FILM
Schreeuwlelijk Fred Flintstone (John Goodman) mag dan niet het grootste licht aller tijden zijn, hij heeft een hart van goud, hetgeen hij nog maar eens demonstreert als zijn beste vriend, zijn buurman Barney Rubble (Rick Moranis) om geld verlegen zit wanneer hij en zijn vrouw Betty (Rosie O'Donnell) een kind willen adopteren. Barney zweert dat hij zijn vriend Fred ooit zal terugbetalen, en die gelegenheid doet zich voor als in de steengroeve van Mr. Slate (Dann Florek) waar de beide gezworen kameraden werken, er een jobvacature komt op directieniveau. De oerdomme Fred staat thuis onder zware druk van zijn schoonmoeder (Elizabeth Taylor), die vindt dat haar Wilma (Elizabeth Perkins) ongeveer met de slechtst mogelijke partij naar huis is gekomen. De job zou voor Fred dé weg naar meer inkomsten en respect zijn, ware het niet dat hij daarvoor een examen moet afleggen waarvan hij niets bakt. Om zijn vriend uit de penarie te helpen, verwisselt Barney zijn eigen examenkopij met die van Fred, en vooraleer hij er erg in heeft, zit Fred in een executive-baantje waarvan hij de jobtitel niet eens begrijpt - wij ook niet overigens. Evenwel moet Fred als eerste taak diegene de laan uitsturen die het slechtst gepresteerd heeft op de test - en laat dat nu Barney zijn (met zijn eigen kopij uiteraard). Het baantje blijkt echter een afleidingsmanoeuver te zijn van het corrupte directielid Cliff Vandercave (Kyle MacLachlan), die samen met secretaresse Sharon Stone (Halle Berry) van plan is om de hele steengroeve te automatiseren; dat daarbij nagenoeg het volledige personeelsbestand op straat zal komen te staan, vergeet hij er evenwel gemakshalve bij te vertellen. En het is nog veel erger dan dat: de onderaannemers voor het contract zijn zo corrupt als de pest, de nieuwe productielijn is één gevaar voor de mensheid, en Vandercave is van plan om met het geld onder de arm met de noorderzon te vertrekken. Al hij nodig heeft, is een onnozele hals die de ontslagpapieren tekent en de aanbestedingen goedkeurt, en dat is waar Fred in de kijker komt. Barney is intussen aan lager wal geraakt, en de Rubbles moeten noodgedwongen hun intrek nemen in het huis van de Flintstones. Vandercave heeft uiteraard Fred geadviseerd om het geld zo veel mogelijk te laten rollen; de afgunst bereikt een hoogtepunt, en de Rubbles vertrekken met slaande deuren uit het huis van hun vrienden die, verblind door rijkdom, twee snobs zijn geworden. Dan breekt de pleures los als het voltallige personeel van Slate Quarry zijn C4 krijgt, en de woedende menigte Fred wil lynchen...
Onder het toeziend oog van Steven Spielberg Spielrock maakte regisseur Brian Levant in 1994 deze liveaction-verfilming van de populaire tekenfilmreeks uit de jaren 60. De toon van de film zit onmiddellijk goed, want John Goodman lijkt wel geboren om de levende incarnatie van Fred Flintstone te zijn: ruw, onbehouwen, boers en ongelofelijk naïef; maar ook het samenspel met Rick Moranis als Barney levert hetzelfde vuurwerk af als de formule waarmee William Hanna en Joseph Barbera de tekenfilmreeks zes jaar in de ether hebben weten te houden. Het driekoppige schrijverscollectief Tom S. Parker, Jim Jennewein en Steven E. de Souza hebben hun huiswerk voortreffelijk gemaakt, en de reeks volgestopt met referenties die voor nostalgici die deze ooit hebben gevolgd, alleen maar voor aangename herinneringen zorgen. De verhaallijn waarin Barney en Betty Bamm-Bamm adopteren komt nagenoeg letterlijk uit het vierde seizoen, maar de hele film is een doordrukje van de belevenissen die loonslaaf Fred Flintstone in de sixties wekelijks onderging. Voor wie de tekenfilmserie niet kent (in de veronderstelling dat er zo iemand is): meestal draait de plot rondom het één of ander niet zuiver doordacht plannetje van Fred, meestal ééntje om snel rijk te worden, waardoor de vriendschap tussen Fred en zijn boezemvriend Barney op de helling komt te staan. Het is dan aan het gezond verstand van de respectievelijke echtgenotes te danken dat uiteindelijk alles weer op zijn pootjes terechtkomt.
De grote verwondering in de reeks was natuurlijk de schier oneindige reeks gedomesticeerde dinosauriërs die fungeerden als huishoudtoestellen, van stofzuiger over grasmachine en douche tot vuilnisemmer of pickupnaald, en alhoewel de sauriërs uiteraard een stuk karikaturaler op het scherm worden getoverd dan in de Jurassic Parks van dit era, is deze film eigenlijk een briljante hommage aan het baanbrekend pionierswerk van Hanna en Barbera. Een meesterzet was ook om Elizabeth Taylor te casten als Pearl Slaghoople, de immer kankerende schoonmoeder van Fred, die het niet kan nalaten om haar dochter voortdurend te wijzen op het feit dat ze met de verkeerde is getrouwd, uiteraard totdat Fred plots door stom toeval zo rijk wordt als de zee diep is. In wezen is de plot van deze live-action Flintstones-verfilming eenvoudig en rechtlijnig, en zelfs een beetje een melige ode aan eeuwige vriendschap. Maar dat is net de kracht van de film: de geest van de cartoons wordt totaal niet aangetast, en qua art design heeft regisseur Brian Levant zijn grote budget voluit kunnen benutten om een levend Bedrock te creëren dat nauwelijks verschilt met dat uit de tekenfilms. De reikwijdte van de plot is misschien íets groter dan een gemiddelde Flintstones-aflevering, want in de reeks heeft Fred het nooit zo bont gemaakt dat het voortbestaan van de Slate Quarry in het gedrang kwam, en Kyle MacLachlan en Halle Berry zijn nét iets volwassenere schurken dan je in een tekenfilm voor kinderen zou verwachten - Berry gooit meer dan eens haar twee troeven op tafel. The Flintstones was als hommage aan The Honeymooners echter als één van de eerste reguliere tekenfilmreeksen ook grotendeels op volwassenen gericht, dus van een stijlbreuk is er nauwelijks spraken. Goed zo.


BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van deze Blu-ray is voor een catalogustitel toch een beetje ondermaats. Al het grain is weggefilterd, waardoor het beeld eerder vlak is en op een video lijkt. De detaillering op de talrijk aanwezige dinosaurus-huishoudapparaten gaat hierdoor redelijk de mist in. De kleuren zijn niet echt geprononceerd, behalve occasioneel bijvoorbeeld de textuur van de huid van Dino, maar missen wat puntigheid. De print is gelukkig nergens beschadigd. De DTS-HD MA 5.1-geluidstrack blijft ook nogal op de vlakte: ik weet ook dat The Flintstones in de eerste plaats een comedy is, maar van een film met dinosaurussen in zou je meer mogen verwachten. Enkel op sociale evenementen, zoals het concert van de BC 52's (!) en Freds bowlingavond valt er wat te beleven met de surroundkanalen, en in de finale waarin Vandercave's volautomatische steenverbrijzelaar het voor bekeken houdt, wordt de subwoofer aangesproken.
EXTRA'S
De schijf huist een redelijk leuke audiocommentaartrack, ingesproken door regisseur Brian Levant, en daarbij aansluitend een mooie making-of documentaire Discovering Bedrock (43:12), waarin we veel technische details te zien krijgen over het creëren van de waanzinnige reeks sets, en waarin Brian Levant, duidelijk geënthousiasmeerd over het project, mag komen vertellen hoe een begeesterde fan hij wel is van de sitcomtekenfilm uit de jaren 60. Het is altijd leuk als de regisseur zoveel affiniteit vertoont met het bronmateriaal; het maakt de verfilming alleen maar waardiger. De rockgroep B-52's heeft zich voor de gelegenheid tijdelijk omgedoopt tot de BC-52's, en ze mochten voor de soundtrack het welbekende Flintstones-thema opnieuw inzingen. Dit resulteerde in een videoclip voor "Meet the Flintstones" (2:48), die u hier geserveerd wordt. In een diavoorstelling "Art Department Concept Sketches" (4:19) zien we 36 concepten van gebouwen en personages, en de Opening Sequence Comparisons (1:01) toont in split screen een vergelijking tussen de begingeneriek van de tekenfilm en die van de film, de gekende sequentie waarin Fred yabba-dabba-doo-gewijs het einde van de werkdag viert. De diavoorstelling "Production Photographs" (24:03) bevat 205 setfoto's, en twee trailers (2:47) sluiten de festiviteiten af.

CONCLUSIE

The Flintstones is een respectvolle hommage aan de wereldberoemde tekenfilmserie, waarin geen exuberante toegevingen worden gedaan aan de stijl van humor van die laatste. Vooral met de casting in deze film zit het geweldig snor, want John Goodman is in het werkelijke leven al een beetje een Fred Flintstone. Qua technische aspecten had deze catalogustitel iéts breder bemeten mogen zijn. Voorlopig enkel te krijgen in de States als regiovrije import.