FILM
In de zomer van 1980 maken Lindy en Michael Chamberlain met hun twee zoontjes en hun negen weken oude dochtertje Azaria een uitstap naar een natuurpark in het zuiden van Australia.  Er worden foto’s gemaakt van een monoliet en van de dingo’s (wilde honden) die in het park en in de buurt van het campingterrein rondhangen en af en toe wordt de uitgehongerde beesten een restje van de barbecue toegegooid, wat overigens bij wet is verboden. Kort nadat Azaria te slapen is gelegd, is er sprake van beweging en herrie in en om de tent van de Chamberlains en als Lindy gaat kijken of de baby in orde is, blijkt die te zijn verdwenen. Ze ziet nog net iets wat op een dingo lijkt in het donker verdwijnen. Een zoektocht levert aanvankelijk niets op, maar de dag nadien wordt Azaria’s witte en bebloede body in de buurt teruggevonden. De Chamberlains zijn uiteraard ontroostbaar, maar niet iedereen schijnt te geloven dat een dingo er met een baby vandoor kan gaan. Het hek is helemaal van de dam als de pers op de zaak springt en er insinuaties beginnen te circuleren over de religieuze gezindheid van de Chamberlains (ze zijn lid van de kleine protestantse zevendedagsadventistenkerk) en Lindy’s versie van de feiten steeds meer als een verzinsel wordt afgedaan. Niemand schijnt zich af te vragen waarom een moeder van twee prachtige zoontjes haar pas geboren baby zou willen vermoorden.

De politie gaat zich met de zaak bemoeien en uit het onderzoek blijkt dat er bloedsporen zijn gevonden onder het dashboard van de auto, dat er op het teruggevonden kledingstuk van de baby de afdruk van een kleine vrouwenhand te zien is, terwijl de publieke opinie van mening is dat Lindy zich te sterk houdt voor een moeder die haar jongste kind heeft verloren. Uiteindelijk meent het openbaar ministerie over voldoende bewijzen te beschikken om Lindy te beschuldigen van moord en Michael van medeplichtigheid...
 
 

In A Cry In The Dark (naar de roman Evil Angels van Australische auteur en voormalige advocaat John Bryson) neemt regisseur Fred Schepisi ruim de tijd voor het verzamelen van het belastende bewijsmateriaal tegen Lindy Chamberlain, en vervolgens neemt hij ongeveer evenveel tijd om de aanklacht te ontkrachten. Tussen de reacties van de Chamberlains, het politieonderzoek en de beelden van de rechtszaak, monteert hij de reacties van de Australische publieke opinie op verschillende plekken en tijdstippen: een restaurant, een tennisveld, een krantenredactie, een benzinestation of een gewoon café, waar gewone mensen Lindy’s proces maken en haar in de meeste gevallen veroordelen. En zelfs bij de bij de zaak betrokken politiedienst is een meerderheid van de medewerkers ervan overtuigd dat Lindy Chamberlain haar baby heeft vermoord, wellicht als onderdeel van de één of andere rituele ceremonie van haar geloofsgemeenschap (waarvan bij de Zevende-dags Adventisten overigens geen sprake is). Het hoeft dan ook niet te verbazen dat specialisten worden aangetrokken die de betrokkenheid van Lindy bevestigen, wat door de advocaat van de verdediging makkelijk zal worden ontmaskerd tijdens de procesvoering. Op de leden van de assisenjury maakt hij evenwel weinig indruk en dus riskeert Lindy te worden veroordeeld tot levenslange opsluiting...

 

A Cry In The Dark is gebaseerd op waargebeurde feiten die voorpaginanieuws waren in Australië tussen 1980 en 1988. De Chamberlain-affaire geldt als één van de grootste dwalingen uit de justitiële geschiedenis van Down Under. Dat de zaak fout was aangepakt bleek in 1986 toen het jasje van de Chamberlain-baby werd teruggevonden naast het hol van dingo in de buurt van het voormalige kampeerterrein, een jasje waarvan de politie altijd had beweerd dat Lindy Chamberlain het had verzonnen. Ze werd drie dagen later vrijgelaten en in 1988 trok men haar veroordeling in, maar het duurde nog tot in 2002 vooraleer de doodsoorzaak van Azaria Chamberlain definitief werd bevestigd. Lindy Chamberlain kreeg uiteindelijk een schadeloosstelling van 1.3 miljoen Australische dollar. Ze zat bijna drie jaar in de gevangenis.

 

 
 

Sam Neill neemt de rol van Michael Chamberlain voor z’n rekening, maar het is duidelijk dat het regisseur Fred Schepisi hoofdzakelijk om het vrouwelijk hoofdpersonage in A Cry In The Dark te doen is en wie anders dan Meryl Streep komt voor een dergelijke indringende rol in aanmerking? Hij leverde haar trouwens de zoveelste Oscar-nominatie op (De Oscar ging naar Jodie Foster in The Accused) en die was verdiend, want Meryl Streep maakt van Lindy Chamberlain een personage dat niet alleen de kijker meteen op de hand krijgt, ze slaagt er ook in om het personage tot de laatste seconde op een geloofwaardige manier neer te zetten en daar kan de visie van het openbaar ministerie of de radicale reactie van de Australische bevolking, door Schepisi zeer regelmatig in beeld gebracht om de algemene sfeer omtrent de procesgang te illustreren, niets aan veranderen.

 

Evil Angels was destijds niet alleen een grote bestseller, het was ook een uitstekend geschreven relaas van de feiten die zich tussen 1980 en 1988 in verband met de verdwijning van de baby van de Chamberlains afspeelden. Fred Schepisi en scenarist Robert Caswell blijven in grote lijnen trouw aan het origineel, maar een filmadaptatie kan natuurlijk nooit een letterlijke kopie zijn. Het duo is er evenwel in geslaagd om een fijn evenwicht te vinden tussen de diverse verhaallijnen, waarbij het voortdurend inlassen van het commentaar van gewone mensen (ze fungeren als het koor uit de Griekse tragedie) een originele vondst is.