FILM
Max de terriër (Louis C.K.) had zijn leventje op orde. Of dat dacht hij zelf toch. Hij doet alles samen met zijn baasje Katie (Ellie Kemper), zelfs al levert het hem soms een standje op als hij alweer de pantoffels stuk heeft gebeten. Katie heeft echter een groot hart voor dieren; zo groot zelfs, dat ze de ietwat dommige Newfoundlander Duke (Eric Stonestreet) in huis haalt, en daarmee Max' leven verandert in een hel. De mand is te klein voor twee, Duke vreet al het eten alleen op, en al gauw besluit Max dat één van hen tweeën er te veel is. Zijn pogingen om zich van de dikke loebas te ontdoen, ontploffen al gauw in zijn eigen gezicht, en wanneer ze zonder hondenpenning door de pest control voor straathonden worden aanzien, belanden ze op de vlucht in het minder fraaie gedeelte van de stad. Daar houdt het voormalig goochelkonijn Snowball (Kevin Hart) de touwtjes in handen van de bende dieren die door hun baasjes verstoten, mishandeld, dan wel doorgespoeld zijn in het toilet. In de riolen smeedt Snowball plannetjes om de mensheid omver te werpen, en Max en Duke, die zich hebben uitgegeven voor mensendoders, worden in de bende opgenomen. Hun leugen wordt echter al snel doorprikt, en eens te meer moet het duo op de loop. De buren van Max hebben intussen gemerkt dat hun vriend verdwenen is, en onder leiding van de hopeloos op hem verliefde Gidget (Jenny Slate) ondernemen ze een reddingspoging. Die bovendien moet afgelopen zijn vooraleer de baasjes 's avonds weer naar huis komen...

 

 

Opperminion Chris Renaud, één van de bedenkers van de alomtegenwoordige Minions, serveert in The Secret Life Of Pets een zoveelste variant op het odd couple-thema, wat heeft geleid tot een film die bezwaarlijk in de annalen van de animatiefilmgeschiedenis zal worden geschreven als het meest vernieuwende project ooit, maar eerder een aaneenschakeling van slapsticktoestanden is. De grappen zijn weliswaar goed getimed en The Secret Life Of Pets is amusant vertier - alhoewel Snowball het konijn wellicht iets te duidelijk een doordrukje is van zijn Pixar-neefje Presto. Het meegeleverde zedenlesje over iedereen accepteren zoals 'ie is, zelfs al is het een kolossale bal haar, is echter redelijk doorzichtig, en deze film, niet toevallig geproduceerd door Illumination, sluit eerder aan bij de Looney Tunes-achtige chaos van de Minions dan bij pakweg de doorleefde gevoelswereld van Pixar - om dan al helemáál te zwijgen van Studio Ghibli en aanverwanten.

Tegenwoordig doet men in bioscopen nog amper moeite om dit soort films in een Engels gedubde versie te presenteren, wat de bedenking in me doet opkomen dat voor de héle kleine kindertjes deze lieve diertjes toch wel een boel ranzige praat verkopen. Het zal u bovendien ook niet verbazen dat er met een speelduur ruim onder de 90 minuten nauwelijks enige ruimte overblijft voor genuanceerde karakterontwikkeling; tenzij u een psychotisch konijn dat met een autobus wagens van een brug ramt, daaronder rekent. Een goed verhaal én doorleefde karakters in zo'n korte film proppen was wellicht qua ambitie te hoog gegrepen. Zo bevinden de nevenpersonages, gaande van een nichtere kat, een mopshond over een roofvogel en een cavia tot een grasparkiet en een bassethound zonder achterpoten, zich nog in een prematuur stadium. Als de film een jaartje had mogen rijpen, was hier wellicht een briljante prent uit gekomen, maar de productie was, net als de film zelf, vluchtig.

