FILM
De vampierenhype in de bioscoop is eindelijk gaan liggen en dus zou je denken dat het nu mosterd na de maaltijd is om een parodie op het genre te brengen. Maar What We Do In The Shadows, een Nieuw-Zeelandse mockumentaire, houdt zich zo ver weg van het knipogen naar Twilight en consoorten, dat de prent perfect op eigen benen kan staan. Het geesteskind van Flight Of The Conchords-acteur Jemaine Clement en Taika Waititi onderzoekt de moeilijkheden waarmee vampiers in de 21ste eeuw te maken hebben, gezien door de ogen van een filmcrew die in de aanloop naar het jaarlijkse bal 'The Unholy Masquerade' vier bloedzuigers in Wellington volgt.

Het kwartet huurt samen een huis, hoewel ze ogenschijnlijk weinig met elkaar gemeen hebben. Viago is een 18de-eeuwse dandy die veel belang hecht aan goede hygiëne en afspraken. Zelfs wanneer hij het bloed van een jongedame zuigt, legt hij krantenpapier op de vloer om geen al te bloederige puinhoop te creëren. Deacon, slechts 183 jaar oud, is de 'bad boy' van de groep, die een broertje dood heeft aan de afwas en laconiek door het ondode leven wandelt. Hij werd indertijd gebeten door Petyr, de derde huisgenoot. Petyr is ongeveer 8000 jaar oud en veel meer dan wat gegrom en gehis brengt de eenzaat van de bende niet voort. En dan heb je nog Vladislav, die in de middeleeuwen bekend stond als 'Vlad the Poker' omdat hij een voorliefde had voor martelen.


Veel komisch potentieel wordt ook gehaald uit de confrontatie van de vampiers (die allemaal spreken met een dik Oost-Europees accent en zich kleden in pompeuze, aristocratische kleder) met de moderniteit, vooral nadat er een nieuw lid toetreedt tot hun 'posse': Nick, een onverbeterlijke hipster, die na zijn beet in de nek aan iedereen die het wil horen vertelt dat hij een vampier is. Zo blijkt het niet eenvoudig om binnen te geraken in clubs voor de vampier van de 21ste eeuw (omdat ze expliciet uitgenodigd moeten worden om het pand te betreden) en wordt een zoektocht naar maagden op het internet afgesloten met de onvergetelijke oneline 'Als je ziet wat zij aan het doen zijn, denk ik niet dat zij maagden zijn.'


Lang niet alle grappen werken weliswaar even goed - soms heb je het gevoel te kijken naar uit de hand gelopen amateurtoneel - maar de goesting van de acteurs helpt je probleemloos door alle mindere momenten. Taika Waititi's dandy is een heerlijke parodie op de aristocratische vampier zoals we die al decennia lang kennen, terwijl Jonathan Burghs Deacon zulke verwoede en absurde pogingen doet om hip te zijn dat je vaak in een deuk ligt. Jemaine Clement is eveneens in topvorm als Vlad, met name als hij op de 'Unholy Masquerade' geconfronteerd wordt met zijn nemesis: Het Beest. Clements Conchords-maatje Rhys Darby duikt ook op in de film als de leider van een verrassend beschaafde weerwolvenbende, in wat wellicht de meest entertainende subplot van de prent is. Maar de vertolking die zonder meer het meest bijblijft, is die van Ben Fransham als Petyr. Bedolven onder stevige make-up, zwaar geïnspireerd door Nosferatu, heeft hij geen enkele dialoogzin, maar alleen al zijn omineuze verschijning is voldoende om je naar het puntje van je stoel te lokken. Jammer dat dit personage halverwege de prent al verdwijnt.

What We Do In The Shadows zal lang niet iedereen kunnen bekoren. Je moet namelijk durven meegaan met personages die nooit ver van het belachelijke staan en niet bang zijn om een stel tenenkrommende grappen te doorstaan alvorens je een 24-karaats oneliner tegenkomt. Maar dat is nu eenmaal eigen aan het genre en het minste wat je van deze film kan zeggen, is dat hij de wetten van het genre met plezier omarmt, een plezier dat op de kijker afstraalt. Ook de speciale effecten doen daar overigens gretig aan mee: die hangen op het ideale plateau tussen compleet ongeloofwaardig (de weerwolven zijn duidelijk mannen in een rudimentair pelspak) en verrassend adequaat. En eenmaal je aan de eindgeneriek bent gekomen, vergeet dan vooral niet te blijven kijken tot het einde, want één van de beste grappen van de hele film is bewaard voor na de generiek, een oneliner die zowel liefhebbers van de film als zij die What We Do In The Shadows niet kunnen appreciëren van hun grote gelijk zal overtuigen.


BEELD EN GELUID
Omdat de film gebruikt maakt van de mockumentaire-techniek is het niet eenvoudig de beeldkwaliteit van de prent te beoordelen: is het gebrek aan contrast in de nachtelijke scènes bijvoorbeeld een gevolg van een mindere beeldtransfer, of maakt dit gewoon deel uit van de artistieke visie van de makers? We geven hen graag het voordeel van de twijfel, want zowel het kleurenpalet als de scherpte en de occasionele beeldstoringen dragen bij tot de geloofwaardigheid van de film. De soundtrack is weliswaar een 5.1-spoor, maar slaagt er onvoldoende in om de wereld van de vampiers een auditief verlengstuk te geven. Eens te meer is onduidelijk of dit een artistieke keuze was, maar de heldere dialogen en de occasionele muziekstukken op de soundtrack zijn in ieder geval het appreciëren waard.

EXTRA'S
De enige extra's zijn een Trailer voor What We Do In The Shadows en vier andere prenten uit de Remain In Light-stal.


CONCLUSIE
What We Do In The Shadows parodieert het leven van vampiers in de vorm van een mockumentaire en hoewel de ratio van goede en flauwe grappen in evenwicht is, zorgen de consequente stijloefening en de performances van de acteurs ervoor dat je je geen moment verveelt. Beeld en geluid blijven trouw aan de wisselvallige kwaliteit van een low-budgetdocumentaire. De bonussectie bevat louter een aantal trailers.