FILM 
Nazi exploitation is een term die men is beginnen gebruiken wanneer men het had over films waarin nazi’s hun boekje te buiten gingen. Niet dat ze ooit in dat boekje zijn gebleven, maar in het midden van de jaren 70 kreeg men (vooral in Italië) het nogal foute idee om softpornofilms te draaien die zich in een concentratiekamp afspeelden. De eerste film in dat genre was Salon Kitty van de schandaalregisseur Tinto Brass, maar het was vooral Ilsa, She Wolf Of The SS uit 1974 die de kassa’s deed rinkelen en ons nadien films als Last Orgy Of The Third Reich of Special Train For Hitler opleverde. Behoorlijk foute films dus, maar het waren wel titels die ook in België het meer dan een jaar op de affiche volhielden. Met de komst van het moreel besef, maar vooral door het internet waardoor porno een soort van huishoudelijk gegeven werd, verdween dit soort films langzaam aan van de markt.  Tot ene Quintin Tarantino daar verandering in bracht met Werewolf Women Of The SS: een trailer van een niet bestaande film met Nicolas Cage en dat in het kader van zijn Grindhouse-project. Meteen was hiermee de weg geplaveid voor een nieuw soort nazi exploitation waarin de nazi’s deze keer een soort van zombies werden. Er zijn voorbeelden genoeg: Iron Sky, Nazis At The Center Of The Earth of Dead Snow. Allemaal films die straight to dvd werden, maar heel wat geld opbrachten. En met Overlord lijkt het wel alsof Hollywood de nazi exploitation heeft ontdekt, en dan nog wel in de persoon van JJ Abrams die de film via zijn Bad Robot produceerde.

De meningen zijn, net zoals bij iedere noemenswaardige prent, verdeeld. Zo was er heel wat te doen over het feit dat het hoofdpersonage (Jovan Adepo) een zwarte officier is. Het was niet zo zeer wegens racistische reden (hoewel), maar omdat men in de Tweede Wereldoorlog de blanken en de zwarten in verschillende divisies onderbracht. We kid you not. Net alsof waarheid en Overlord iets met elkaar te maken hebben, het enige historische juiste in deze horror/actiefilm is de naam Overlord, want dat was de codenaam voor de landing in Normandië. De film die gemaakt is met een budget van 3,2 miljoen euro (peanuts voor een Hollywoodfilm) deelt zich op in twee stukken, en het is een tweeslachtigheid die de film heel wat parten speelt. Gelukkig komt het beste als laatste. Het eerste deel is een oorlogsepos dat ontsierd wordt door lelijke CGI-creaties. De landing van Normandië, maar dan vanuit de lucht bekeken, en niet door een Steven Spielberg-bril, wel iets wat op Zack Snyder lijkt. We zien honderden slagschepen en dito bommenwerpers, en het is in één van de vliegtuigen dat het hem te doen is. Boyce (Jovan Adepo), Ford (Wyatt Russell- zoon van Kurt) en Tibbet (John Magaro) weten nauwelijks iets van Europa af, wel staat het voor hun vast dat ze Hitler met eigen handen willen ombrengen. Wanneer hun vliegtuig door de rondvliegende projectielen doorheen geschud wordt en hun vliegtuig crasht, snappen ze meteen dat het knokken zal worden om te overleven. De meeste soldaten worden door de Duitsers meedogenloos afgeknald nog voor ze een voet op Franse bodem zetten. De groep van Boyce weet te ontkomen aan de Duitse kogels. Gelukkig maar, want zij moeten een radiostation in een oud kerkgebouw vernietigen. Zij krijgen hierbij de hulp van de charmante Française Chloe (Mathilde Ollivier). Hun missie wordt gedwarsboomd door de verschrikkelijke Gestapo-commandant Wafner (Pilou Asbæk). En er is meer, in het nazigebouw werkt Dr. Schmidt (Erich Redman) aan een serum dat van doden opnieuw onverwoestbare levenden maakt. Een Derde Rijk heeft immers nood aan soldaten die honderd jaar mee moeten kunnen.  

Het eerste half uur van Overlord is nogal aan de vervelende kant, een oorlogsfilm zonder plot en (nog erger) tenenkrommende dialogen die over niets gaan. Maar eens de Amerikanen geconfronteerd worden met de brutale, bloeddorstige wezens wordt het een spannende en ongelooflijk leuke popcornvreter. We schrijven leuk, want her en der zie je wel een ledemaat rondvliegen, maar dit is zeker geen torture porn, maar eerder iets wat je zou kunnen omschrijven als de zombieversie van de Expendables. Het verstand op nul dus, maar enorm genietbaar en dat is zonder meer de bedoeling geweest van de Australische regisseur Julius Avery die in 2014 al opviel met de thriller Son Of A Gun met Ewan McGregor en Alicia Vikander. Het is duidelijk dat JJ Abrams niet volledig op de kar van de gore wilde springen en uiterst voorzichtig omging met het karikaturiseren van de nazi’s, iets wat in de jaren 70 niet altijd het geval was. Overlord is zeker geen grootse cinema, volgens de regels van het boek zelfs geen goede film, maar 100% fun indeed, zeker wat het laatste uur betreft.

BEELD EN GELUID
Hoewel dit een uitgave is van Universal loopt het soms behoorlijk fout qua beeld. Bij de dagopnames mag je het woordenboek bovenhalen om allerlei superlatieven te vinden, maar in de nachtscènes die we vooral bij de landing, en dus in het eerste halfuur zien, worden we vaak geconfronteerd met onduidelijke shots die niet alleen lelijk zijn, maar weinig gedetailleerd en veel te troebel in beeld komen. Voor de geluidsband mag je wel uw dictionnaire bovenhalen, want hiervoor schieten woorden te kort. 

EXTRA'S
Het siert Universal dat ze de verschillende segmenten van deze extra in één geheel hebben gegoten, iets wat we te vaak missen bij andere releases. Voor wie het echt wil, kan deze lange making of in tientallen aparte hoofdstukken met aparte benamingen bekijken. Wij kozen voor de viewing in één ruk. Qua lengte (iets meer dan 50 minuten) zit het allemaal wel snor, maar voor de rest is deze bonussectie in hetzelfde bedje ziek als zo vele anderen. Eén uur beeldmateriaal kun je zeer gemakkelijk in één zin samenvatten: iedereen die betrokken was bij deze film vindt dat de crew uitstekend en baanbrekend werk heeft geleverd. Af en toe zie je wel eens beelden opduiken van hoe de special effects tot stand zijn gekomen, maar algemeen beschouwd is er maar één woord voor deze extra: promo talk.

CONCLUSIE
De makers van Overlord kiezen voor een tweesprong van de traditionele oorlogsfilm (jammer genoeg met spuuglelijke CGI-effecten) en de nazi exploitation zoals wij die de laatste tien jaar kennen. Het resultaat is een zeer genietbare, spannende film die wat traag op gang komt en van de kijker maar één ding verlangt: het verstand uitschakelen en meegaan in de dolle rit die het laatste uur is.