FILM
Als er dit jaar één verrassing uit de Oscar-hoek kwam, dan was het wel de nominatie van Glenn Close. Niet omdat de actrice het niet zou verdienen, want na niet-verzilverde Oscar-nominaties voor The Big Chill, The Natural, Fatal Attraction, Dangerous Liaisons en Albert Nobbs werd het hoog tijd om Close met een beeldje te bedanken. Ook deze keer lukte het niet, want de prijs ging dit jaar naar (ook niet onverdiend) Olivia Coleman voor haar rol in The Favourite. Oscars en Glenn Close, het is blijkbaar geen logisch verband. Toch is The Wife veel meer dan “de film die de laatste Oscar-kans voor Glenn Close kon zijn”. Dit drama, gebaseerd op een roman van Meg Wolitzer schittert (op de flashbacks na) van de eerste tot de laatste seconde. Door de prestaties van Close, maar tevens door het onthutsende, ijzersterke verhaal.

De film begint in bed. Twee oudjes, Joan Castleman (Glenn Close) en Joseph Castleman (Jonathan Pryce), liggen te keuvelen tot een telefoon hun midden in de nacht opschrikt. Een stem uit Stockholm weet Joseph te vertellen dat hij zich mag voorbereiden op een paar dagen Zweden, want de auteur heeft de Nobelprijs voor Literatuur gewonnen. Hiep hiep hoera en een vreugdedansje op bed, toch is er meer aan de hand. De vreemde blik van Joan doet ons vermoeden dat haar blijdschap voor een groot deel gespeeld wordt, en wanneer de zoon des huizes (Max Irons) zijn vader maar niet kan overhalen om zijn eigen manuscript te lezen, merken we voor de allereerste keer dat de gevierde schrijver niet meer dan een narcistische klootzak is. Tijdens de vliegreis wordt het echtpaar (inclusief de zoon, de dochter is aan het bevallen) overrompeld door Nathanial Bone (Christian Slater) die een boek wil schrijven over de auteur. Nathanial wordt op een boertige wijze door Joseph terug naar zijn vliegtuigzitje gedwongen, en beetje per beetje komen we te weten met wat voor een afschuwelijk publiek geheim de twee leven.

Regisseur Björn Runge die al heeft gewerkt met Roy Andersson maar zelf voornamelijk tv-producties en kortfilms maakte, speelt het spel met de kijker op zeer subtiele wijze. Per minuut daalt de bewondering voor het mannelijke hoofdpersonage, en stijgt de verbijstering die je voelt voor de echtgenote die haar eigen leven heeft opgeofferd aan een man die ze tegelijkertijd bemint, maar tevens door en door haat. Zonder het echt moeilijk te maken, want The Wife gedraagt zich soms als een romcom. Een perfect staaltje menselijke cinema die je in tijden van Captain Marvel en andere superhelden net iets te veel mist. Een film die perfect geacteerd is, zowel door Close als Pryce, maar ook Christian Slater (wat een prettig weerzien!) levert prima werk.

De film is grappig, soms ook realistisch weerzinwekkend zoals bijv. American Beauty dat was. Wellicht is The Wife een film die onder de radar zal blijven, maar eentje die je absoluut moet hebben gezien. 

BEELD EN GELUID
Helaas moeten we weer melden dat België het zonder blu-ray moet stellen, en dat (!) voor een film met een Oscar-nominatie. Eerlijkheidshalve missen we de scherpte van een blauw schijfje bij The Wife. Technische mankementen zijn er gelukkig niet, maar meer dan “standaard ok” kun je hier niets verder over verzinnen. De kleuren zijn natuurlijk. Ook de geluidsband schittert door zijn gewone doen, een sobere Dolby Digital 5.1-band. 

EXTRA'S
Het is zeer jammer dat er geen extra’s staan op deze uitgave. 

CONCLUSIE
Keeping Up Appearances, maar dan met een dramatisch ondertoontje. Een aanrader deze film en wat een heerlijke vertolking van Glenn Close was dat nu weer!