FILM
John May is gemeenteambtenaar in een district in Londen. Al 22 jaar spoort hij nabestaanden en vrienden op van overledenen die schijnbaar door niemand worden gemist. John is op alle vlakken een perfectionist en een pietje-precies en dus probeert hij zo veel mogelijk informatie over de doden in te winnen opdat er toch iemand aanwezig zou zijn bij de uitvaartplechtigheid. Meestal moet hij de zaak sluiten zonder bevredigende oplossing en woont hij alleen de uitvaart bij. Hij schrijft dan een tekst voor de pastoor op basis van foto’s en persoonlijke spullen (juwelen, boeken, hebbedingetjes) en loopt als enige achter de begrafenisauto naar het kerkhof of de begraafplaats. Een trieste zaak.

Op een keer wordt hij bij z’n baas geroepen, die hem meedeelt dat z’n dienst wordt gefuseerd met een andere afdeling als gevolg van bezuinigingsmaatregelen en dat men geen beroep meer zal doen op z’n diensten. John May staat op straat. Van de ene op de andere dag. Z’n laatste dossier i.v.m. met ene William Stoke is evenwel nog niet afgewerkt en dus krijgt hij nog drie dagen om eventuele nabestaanden of kennissen op te sporen. In je eigen tijd, aldus het afdelingshoofd. En dus gaat John May op onderzoek uit: via de huisbaas van William Stoke komt hij bij diens werkgever terecht, praat er met een medewerker, bezoekt een blondine met wie hij een relatie heeft gehad, praat met twee daklozen die een tijdlang diens maten waren en uiteindelijk meldt hij zich bij de jonge en goed uitziende Kelly Stoke, de dochter van de overledene, die in haar eentje een hondenasiel exploiteert op het Engelse platteland. De jonge vrouw schrikt van Johns mededeling, maar ze is niet geneigd om naar Londen te komen voor de begrafenis. Zij heeft haar vader in de voorbije 10 jaar regelmatig geschreven, maar op een antwoord heeft ze vruchteloos gewacht. Voor haar is de zaak gesloten. John May is evenwel niet het soort man dat zich makkelijk af laat schepen en hij kan Kelly Stoke uiteindelijk overtuigen om naar Londen te komen om de zaak te bespreken. Daarvoor verruilt hij z’n donkere kostuum voor een sportieve pantalon en een zachtblauwe trui en Kelly raakt tijdens hun ontmoeting onder de indruk van de motivatie, de precisie en de bezorgdheid van John i.v.m. zijn overleden medemensen. Ze belooft naar de uitvaart te komen… en misschien kunnen ze nadien samen een kopje koffie drinken?...
 

Na een carrière van bijna 20 jaar heeft de Britse acteur Eddie Marsan eindelijk een hoofdrol te pakken. Hij is niet moeders mooiste en dus geen filmicoon, maar acteren kan deze kleine Londenaar wel. Hij mocht ooit tweede viool spelen als rijinstructeur Scott in de uitstekende komedie Happy-Go-Lucky (2008) naast Sally Hawkins (Made In Dagenham, 2010), maar u zag hem ook in Tyrannosaur (2011), in de miniserie Little Dorrit (2008), in The Illusionist (2006) en recent nog in drie seizoenen van Ray Donovan (2013-2015) waarin hij in de huid kroop van de oudere broer van het hoofdpersonage, maar in Still Life heeft Eddie Marsan het terrein voor zich alleen als de wat onhandige, een beetje schaapachtige en vooral ontroerende gemeenteambtenaar John May, die zich bekommert om eenzame doden. Hij trekt zich hun lot aan, want uit alles blijkt dat hem hetzelfde zou kunnen overkomen. John May is nl. een zonderling en een eenzaat, een man zonder collega’s of vrienden, zonder vrouw of kinderen, een man die alleen voor zijn werk leeft en die de dingen altijd op een haast autistische manier doet: zorgzaam en precies. Tegelijk is hij een doorzetter. Een ‘case closed’ zonder resultaat ervaart hij als een nederlaag, voor zichzelf maar ook voor de overledene wiens leven wordt uitgewist zonder dat iemand er aandacht aan besteedt.
 

Dat verandert als hij na z’n ontslag bij de aantrekkelijke Kelly Stoke terechtkomt, gespeeld door Joanne Froggatt, die u zich beslist herinnert als Anna Bates uit Downton Abbey (2011-2016), de kamenierster van Lady Mary Crawley en de echtgenote van John Bates, de kamenier van graaf Robert Crawley. Dat de jonge vrouw hem heel leuk vindt en misschien al een beetje verliefd is, het ontgaat John May volledig, alhoewel hij er duidelijk een fijn maar ondefinieerbaar gevoel aan overhoudt. Eddie Marsan als de onhandige buitenstaander, het is een rol die hem op het lijf is geschreven, een uitvergroting van z’n rol als rijinstructeur Scott uit Happy-Go-Lucky, maar ook als de spastische bokser Terry Donovan uit de tv-serie Ray Donovan. Marsan speelt het met een naturel die bewondering afdwingt.
 

Joanne Froggatt is de antagoniste en ze speelt de rol van Kelly Stroke met dezelfde flair en gedrevenheid als destijds in Downton Abbey, en met een beetje geluk maakt ze nu de definitieve overstap van de schijnbaar oneindige reeks tv-series naar het witte doek. Het zou een erkenning zijn van haar talent, want Froggatt heeft veel meer in haar mars dan ze in de kleine rol als Anna Bates mocht bewijzen, een prestatie die we niet willen onderschatten, want ze was uiteindelijk in alle 52 afleveringen van Downton Abbey te zien en ze was één van de belangrijkste figuren downstairs. Hondenasieleigenares Kelly Stoke is evenwel meer van de wereld dan de onderdanige Anna Bates. Ze is een geëmancipeerde jonge vrouw die er niet voor terugschrikt om haar gevoelens zichtbaar te maken, tegelijk heeft ze haar leven in eigen hand en zijn haar beslissingen de hare. Het schuchtere muurbloempje is uitgegroeid tot een prachtige roos en Joanne Froggatt weet dat zeer precies en schijnbaar probleemloos voor elkaar te krijgen.
 

Misschien is Still Life niet meer dan een aantrekkelijke kleine film, maar in de handen van Eddie Marsan en Joanne Froggatt groeit de productie uit tot een heel erg aandoenlijke humanistische vertelling over eenzaamheid en medemenselijkheid.