Het zou ons niet verbazen mocht de kortfilm De Smet de populairste uit deze selectie worden, want wat Wim Geudens en Thomas Baerten in 14 minuten vertellen is niet alleen 100 procent Vlaams, het is ook immens grappig. Het verhaal gaat over drie broers die naast elkaar in identieke huizen (stijl late jaren vijftig) wonen met identiek dezelfde auto voor de deur (ze hebben gelukkig een andere kleur). We leren ze kennen terwijl ze aan de keukentafel in het middelste huis sigaretten zitten te rollen, alle drie paffend als Turken en alle drie in hetzelfde afschuwelijke cowboyhemdje. Ze eten samen (ze maken trouwens elke week hetzelfde menu), ze spelen samen kaart in het plaatselijke café en ze winnen er ook meestal samen de beker. Aan hun saaie, maar goed georganiseerde leventje dreigt een einde te komen als in het huis aan de overzijde van de straat een nieuwe huurster haar intrek neemt, een goed uitziende en aantrekkelijke vrouw met wie Nico het aanlegt. De beide andere broers besluiten om Sarah’s sportwagen te saboteren, maar ze houden er geen rekening mee dat hun maatregel van tijdelijke aard is en er na verloop van tijd toch weer een nieuwe huurder aan de overkant z’n intrek neemt…
 

Perdition County van Raphaël Crombez is opgenomen in het woeste landschap van Wales (UK) met Engelstalige acteurs en vertelt het verhaal over een streek die wordt geterroriseerd door de bende van de Hand van Flock, een groepje mannen in lange zwarte jassen en bijpassende bolhoed, dat de mannelijke inwoners met harde hand voor z’n zaak rekruteert en vrouwen en kinderen over de kling jaagt. Desmond, één van hun jongere rekruten, raakt helemaal van de wijs als hij ziet hoe de jacht wordt ingezet op een meisje en haar jongere broertje en hij besluit ze te helpen om de Westelijke Kust te bereiken, want daar kunnen ze rekenen op de hulp van andere gevluchte inwoners. Het wordt een lange tocht met onverwachte wendingen die de regisseur in een broeierige en gevaarlijke sfeer dompelt met behulp van het lege en vijandige landschap en de vreemde en gewelddadige kornuiten van de Hand van Flock.
 

Allez-Retour is grappig en absurd tegelijk en het duurt een hele tijd voor het verhaaltje z’n ware gezicht toont. Een jonge (en dronken) zwarte artiest wordt opgepikt door een dertiger en z’n tante die hem in hun mobilhome meenemen. Na een lange nachtelijke rit wordt er halt gehouden en blijkt er sprake te zijn van een misverstand. De jonge zwarte dacht dat hij naar een festivalsite werd gereden, terwijl z’n gastgezelschap hem meeneemt naar een bijzondere plek om er voor iemand een liedje te spelen. En het is niet alleen de zwarte man die vervolgens verbaasd opkijkt…
 

In De Naam Van De Kater, zo heet de vierde kortfilm van deze editie, maar de Engelse titel In God We Trash sluit wat ons betreft beter aan bij het meer dan lichtjes surrealistische onderwerp over een muzikant met een accordeon op weg naar een herberg waar hij geacht wordt op te treden. Onderweg krijgt hij het gezelschap van een schaap, ontmoet hij een maffe pastoor die z’n zondige parochianen via een PA-installatie toespreekt en verzeilt hij in de verkeerde herberg met een zeer geïnteresseerde waardin achter de toonbank. Wat er volgt is beslist het gevolg van de jointjes die hij regelmatig draait… Het contrast met Wien for Life kon niet groter zijn, want dat is beslist het gewelddadigste van deze 11 filmpjes en tegelijk één van de sterkste. Alidor Dolfings camera staat in het winkeltje van een benzinestation. Eigenaar Pierre staat achter de toonbank, aan een tafeltje zit z’n vaste klant en vriend Jean met een hoge kraag wegens een zere nek. Uit de radio rolt de bekende mededeling over een spookrijder en de al even bekende waarschuwing om uiterst rechts te houden en niet in te halen. En terwijl Jean zich druk maakt over de vraag hoe je in godsnaam een spookrijder in kan halen, komt een goed geklede Franstalige man naar de toonbank en bestelt een cola en twee Win For Life-loten die hij meteen begint te krassen. De waardeloze papiertjes laat hij op de toonbank achter, maar die trekken de aandacht van Jean, die ze meteen intens bestudeert. De volgende is een Win for Life!, zegt hij opgewonden tegen Pierre, maar die eist 3 euro alvorens het volgende biljet te overhandigen. En terwijl Jean tussen de stoelen op zoek gaat naar een euro die uit z’n broekzak is gevallen, stapt dezelfde Franstalige man opnieuw op Pierre toe en bestelt een derde Win For Life-lotje. Bingo! Twintig jaar heeft Jean – maar ook Pierre – op dit moment gewacht, want ze dromen al twee decennia van een plekje op het strand van Surabaya met een drankje in de ene hand en de dikke bors… enfin, die droom kunnen ze vergeten, of toch niet, want ze hebben een plan A voor een dergelijke situatie en dus neemt Jean z’n jachtgeweer en gaat achter het biljet aan. Maar zoals vaak is er een vrouw in het spel en die schudt de kaarten om er zelf beter van te worden, ook als dat niet één dode, maar veel erger tot gevolg heeft, want hoe zat dat ook weer met die spookrijder?...
 

