FILM
Eternal youth sucks.

Adaline Bowman (Blake Lively) geraakt in 1937, op haar 29ste, betrokken bij een auto-ongeval. Een combinatie van onderkoeling en blikseminslag triggert bij haar een vreemd verschijnsel: ze wordt vanaf dat moment geen dag ouder meer. Waar ze aanvankelijk nog complimentjes krijgt over het feit dat ze er ondanks haar leeftijd zo jong blijft uitzien, worden er regelmatig wenkbrauwen gefronst van zodra haar dochter Flemming (Cate Richardson) haar in leeftijd voorbijsteekt en even oud en op de duur zelfs ouder lijkt dan haar moeder. Spijtig genoeg trekt dat ook de ongewenste aandacht van het FBI, dat midden in de koude oorlog op het punt staat om haar in hechtenis te nemen; niet dat ze iets verkeerds heeft gedaan, maar de militaire toepassingen lijken dikgezaaid. Adaline kan uit de klauwen van de feds blijven, maar beseft dat haar oude leven voorbij is. Onder een valse naam reist ze van de éne plek in de wereld naar de andere, waarbij ze om de twintigtal jaren een nieuw, vals paspoort moet aanschaffen. Enkel haar dochter Flemming (Ellen Burstyn), intussen zelf een oma van respectabele leeftijd, kent haar geheim.
 

 

Op oudejaarsavond 2014 begeeft Jennifer Larson - haar zoveelste valse identiteit - zich naar een feestje, waar haar stekeblinde vriendin Regan (Lynda Boyd), die duidelijk Adalines geheim niet kent, piano speelt. Ze ontmoet er vluchtig de steenrijke filantroop Ellis Jones (Michiel Huisman), en die is zodanig onder de indruk van haar charmes dat hij blijft aandringen op een afspraakje, waartoe Jennifer, pardon, Adaline, min of meer gedwongen wordt om op in te gaan na een verloren weddenschap. Adaline laat zich de charmes van Ellis welgevallen, maar altijd worstelt ze natuurlijk met het feit dat ze hem uiteindelijk zal overleven, én dreigt het spook dat haar geheim als een lijk uit de kast zal vallen. Als het dan toch ernstiger wordt met Ellis, weet deze haar te overtuigen om haar aan zijn ouders voor te stellen, William (Harrison Ford) en Kathy (Kathy Baker) Jones. De ontmoeting draait echter uit op een ramp, want William blijkt in een ver verleden (toen hij nog gespeeld werd door Anthony Ingruber) in Engeland een kortstondige relatie met Adaline te hebben gehad. Adaline probeert de meubels te redden door te doen alsof de vrouw die William ooit heeft ontmoet, haar moeder was, maar William is zodanig door haar geobsedeerd dat hij zijn huwelijk ervoor op het spel zet. En wanneer hij dan ook nog eens bij Adaline/Jennifer een litteken opmerkt dat hij eertijds zelf heeft dichtgenaaid, komt het bedrog uit...

De jonge regisseur Lee Toland Krieger zit duidelijk te wachten op zijn doorbraakfilm, en doet met The Age Of Adaline alvast een verdienstelijke poging. De film is zowat de antithese van Highlander: in plaats van zich in ingewikkelde bochten te wringen over de oorzaken van onsterfelijkheid, kiest Krieger ervoor om dit gegeven te presenteren als een fait accompli. Met een vage verteller (voiceover-acteur Hugh Ross) die blijkbaar Adalines verhaal én de wetenschappelijke verklaring ervan kan kaderen in de toekomst van de wetenschap, wordt de weg vrijgemaakt voor een op en top romantische feelgoodfilm met een ietwat voorspelbare afloop, maar bijzonder kunstige mise-en-scène. Met een Star Wars-prequel over de jonge jaren van Han Solo in de steigers, is vooral de verschijning van de jonge Nieuw-Zeelandse acteur Anthony Ingruber een opvallend gegeven; de eerder onbekende acteur dankt zijn bekendheid vooral aan het feit dat hij als twee druppels water op de jonge Harrison Ford lijkt - in die mate zelfs dat we in het bestaan van een geheim overheidscomplot beginnen te geloven waarbij mensen koudweg worden gekloond - en de acteur heeft bovendien dan ook nog eens het maniërisme van Ford aardig onder de knie. Met hem en Michiel Huisman (bij het grote publiek beter bekend als Daenerys' seksspeeltje Daario Naharis uit Game Of Thrones) heeft de film ook een stevige Nederlandse poot, want beide acteurs zijn in de lage landen opgegroeid.
 

