FILM
Een film van amper zeventig minuten die als een eeuwigheid aanvoelt. Als dit tot je verbeelding spreekt, moet je beslist het debuut van Nicolas Pesce een kans gunnen. Blijkbaar is het de bedoeling van deze mens om pompeuze arthouse met horror te mengen. Ten minste zo lijkt het tot nu toch. Dit jaar kwam Piercing uit die ook al zo’n saaie ervaring was, en zijn eerste film die deze maand in de Benelux een dvd-release krijgt is van hetzelfde laken een broek. We houden alvast ons hart vast voor de remake van The Grudge, want je raadt het: Pesce is degene die daar mag voor zorgen.

De Amerikaanse regisseur koos voor zijn eerste film het gebruik van zwart-witfotografie. Daar hebben we uiteraard niets op tegen, black is immers beautiful, maar je moet er wel iets mee doen en dat heeft Pesce vergeten (of hij kan het gewoonweg niet). The Eyes Of My Mother lijkt bij momenten  vaak op een portfolio van een filmstudent die alles uit de kast probeert te halen door de met zijn kunnen te overdonderen, maar helaas nooit het hart (of in dit geval de angstsensoren) van het publiek raakt. Een zeer oppervlakkige film met weerzinwekkende gebeurtenissen die zo hautain gefilmd zijn dat je er nauwelijks voeling mee hebt, laat staan dat je in de huid van het personage kan kruipen. Smaken verschillen, maar dat laatste vinden wij essentieel en Pesce faalt hierin volledig.

Het verhaal speelt zich af op het Amerikaanse platteland. Een plek waar niemand langs lijkt te komen, behalve mensen met kwaadaardige bedoelingen. Francisca (Kika Magalhães) is een iewat bizar kind. Op zeer jonge leeftijd is zij er getuige van hoe haar moeder (een oogchirurge) door een moordenaar wordt afgeslacht. Wanneer de vader thuiskomt en de dader betrapt, besluiten de twee om de misdadiger in een schuur aan een eenzame ketting vast te binden. De totaal ontredderde Francisca die we een paar jaar volgen heeft blijkbaar de sadistische smaak te pakken, want het blijft niet bij die ene moord.

Een verhaal dat zou kunnen uitdraaien op een slasher, maar dat wordt het zeker en vast niet. Niet dat dit per se moet, we houden ook wel van iets ongewoons en gedurfd, maar dat is The Eyes Of My Mother nu ook weer niet. Pesce doet beroep op suggereren en dat bespaart de kijker misschien heel wat overbodige bloederige taferelen, feit is dat je niet de minste feeling met het personage hebt en dat het verhaal zich heel voorspelbaar voortkabbelt en dat je uiteindelijk blij bent dat Pesce het op 70 minuten hield. Als dit elevated horror voorstelt zoals ze dat tegenwoordig zo graag noemen, dan hoeven we het niet.

BEELD EN GELUID
De positieve punten komen uit het beeld- en geluidsfront. De zwart-witfotografie mag dan wel inspiratieloos zijn dat uiterst geschikt is om arty farty filmliefhebbers over de streep te kunnen trekken, toch is het een puike transfer zonder storingen. Voor het geluid houden we het op een neutrale 6. Niet omdat er iets aan schort, simpelweg omdat er niets gebeurt. 

EXTRA'S
Deze release gaat door het leven zonder extra’s en dat vinden we niet eens zo erg.

CONCLUSIE
Het zou ons niet verbazen mocht je her en der een positieve noot van The Eyes Of My Mother zien verschijnen. We hopen het voor Nicolas Pesce, maar voor ons is dit niet meer dan pompeuze arty farty die geschikt is voor cinefielen die niet van cinema houden.