De tiener Pio ziet hoe zijn broers door de Carabinieri worden opgepakt. Ook al is het knaapje nog groen achter zijn oren, ziet hij zichzelf als de geknipte persoon die brood op de planken moet brengen en dat doet de jonge kerel natuurlijk door het opknappen van allerlei misdadige klusjes. A Ciambra mag dan wel een aanklacht zijn tegen de maatschappij, toch vinden we zo wat alle zigeunerclichés in het verhaal terug: je houdt maar beter je zaken bij de hand als deze kwajongens in de buurt komen. Pio's familie beseft wel dat de tiener regelrecht op weg is naar een carrière in de gevangenis, alleen is er geen alternatief. Het enige wat de jongen te doen staat is zo lang mogelijk uit de handen van de flikken te blijven. Echte vrienden heeft hij niet. Zelfs zijn eigen familie keert hem de rug toe als hij overmoedig besluit om de Italiaanse clans te bestelen. De enige met wie hij een band heeft is met Ayiva (Koudous Seihon), een vluchteling uit Burkina Faso. 

A Ciambra werd gelauwerd op het festival van Cannes, op het Filmfestival van Gent kreeg de soundtrack van Dan Romer de Georges Delerue Prijs voor Beste Muziek. En ook Martin Scorsese is ook onder de indruk van het werk van Jonas Carpignano, een Italiaans-Amerikaanse cineast die in New York werd geboren, maar tegenwoordig de Siciliaanse zon verkiest. A Ciambra is zijn tweede film, eerder waren er wat kortfilms en zijn debuut Mediterranea die bijna uit dezelfde cast bestond.

Een film die opvalt door zijn bikkelharde beelden en een donker beeld schept van de hopeloze toekomst van de zigeunerkinderen. Van school lopen is geen sprake, alleen overleven en zorgen dat je niet gevat wordt. Een film die wel baadt in de arthousesfeer, maar tevens de sfeer oproept van de cultfilm Pixote: A Lei Do Mais Fraco. Fantastisch geacteerd, ook al spelen de personages in feite zichzelf. Verwacht echter geen kant-en-klaar Hollywood-verhaal, de wereld in de onderbuik van Calabrië is meedogenloos spijkerhard, een ander beeld moet je dan ook niet verwachten. 

BEELD EN GELUID