De Vijver speelt zich af in de tuin en de donkere vertrekken van een kasteel. Het scenario rammelt een beetje, maar de setting is perfect gekozen en de horrorachtige sfeer wordt op een sublieme manier voelbaar gemaakt. Het is een verhaal over overspel en wraak, dat we door de ogen van een jong meisje tot een hoogtepunt zien komen, waarbij krakende deuren, angstaanjagende spookverschijningen en raadselachtige schaduwen in combinatie met bizarre atmosferische omstandigheden je op het puntje van je stoel zuigen en je daar ook tot de laatste seconde vasthouden. Een beetje jammer van de overbodige clichés met betrekking tot de rol van de huishoudster, maar voor de rest wel perfect in beeld gebracht en al even perfect getimed.
 

In August en Billy The Bully nemen twee jongetjes de hoofdrol voor hun rekening. De 8-jarige August trekt regelmatig met z’n vriendinnetje naar het bos om er te spelen. Als hij op een keer bij haar aanklopt, blijken er twee oudere jongens aanwezig te zijn die hem vertellen dat hij z’n vriendinnetje moet neuken want dat ze anders nooit meer met hem wil spelen. Ze trekken z’n broekje af en doen z’n slipje uit en verplichten hem om op het meisje te gaan liggen ‘om kindjes te maken’. De dag nadien vertelt de moeder van z’n vriendinnetje hem dat haar dochtertje niet komt spelen, want dat ze zich niet goed voelt. De dag daarna wordt hem verteld dat ze geen zin heeft, en alle dagen nadien idem dito. August voelt zich bedrogen door de oudere jongens en zint op wraak… Billy (uit Billy The Bully) is iets ouder dan August. Hij is klein en een beetje dik en hij wordt op school gepest door oudere jongens. Na een handgemeen met Keno, weiger Billy om de andere jongen de hand te schudden op het kantoor van de directrice en uiteindelijk doet hij dat toch maar met tegenzin, en tegelijk besluit hij om het over een andere boeg te gooien en de populaire Keno van z’n troon te stoten. Bovendien is Billy bereid om heel ver te gaan om z’n doel te bereiken…
 

En ook in de twee daaropvolgende kortfilmpjes zien we jonge kinderen in de hoofdrol; schijnbaar zijn ze een dankbaar onderwerp voor jonge filmmakers. In L’Infini van Lukas Dhont halen Oscar en z’n moeder hun vader en echtgenoot op (aan de gevangenis?). Blijkbaar is er sprake van een lange scheiding, want de relatie tussen de echtelieden is aarzelend en aftastend, terwijl vooral Oscars moeder Joséphine het moeilijk heeft om fysiek te wennen aan de nieuwe situatie. Oscar heeft daar minder problemen mee. Hij speelt en vecht met z’n vader en hun fysieke toenadering ervaart Joséphine als een bedreiging. Oscar staat tussen twee vuren… De jonge Allison uit Le Pli Dans L’Espace van Ann-Julie Vervaeke, wordt op een heel andere manier op de proef gesteld. Haar ouders zijn gescheiden en samen met haar moeder verhuist ze om een nieuw gezin te vormen met Patrick en z’n zoontje Michael. Tijdens de rit probeert Allison haar vader te bellen, maar telkens stoot ze op z’n antwoordapparaat. Tijdens een wandeling in de duinen komt het tot een vechtpartij met Michael over een truitje van haar moeder. Het jonge kereltje maakt zich uit de voeten…
 

Het laatste filmpje in deze selectie heet Cadet en is van de hand van Kevin Meul. Hij portretteert de jonge hardloper Steve, die zich opmaakt om een loopwedstrijd te winnen. Wat hij niet weet is dat zijn vader/trainer hem prestatieverhogendemiddeltjes toedient, want Steve zal dit keer met de beker naar huis gaan, zo zou zijn overleden moeder het graag hebben gewild. Als de wedstrijd tijdelijk wordt uitgesteld wegens een plensbui, gaat Steve in de wachtkamer helemaal uit de bol want de pepmiddeltjes doen hun werk op het verkeerde moment, maar daarvoor heeft z’n papa/trainer uiteraard ook weer een pilletje…
 

11 kortfilms en eigenlijk niet eentje dat je als echt zwak zou willen kwalificeren. In de top 3 zetten we De Smet (Wim Geudens & Thomas Baerten) wegens eenvoudig, direct en oneindig grappig, Wien For Life (Alidor Dolfing) om dezelfde reden, en De Vijver (Jeroen Dumoulein) wegens de geslaagde horror-aanpak. Allez-Retour valt net buiten de prijzen, maar is wegens z’n bizarre context een filmpje dat nog lang in je hoofd blijft hangen. Perdition County is zeer goed gemaakt in een decor dat de perfecte sfeer oproept, maar het is qua onderwerp minder origineel, terwijl In De Naam Van De Kater wel grappig en minstens even absurd is, maar een beetje van te veel walletjes tegelijk wil eten. Van August en Billy The Bully werkt het eerste filmpje beter dan het tweede, wellicht omdat Billy net iets te weinig (of te onduidelijk) is gekarakteriseerd om op dezelfde manier te overtuigen. L’Infini en Le Pli Dans L’Espace zijn twee iets moeilijkere filmpjes, maar ze hebben wel de perfecte benauwende sfeer. Het zijn de twee enige filmpjes waarvan we achteraf de korte perstekst hebben moeten lezen om ze helemaal te begrijpen. Ze konden m.a.w. wat meer inhoudelijke context gebruiken. En dat geldt ook enigszins voor Cadet, maar dat filmpje valt op z’n pootjes dankzij de scène in het toilet, waarin duidelijk wordt wat er eerder aan de hand was net vóór en tijdens de loopwedstrijd.