Maar Conor wil z’n vrouw niet opgeven en dus stalkt hij haar, zij het op een vriendelijke manier; en Eleanor die gaat weer studeren. Afleiding brengt soelaas. Maar dat is niet zo, want ook haar ouders hebben nood aan een rouwproces en haar zusje zit met gevoelens die ze niet kan uiten, terwijl de docente op de universiteit over haar eigen zoon praat en haar vertelt hoe zinloos het is om kinderen te krijgen, want die zitten 25 jaar later toch alleen maar bij de psychiater om het allemaal op jou te steken, een situatie die Eleanor nog net heeft vermeden door niet op de suggestie van haar vader in te gaan. Wat de jonge roodharige maar al te goed beseft is dat ze niet van Conor is weggelopen wegens Conor, want dat ze eigenlijk nog heel erg veel van hem houdt, maar wegens de baby die ze niet los wil laten en die ze verliest net omdat ze hem niet los kan laten. Ik weet niet meer hoe hij eruitziet, zegt ze tijdens één van hun zeldzame ontmoetingen, soms zie ik hoe hij naar me lacht vanuit z’n wiegje, maar even later is het weg. Maar Conor weet het nog wel, en hij vertelt het haar en dat doet goed, want het is goed om het onderwerp ter sprake te mogen brengen.

Regisseer Ned Benson is het niet zozeer te doen om het verdriet wegens de dood van een baby, maar veel meer om de manier waarop z’n hoofdpersonages hun leven weer op de sporen proberen te krijgen en in het geval van Eleanor is dat een moeilijk proces wegens de totale ontkenning die haar heeft vervreemd van haar eigen leven. Studeren, plezier maken of flirten met een vreemde man, het zet geen aarde aan de dijk en Eleanor komt geen stap vooruit, en diep vanbinnen beseft ze dat ze de hele weg terug moet lopen en dat het spoor in de richting van Conor wijst.

The Disappearance Of Eleanor Rigby is een dubbelportret en om dat duidelijk te maken heeft regisseur Ned Benson er twee films van gemaakt. In HIM krijg je de versie van Conor te zien, in HER de versie van Eleanor, of beter: je ziet op welke manier Conor z’n vrouw probeert terug te winnen en hoe Eleanor haar verdriet onder controle probeert te krijgen om weer normaal te kunnen functioneren. Twee mensen, maar ook twee individuen die hetzelfde op een totaal andere manier ervaren en zich wat gebeurd is ook anders herinneren, want de fragmenten die in beide films dezelfde zijn, blijken op essentiële punten toch van elkaar te verschillen, een nuance die je niet in één film niet stoppen.

De acteerprestaties zijn sterk en genuanceerd. James McAvoy (Atonement, 2007; Becoming Jane, 2007) overtuigt als de jonge restauranthouder die niet begrijpt wat zijn vrouw bezielt, maar die alles in het werk stelt om wat gebroken is weer te lijmen, ook al beseft hij dat hijzelf niet meteen het probleem is; Jessica Chastain (Take Shelter, 2011; Zero Dark Thirty, 2012) gaat bijzonder diep en toont ons een jonge vrouw die probeert te vergeten wat nauwelijks kan worden vergeten, maar die uiteindelijk toch ook beseft dat ze voort moet met haar leven ondanks de pijn en het verdriet.