Ook al houdt Jim Carrey helemaal niet van sequels, zou Dumb And Dumber To de grote comeback van de komiek betekenen, net zoals die van de regisseurs Bobby en Peter Farrelly, die eigenlijk na There’s Something About Mary nooit meer iets hebben betekend (tenzij je Stuck On You als grote kunst ziet). Als we ons oordeel mogen baseren op het aantal weken dat Dumb And Dumber To in de bioscopen liep, dan heeft de film al zijn doelen gemist. De waarheid is natuurlijk dat deze sequel in de eerste plaats bedoeld is voor de veertigers die de originele prent twintig jaar geleden zagen en die de oude sfeer nog eens willen opsnuiven, want laat ons eerlijk zijn: de jeugd weet amper nog wie Jim Carrey is. Voor wie het niet meer zou weten: tien jaar geleden was hij zowel de lieveling van het pis- en kakhumorpubliek als van de Hollywood-arthousefan. Sinds hij een film gemaakt heeft met pinguïns, ging zijn carrière pijlsnel naar beneden en anno 2015 is hij amper nog een schim van wie hij ooit was. En dat merk je ook in deze komedie. Alles lijkt zo geforceerd, en vooral Jim Carrey kan misschien nog wel gekke bekken trekken, maar daar houdt het dan ook mee op. 

En wat met het verhaal? Daar is natuurlijk geen kat in geïnteresseerd, want een film als Dumb And Dumber To bekijk je louter voor de grollen, niet? Onze vriend Lloyd (Jim Carrey) zit al twintig jaar in een psychiatrisch instelling zonder een woord te hebben gezegd. Dagelijks komt zijn al even debiele vriend Harry (Jeff Daniels) langs om met hem (zonder resultaat) een praatje te maken en zijn luiers te verschonen (jawel, het is pis- en kakhumor). Maar wat blijkt? Lloyd heeft Harry gewoon twintig jaar in het ootje genomen, want hij is helemaal niet ziek. Harry blijkt dat echter wel te zijn en heeft dringend een nier nodig. De enige die zijn donor kan zijn is zijn dochter die hij nooit heeft gezien. De twee kunnen dus opnieuw de Verenigde Staten afschuimen en tijdens hun trip voor het nodige amok zorgen.  

Het niveau van de humor is zoals we dat van Farrelly ondertussen gewoon zijn: scheten laten en lachen met gehandicapten, meer is het eigenlijk niet. Toegegeven, in de eerste Dumb And Dumber was deze gedurfde aanpak eigenlijk nog vrij plezant, gewoon omdat hij toen fris oogde, maar vandaag is het allemaal te belegen en lijkt het gewoon teveel op een déjà vu zonder inspiratie. Jeff Daniels brengt het er nog best goed van af, maar Jim Carrey is bij momenten potsierlijk en als je aan Kathleen Turner alleen maar aangename herinneringen wil overhouden, dan bekijk je deze komedie maar beter niet. Moet je de film nu zien of niet als je een fan bent? Een moeilijke vraag, maar misschien bekijk je beter eens de trailer, want die spreekt boekdelen.

 

Wellicht hadden de geldschieters heel wat meer verwacht van deze film. Het feit dat deze release in de Benelux wordt uitgebracht door Dutch Filmworks en niet door Universal, zegt eigenlijk genoeg. Technisch bekeken is dat natuurlijk een goede zaak, want als je je ogen kan sluiten voor sommige beelden (de kont van een kat in close up, om maar één voorbeeld te geven), dan is deze dvd er één van de betere soort. Er zijn geen storingen en de kleuren ogen zeer natuurlijk. Het geluid is meer dan standaard met een (rotslechte) soundtrack die uit je speakers knalt.