaarde geeft. Voor Jan zal dat een voetballer zijn, voor Marie één of andere president die de wereld wil verbeteren en er zullen wellicht ook wel mensen rondlopen die Justin Bieber als God beschouwen. Voor mij zijn dat, naast een handjevol muzikanten, vooral regisseurs. Brian De Palma is er daar eentje van. Waarom? Ik schakel mijzelf helemaal niet op dezelfde hoogte als mijn idool, maar mocht ik een film draaien dan zou die er beslist als een Brian De Palma-prent uitzien, of ten minste toch een probeersel daarvan. Waarschijnlijk had De Palma ook datzelfde idee toen hij met filmen begon. Zijn idool was Alfred Hitchcock. Zonder veel na te denken begon hij the master of suspense te imiteren en omdat De Palma zelf over een flinke dosis talent beschikt, werd deze mengeling een aparte filmstijl die de Amerikaanse cinema van de jaren 70 zou domineren. Het duurde weliswaar tot Carrie vooraleer Hollywood dit talent in haar armen sloot. Sisters is één van zijn eerste films die door sommige "filmkenners" als een vingeroefening wordt beschreven. Het waren misschien De Palma's eerste filmstappen in de grote filmwereld, de voetafdrukken ervan blijven eeuwig bestaan.

De Palma had eigenlijk ongelooflijk veel geluk. Na het lezen van een wetenschappelijk artikel over een Russische Siamese tweeling, was de filmmaker zo gefascineerd door dit fenomeen dat hij er een film wilde over maken. Hij klopte bij American International aan: de filmmaatschappij die voor de betere B-film zorgde, waaronder heel wat Roger Corman-producties. De filmmaatschappij ging akkoord en tot zijn grootste verbazing zou Bernard Herrmann (de huiscomponist van Hitchcock!) voor de soundtrack zorgen. Op papier lijkt zoiets eenvoudig, maar stel het je maar eens voor: een onbekende regisseur die kon samenwerken met de allergrootste filmcomponist.

Het is moeilijk om het verhaal van Sisters te schetsen zonder het plezier van de kijker te vergallen, want één van de kenmerken in een De Palma-werk is de kijker steeds op het verkeerde been wordt gezet. Philip Woode (Lisle Wilson) doet mee aan de televisieshow Peeping Toms, wat uiteraard een verwijzing is naar de klassieker van Michael Powell uit 1960. Het publiek moet raden of hij al dan niet een blinde vrouw zal begluren die uit de kleren gaat. Het is allemaal in scène gezet, want de blinde vrouw is gewoon de ingehuurde actrice Danielle Breton (Margot Kidder). Philip is wel gefascineerd door het Canadese fotomodel en vraagt haar na de opnames mee voor een avondje uit. Dat had hij maar beter niet gedaan, want een paar dagen later wordt de pineut door zijn nieuwe geliefde vermoord. Aan de overkant is buurvrouw Grace Collier (Jennifer Salt) getuige van de misdaad en belt de politie. De rechercheurs vinden niks en besluiten dat Grace alles heeft verzonnen. De nieuwsgierige buurvrouw wil dan de moordzaak zelf oplossen....

Meer vertellen we niet, wat dat zou alleen maar zonde zijn! Het scenario mag misschien wel slapjes klinken, desalniettemin mag je nooit vergeten dat er achter de camera een man met passie staat. Er worden wel wat fouten gemaakt (zo zie je bijv. duidelijk de weerspiegeling van de cameralens in een telefoonhokje of zijn er wat ongerijmdheden in het scenario), maar dat is helemaal niet erg. Na de politieke pamfletten die Greetings en Hi Mom! waren, begon De Palma voor het eerst met splitscreens te experimenteren: zijn latere handelsmerk. Ook de cast speelt voortreffelijk, ook al was het niet meer dan een familiaal onderonsje. Margot Kidder, die later als Lois Lane in de Superman-films wereldberoemd zou worden, was destijds het liefje van De Palma en Salt haar kamergenote. Het gerucht doet de ronde dat de aanbieding van De Palma om in de film te spelen onder de kerstboom lag. Ook opmerkelijk is de rol van Emil Breton als de jaloerse echtgenoot William Finley: een rare kwast die zowel op Heinrich Himmler als op cultcineast John Waters lijkt.
 