 

Alhoewel dit soort zeemzoete romantische drama's doorgaans niet aan mij besteed is, moet ik toch toegeven dat The Age Of Adaline binnen zijn genre behoorlijk weet te boeien, al was het alleen alom de intrigerende premisse. Enkele details zijn zéér goed uitgewerkt - zo is Adaline compleet afkerig van het zich laten fotograferen, omdat zo één dergelijke foto uit de oude doos haar behoorlijk in de penarie heeft gebracht. Ze houdt evenwel een plakboek bij waarin ze foto's van al haar overleden hondjes bewaart, en het is echt niet moeilijk om daar de metafoor in te zien dat alles waar ze van houdt, voor haar vroeg of laat verloren gaat, en ze daardoor Ellis afwijst. De verhaallijn waarin Adaline door het FBI wordt nagezeten, had evenwel iets meer uitgesponnen mogen zijn, wat de film wellicht iets langer had gemaakt, maar het was volgens mij een piste die men tenminste eens had moeten overdenken. Ook komt de vertwijfeling of de eeuwige jeugd voor Adaline nu een vloek of een zegen is, soms wat kunstmatig over. Actrice Blake Lively, wier naam voor de eeuwigheid zal verbonden blijven met het eerder matige Gossip Girl, kwijt zich echter meticuleus van haar taak, maar wordt een beetje in de gracht gereden door klasseacteurs zoals Harrison Ford en een erg goed op dreef zijnde Ellen Burstyn, die als dochter-die-zich-moet-voordoen-als-moeder een vrij moeilijke rol heeft. Ongetwijfeld wegens budgettaire redenen lijkt het San Francisco uit de film overigens verdacht veel op Vancouver, en dergelijke details hadden iets beter mogen worden ingevuld. Desondanks wordt er zeer smaakvol met de locaties omgegaan en is The Age Of Adaline ook visueel een boeiende prent.

BEELD EN GELUID
Dutch FilmWorks heeft deze film op een single layer-disk gezet, en dat was niet zo'n beste keuze. De kleuren zijn niet echt geprononceerd en vooral in donkere scènes - die nogal vaak voorkomen, want Ellis heeft blijkbaar een voorliefde voor avondwandelingen - gaan vele details de mist (of beter de duisternis) in. Dat The Age Of Adaline nu niet dadelijk een film is waarvan de kleuren af moeten spetteren, is begrijpelijk, maar iets te vaak naar mijn zin zie je de kleurvlakken posterizeren, wat niet zou mogen. De scherpte is ook maar matig. De Engelse DTS-HD MA 5.1-track is adequaat genoeg voor een film waarin de klemtoon niet ligt op bombastische geluidseffecten; de Amerikanen krijgen echter zelfs voor een film als deze een Dolby Atmos-track.
 

 

 

EXTRA'S
Ook qua bonusmateriaal bent u veel beter af met de Amerikaanse versie. Deze schijf is evenwel niet leeg: naast enkele interviews met cast en crew (14:09) krijgt u nog een kleine bijdrage A century of fashion (2:27), over de in de film gebruikte kostuums, altijd interessant in een film die zich in meerdere tijdsvakken afspeelt. Naar Nederlandse ondertitels zal u bij het bonusmateriaal echter tevergeefs blijven zoeken. Uiteraard krijgt u wél - verplicht - enkele cross-promotionele trailers uit te zweten.

CONCLUSIE
The Age Of Adaline is een aardig romantisch drama met een interessant uitgangspunt; de Blu-ray is kwalitatief aanvaardbaar, maar als u niet gebonden bent aan Nederlandse ondertitels, dan is de Amerikaanse versie de betere keuze.