De Duitse cineast Oliver Hirschbiegel lijkt er een sport van te maken om films te maken over beroemdheden die de lippen los maken. In 2004 was er het spraakmakende Der Untergang waarin we kennis maakten met de menselijke kant van het grootste monster uit de geschiedenis, en negen jaar later had hij zijn cinematografisch zegje over Diana Spencer. 

 

De beroemdste vrouw ooit was in de jaren 80 niet weg te denken uit de tabloids. Steenrijk, maar leven als opgejaagd wild om uiteindelijk op 31 augustus 1997 in een tunnel bij de Pont de l'Alma in Parijs samen met haar vriend Dodi Al-Fayed te crashen. Het tragische onderwerp werd al behandeld door Stephen Frears in The Queen waarin Elizabeth II (Helen Mirren) (terecht) werd afgespiegeld als een ijskoude bitch, maar in Diana wordt er met geen woord gerept over de koningin. Net zoals zij Diana Spencer van de kaart had geveegd, was ook de Britse koningin voor Hirschbiegels film van zeer ondergeschikte rol. Verwacht geen biografie, want dat is Diana niet. Wel handelt de film over Dianas laatste dramatische jaren, en dan in het bijzonder haar affaire met de chirurg Hasnat Khan (Naveen Andrews).

Net als bij Hitler koos Hirschbiegel ook voor de prinses van Wales een kant waar we weinig of niets van afweten, of er ons gewoon te weinig vragen over stellen. Wat spookte er in het hoofd van Diana Spencer toen ze voor de zoveelste keer omringd werd door een horde fotografen die elke vorm van fatsoen aan de laars lappen? Of hoe de meest populaire vrouw ter wereld moet toezien dat haar faam een gevangenis is. Hirschbiegel geeft nooit antwoorden. Die zijn er niet, wel toont hij op bijna docu-achtige manier de feiten en laat hij het oordeel aan de kijker over.

Ondanks het populaire onderwerp (niemand raakt uitgepraat over Lady Di) werd Diana niet echt een hit en werd (erger nog!) de film lauw onthaald. Onbegrijpelijk. Hirschbiegel toont op een zeer intrigerende manier de wereld van de royals, en vooral die van de populairste koninklijkheid die er voor koos om als geen andere prinses haar leven buiten de lijntjes te kleuren. Het moet geen sinecure geweest zijn om een actrice te vinden die in de huid van Di kon kruipen. Naomi Watts bleek de droomkeuze. Ze is niet alleen één van de beste Hollywoodactrices, maar Naomi lijkt op sprekend op Diana.

Diana is een ontroerend relaas, interessant en hoewel men ieder moment deze weg zou kunnen opgaan, wordt het zelden of nooit melig. Naomi Watts bezit net als de prinses een onweerstaanbaar charisma waardoor zij heel deze bio-docu naar zich weet toe te trekken. Wie weet neemt Oliver Hirschbiegel wel af en toe een loopje met de waarheid en schildert hij Diana Spencer net iets te veel af als de vlees geworden godin, toch is het een film die aan herwaardering toe is.