Sisters, een vingeroefening? Misschien wel, maar eentje die ondertussen tot fenomenale filmkunst is verheven.

BEELD EN GELUID
Sisters was vroeger alleen maar op goedkope (vaak inferieure) dvd's te vinden, net zoals die andere beginfilms van De Palma, Greetings en Hi Mom! Wie wilde genieten van de gerestaureerde versie op Blu-ray was aangewezen op de Amerikaanse Criterion-versie die helaas regiogebonden is. Gelukkig is er nu het Britse Arrow dat daar verandering in brengt. Het is moeilijk om een oordeel te vellen over de beeldkwaliteit. Als fervent filmliefhebber snap je gewoon dat het onmogelijk is om een betere versie dan deze te bekomen. Er duiken dan ook regelmatig wat witte sneeuwvlekjes op. Het geluid is Engels mono. Alhoewel daardoor de film heel wat aan kracht inboet, hoor je toch dankzij de gerestaureerde geluidsband geen geruis.

EXTRA'S
Een van de reden waarom de Arrow-releases zo populair zijn ligt in het feit dat de uitgaven steeds zijn voorzien van razend interessante extra's, zeg maar bonusmateriaal waaraan de filmliefhebber wat heeft. Niet één of andere dwaze blooper waarin een acteur in de lach schiet of één of andere blondine tegen de deur loopt. Neen, bonusmateriaal op een Arrow-disk staat synoniem voor diepgravende filmdocumentaires en dat is bij Sisters niet anders. In The De Palma Digest krijg je in 30 minuten een ruim overzicht van alles wat de filmmaker heeft gepresteerd, van zijn langspeelfilmdebuut Murder A La Mod tot zijn laatste onderschatte Passion. Waarschijnlijk heeft de journalist gelijk als hij zegt dat het talent van De Palma stilaan aan het uitdoven is, maar tegelijkertijd wijst hij er ons ook op dat geen enkele regisseur zo veel risico's nam als hij. Je kan wel lachen om het feit dat hij het aandurfde om dingen als Mission To Mars of de komedie Wise Guys te proberen, hij deed het ten minste!

"Als je steelt, kun je maar beter van de beste jatten!", zei De Palma toen men hem verweet dat Sisters een kopie van Rear Window en Psycho was. In What the Devil Hath Joined Together: Brian De Palma’s Sisters toont men je deze gelijkenissen, maar tevens de persoonlijke insteek van De Palma. Zo is de naam van het personage dat Jennifer Salt speelt (Grace Collier) gewoon afgeleid van Grace Kelly, de hoofdrolspeelster uit Rear Window. De Palma is geen dief, hij verwerkt alleen maar de passie voor zijn filmgoden in zijn eigen kunst. In deze documentaire wordt ook nog maar eens het belang van De Palma onderstreept, zo blijft hij per slot van rekening de man die de grootste acteur aller tijden ontdekte. Ondanks zijn huidige rommel blijft dat nog altijd Robert De Niro. Als afsluitertje zijn er nog vier interviews met Louisa Rose, Jennifer Salt, editor Paul Hirsch en unit manager Jeffrey Haye op het schijfje te vinden.

CONCLUSIE
De Palma pleegt wel plagiaat, maar dankzij zijn passie voor film tovert hij zijn bewondering om tot een eigen stijl waarvan Sisters één van de eerste (vele) meesterwerken is. Vergeet die ondermaatse dvd-releases maar die je destijds in de rommelbakken vond, nu is er een hemelse Blu-ray op de markt met gerestaureerd beeld en boordevol bonussen.