DOCUMENTAIRE
De Amerikaanse performance- en multimedia-artieste Laurie Anderson is een verhalenvertelster. Bij het grote publiek is ze vooral bekend van het hitje O Superman (1981), en ook het merendeel van haar albums bevat hoofdzakelijk muziek; wie haar live aan het werk heeft gezien, die weet dat het woord een centrale rol krijgt in haar performances (waarin de muziek beperkt wordt tot de begeleidende soundtrack en af een toe een streepje viool, want Anderson is ook een uitstekende violiste).  Uit de verhaaltjes die ze vertelt blijkt de zeer aparte manier waarop ze naar de wereld kijkt en het maakt niet uit of de onderwerpen uit haar eigen leven, uit de wereld rondom, uit de politiek of uit het leven van elke dag komen. In de handen van Laurie Anderson wordt zelfs de kleinste anekdote een groot verhaal over excentriek menselijk gedrag of bizarre maatschappelijke fenomenen.

Heart Of A Dog is Laurie Andersons eerste cinematografische productie als je de concertfilm Home on the Brave (1986) buiten beschouwing laat. Dat project verscheen in het begin van de jaren negentig op vhs en laserdisk via Warner Bros., maar de nadien aangekondigde re-release in het kader van een videoboxset is er nooit gekomen.  Heart Of A Dog is een film over haar hond Lollabelle, maar tegelijk over zo veel andere onderwerpen die Laurie Anderson bezighouden, waardoor deze egodocumentaire uitgroeit tot een essay met poëtische, politiek en maatschappelijke trekjes die niet onder één noemer zijn samen te brengen. Van de gelegenheid maakt ze ook gebruik om uit haar eigen jeugd en tienerjaren te vertellen, over haar broertje die je uit het ijs redde, over bijzondere ontmoetingen en over haar interesse voor het Tibetaanse Dodenboek dat na eeuwenlange mondelinge overlevering in de achtste eeuw werd samengesteld door een Indiase mysticus en dat onderwerpen zoals sterven en wedergeboorte behandelt, maar ook leven, droom en meditatie.
 

Grappig, maar ook een beetje griezelig is het verhaaltje over de geboorte van Lollabelle, maar het geeft de toeschouwer ook meteen een verrassend inkijkje in de bizarre, grappige en soms wrange ideeënwereld van Laurie Anderson. Vandaar naar Lollabelle’s artistieke prestaties op de piano is in dat perspectief niet meer dan een akkefietje en het scheelt maar weinig of je trapt in de val die de Amerikaanse heeft uitgezet. En uiteraard kan ze het niet laten om ook de eigenaardigheden en/of de geraffineerde trucjes van het Amerikaanse politieke systeem, het Amerikaanse leger en de CIA in de kijker te plaatsen.
 

Uiteraard is Heart Of A Dog geen conventionele documentaire maar een lappendeken van herinneringen, indrukken, grappige anekdotes, passages uit de familiekroniek en politieke statements, allemaal netjes aan elkaar gelijmd met Lollabelle als centrale figuur. Bijgevolg is het beeldmateriaal ook zeer divers: van homevideo’s over Lollabelle tot oude foto’s en newsreels, tekeningen en sfeerbeelden, allemaal samengebald in 75 minuten.
 

De soundtrack focust uiteraard op Andersons stem, want die is nog altijd haar belangrijkste instrument. Voor de muzikale ondersteuning is een beroep gedaan op een veelheid van composities en uiteraard gebruikt ze ook veel eigen werk, meestal uitgevoerd op viool.