SERIE
Nadat haar Humanich­-zoon Ethan (Pierre Gagnon) zich heeft opgeofferd om het wezen te verslaan dat astronaute Molly Woods (Halle Berry) onbewust had meegebracht na haar trip in de ruimte, lijkt dit hoofdstuk afgesloten. Molly getuigt voor een parlementaire onderzoekscommissie dat de invasie van de aliens is afgewend, en dat geen van hen de slachtpartij van Ethan heeft overleefd. Daarmee pleegt ze flink meineed, want het dinges (Shannon Brown) leeft nog; op aanraden van generaal Tobias Shepherd (David Morrissey) wordt het bestaan van de alien geheim gehouden, want buiten paniek zaaien onder de bevolking heeft Molly's ontdekking geen enkel nut. Shepherd belooft wel dat de veiligheidsdiensten 'ermee bezig' zijn. Ethan wordt gerepareerd, en het lijkt alsof Molly de draad van haar leven weer kan oppikken.

 

Dat is evenwel te vroeg victorie gekraaid. De aliens beschikken over een manier om de geest van mensen te controleren, en aangezien enkel de Humanichs hier immuun voor schijnen te zijn, wordt Ethan prompt door de geheime dienst 'opgeëist', en er valt niet veel tegen te beginnen, want als androïde heeft Ethan blijkbaar even veel rechten als een rol behangpapier. Molly's echtgenoot John (Goran Visjnic) probeert Ethan terug te krijgen, maar hij komt om bij een treinongeluk waarbij zijn zelfrijdende auto op onverklaarbare wijze op de sporen blijft staan, met gesloten portieren. Molly, die op één avond én haar zoon, én haar man kwijt is gespeeld, trekt het niet meer, en wordt gedwongen opgenomen in een tehuis voor geesteszieken.

Na zes maanden breekt er echter een mysterieuze epidemie uit, waarbij bij zwangere vrouwen de buik openspringt en iets de baarmoeder verlaat; Molly's 'zoon', die onnatuurlijk snel is gegroeid en zich Adhu (Henderson Wade) noemt, is blijkbaar druk bezig zijn genetisch materiaal te verspreiden, en hij en zijn onnatuurlijk snel volwassen worden nazaten gebruiken hun mind control-trucje om jonge, naïeve meisjes in bed te krijgen. Dat daarbij de moeders op jammerlijke wijze om het leven komen, schijnt collateral damage te zijn. De overheid belast de op zelfstandige basis werkende detective J.D. Richter (Jeffrey Dean Morgan) met het onderzoek, en na een confrontatie met een ontsnapte Molly, die beweert dat er een verband moet bestaan met haar ruimte-avontuur, meent hij dat ze mogelijk over waardevolle informatie beschikt om de plaag te stoppen. Onder zijn hoede mag Molly tijdelijk het gekkenhuis verlaten; er staat voor Richter méér op het spel dan hij laat uitschijnen, want zijn van hem vervreemde dochter Kelsey (Lyndon Smith) blijkt ook zwanger te zijn, en J.D. is natuurlijk doodsbang dat zij het volgende slachtoffer wordt.

Molly komt er echter achter dat de collega van wijlen haar man, Julie (Grace Gummer), een buitenechtelijke relatie met hem had, en bovendien overliep van jaloezie aangaande Molly's moederschap over Ethan. Ze heeft het dan ook met de overheid op een akkoordje gegooid: in ruil voor Ethan, van wie ze het geheugen heeft gewist zodat de jongen niet beter weet dan dat zij en niet Molly zijn moeder is, werkt ze mee aan een programma waarbij een leger van Humanichs op de been wordt gebracht om de buitenaardse dreiging het hoofd te bieden. Het eerste nieuwe prototype, Lucy (Kiersey Clemons), mag dan op het eerste zicht wel een lieve grote zus en speelkameraadje voor Ethan lijken, ze is manipulatief, en heeft Julies nieuwe vriendje, Charlie Arthurs (Tyler Hilton), zo ver gekregen dat hij heeft verzuimd een morele remming in haar programmatuur aan te brengen, die onder meer inhoudt dat ze geen mensen kan schaden. Vooraleer Charlie de impact van zijn vergissing correct kan inschatten, staat er een leger van Humanichs klaar om de mensheid te beschermen tegen 'buitenaards terrorisme', maar daardoor wordt de boel wél een politiestaat onder leiding van een bende Robocops die bijzonder laag scoren op de empathiemeter. Molly heeft intussen contacten gelegd met de buitenaardsen die bereid zijn om een vreedzame coëxistentie aan te gaan met de mensheid. De Humanichs zijn echter van plan hen tot de laatste man uit te roeien, en het is maar de vraag of ze het daar gaan bij laten en de mensheid zélf niet het volgende doelwit is.