BEELD EN GELUID
De visuele pracht van de film is echter fabelachtig, van in de openingsscène waarin we Central Park in buizerdperspectief te zien krijgen tot en met de vervallen wijken van New York's minder appetijtelijke achterbuurten. De textuur van de pels van de dieren is prachtig gerenderd, en de fijne animatie overtuigt over de hele lijn. Waar Warner de laatste tijd nogal eens blundert met de prioriteiten tussen de track in de originele taal en in de gedubde talen, heeft Universal de zaken tenminste goed bekeken, zij het dat de informatie op de hoes niet helemaal juist is. Gelukkig is de Engelse Atmos-gecodeerde track in Dolby TrueHD 7.1 uitgevoerd, terwijl dubbingen in Nederlands, Frans en Duits het met een Dolby Digital Plus 7.1-track moeten stellen. De track is fijn uitgebalanceerd, er worden leuke geluidseffecten gebruikt, en de soundtrack van Alexandre Desplat wordt aangevuld met onder meer Bill Withers' legendarische Lovely Day.

EXTRA'S
De bonussectie opent met drie Mini-movies. In NTV: Norman Television (4:01) kijkt de hamster uit de film toe hoe een man zijn vrouw tracht te vergiftigen, maar hij steekt er, goedzak als hij is, een stokje voor. In Weenie (4:05) leert een cocktailworstje door een liedje hoe het is om een... worstje te zijn - enige gelijkenis met de film Sausage Party laat ik voor het conto van de tekenfilmstudio. En een Illumination-disk zou niet compleet zijn zonder een filmpje van de Minions: in Mower Minions (4:27) proberen de gele neuroten een zakcentje bij te verdienen door tegen betaling de tuin van hun klanten te onderhouden. De documentaire The Making of the Mini-Movies (7:23) voorziet u van de nodige achtergrondinformatie bij deze shorts. The Humans that Brought You Pets (8:43) bevat vijf stukjes interview met Illumination-crewleden Chris Meledandri, Janet Healey, Chris Renaud, Yarrow Cheney en Brian Lynch. Animals Can Talk: Meet the Actors (3:47) biedt ons een kijkje in de opnamestudio waar de voice cast zijn ding doet. En onder het motto 'alles voor de kunst' krijgen in All About the Pets (6:26) stemacteurs Kevin Hart en Eric Stonestreets in een zoo enkele dieren in hun pollen geduwd, van een lief konijntje tot een... euh... minder lief... dinges! Onder het motto 'nog meer voor de kunst' mag Eric Stonesteet vervolgens in Hairstylist to the Dogs (3:41) assisteren in een hondenkapsalon. How to Make an Animated Film (4:13) is vervolgens vier minuten promopraat, maar het heeft tenminste wél weer met de film zelf te maken. Anatomy of a Scene (4:46) is een korte maar iets ernstig bedoeldere featurette over de techniek van computeranimatie. The Best of Snowball (1:15) bevat enkele quotable fragmenten uit de film van het vuilgebekte konijn, en de muziekvideo "Lovely Day" (2:23) is een nieuwe interpretatie van Bill Withers' meest beroemde nummer waarin hij zijn Lovely Daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaay bezingt. Dan vinden we een karaoke-versie van het Hot Dog-lied (1:12) terug, een clip die in de film in de hallucinatie van Max en Duke te zien is, op het moment dat ze zich vol worst hebben gevreten. In een driedelig filmpje Brian the Minion on Pets (2:46) misdragen enkele Minions zich tijdens een screening van The Secret Life Of Pets op een manier die erg doet denken aan het Mystery Science Theatre 3000 - de overeenkomst zal wel geen toeval zijn. GoPro: The Secret Life of Pets (2:04) is een ergerlijk reclamefilmpje over een type camera dat je op je voorhoofd kan monteren, en die blijkbaar in de film werd geschreven als een blatante vorm van product placement. We sluiten af met een trailer voor de film Sing (4:02), de volgende Illumination-film.

CONCLUSIE
Illumination maakt weliswaar grappige films waar je als animatieliefhebber niet veel tegen in kan brengen, maar volgende keer zou een originelere invalshoek én een langere rijpingstijd de getrooste moeite ten goede komen. Technisch is deze disk echter een juweeltje.