Three laws safe. Het tweede seizoen van Extant heeft duidelijk de mosterd gehaald bij de manier waarop androïden voor het eerst werden beschreven in de literaire werken van Isaac Asimov. De premisse vertoont wat gelijkenissen met Little Lost Robot, een kortverhaal van Asimov waarin een robot wordt ontworpen die niét de geijkte procedures in acht neemt aangaande de interactie tussen mensen en androïden, waarna de geleerden zich de haren uit het hoofd rukken hoe ze de bedreiging kunnen stoppen én de robot van zijn tienduizenden uiterlijk exacte kopieën kunnen onderscheiden. Uiteraard doet het verhaal onwillekeurig ook denken aan de Terminator-franchise in al zijn incarnaties, en de zorgelijke ontwikkeling van een zelfstandig denkend computersysteem dat zich tegen zijn scheppers keert. De parabel is echter sterk gekruid met overpeinzingen over hoe ver men persoonlijke vrijheden dient op te geven in ruil voor bescherming tegen een externe dreiging, een thema dat brandend actueel is.

Te midden van dit alles bloeit er een prille romance tussen Molly en J.D., een zeer gedreven rol vol Weltschmerz van Jeffrey Dean Morgan, die tegenwoordig een cultfiguur is geworden door zijn rol van de ultragewelddadige schurk Negan in The Walking Dead. Met David Morrissey, die in diezelfde reeks die ándere schurk, The Governor, speelde, is de casting van Extant op zijn minst merkwaardig te noemen; twee van de meest notoire misdadigers uit de recente televisiegeschiedenis worden opgevist als respectievelijk the last good cop en de énige militair met een geweten. Halle Berry kan bovendien op haar vijftigste moeiteloos doorgaan voor een jonge dertiger. Extant heeft intussen het droevige rijtje aangevuld van reeksen die in hun tweede seizoen voor de bijl gaan. De reeks eindigt in schoonheid, terwijl er toch nog ruimte wordt gelaten voor een vervolg, en op de beschikbare middelen voor de productie wordt niet beknibbeld, want de futuristische wereld stikt nog altijd van de coole gadgets. Ook het scenario schakelt een versnelling hoger, en stevent redelijk coherent op de onvermijdelijke eindconfrontatie af; maar in het overaanbod van vandaag is de competitie bikkelhard, en zeker voor een iets moeilijker in de markt liggend genre als sciencefiction mogen we al blij zijn dat Extant het twee seizoenen lang heeft uitgezongen.

BEELD EN GELUID
Een andere ergerlijke tendens is dat Extant de zoveelste productie is waarvoor er in tegenstelling tot het eerste seizoen geen Blu-ray meer af kon. Dat wil zeggen: in alle andere taalgebieden wél maar in de veronachtzaamde Beneluxmarkt weer niet. Het zou nochtans een koud kunstje moeten zijn om pakweg de Duitse release ook van Nederlandse ondertitels te voorzien. Zeker voor een reeks als Extant waarvoor het visueel design een belangrijk element uitmaakt, laat de beeldkwaliteit hier en daar een beetje te wensen over op gebied van detaillering. Rotslecht is de beeldkwaliteit niet, en de kleurdiepte is bijvoorbeeld OK, maar als je Blu-ray gewoon bent, storen de gekartelde ondertitels en valt het gebrek aan scherpte op. De gecomprimeerde Engelse Dolby Digital 5.1-track is ook een flinke stap achteruit; de spreiding is op zijn best matig te noemen, en alhoewel de dialogen mooi verstaanbaar zijn, mist het geheel wat dynamiek, die zeker voor een sf-serie het verschil kan uitmaken tussen top of flop.

EXTRA'S
Het pakketje bonusmateriaal is iets lichter uitgevallen dan bij het eerste seizoen. Naast zeven verwijderde scènes (5:24) die verspreid zijn over de betrokken afleveringen, krijgen we een zestal featurettes. Extant: A look at Season Two (17:12) biedt een inleiding op de grote lijnen van het verhaal, en doet ons kennismaken met enkele terugkerende en nieuwe personages. A Tour of the Sets (5:47) is iets diepgravender dan je van een dergelijke documentaire verwacht, en biedt een inkijk hoe de futuristische look ten dienste van het verhaal staat. The Carnival of the Mind (4:47) behandelt een droomsequentie van Molly die een cruciale rol speelt in één van de afleveringen, en in Chemistry: Molly & JD (5:56) wordt de romantische subplot tussen de twee hoofdrolspelers wat uitgediept. Two Humanichs: Ethan & Lucy (6:45) lijst de verschillen en de gelijkenissen op tussen de twee voornaamste Humanichs uit het tweede seizoen, en The Season Finale (7:53) vat nog eens ruim het einde van het seizoen én de reeks samen, uiteraard met de nodige spoilers. De gag reel (3:48) voegt zoals gewoonlijk niets nuttigs toe.

CONCLUSIE
Uiteraard wil u na het eerste seizoen weten hoe het Molly Woods vergaat, en de reeks heeft een hoog bingewatch-gehalte. Dat we van een Blu-ray verstoken blijven, is evenwel een zeer jammere zaak.