FILM
The Rescuers Down Under vindt enkele jaren na The Rescuers plaats; De Rescue Aid Society (RAS) vergadert nog steeds in de kelders van het gebouw van de Verenigde Naties. Muis Bernard (Bob Newhart), intussen vertegenwoordiger voor de Verenigde Staten bij de RAS, probeert nog steeds zijn moed bij elkaar te schrapen om de Hongaarse vertegenwoordigster, Miss Bianca (Eva Gabor) ten huwelijk te vragen, maar er komt telkens iets in de weg. Tijdens een romantisch dineetje worden ze opgeroepen om een missie uit Australië te aanvaarden, waar een jongetje, Cody (Adam Ryen), die zich voornamelijk onledig hield met het onklaar maken van stropervallen, zelf in zo'n ding getuimeld is, en gevangen gehouden wordt door de stroper Percival C. McLeach (George C. Scott) en zijn sidekick, de varaan Joanna (Frank Welker). McLeach is uit op de reuze-arend Marahute, die ergens een nest moet hebben in de bergen, en hij meent dat Cody ook weet waar. Cody wil echter niet praten, en wordt opgesloten bij een hoop andere slachtoffers van McLeach's vallen, terwijl McLeach laat uitschijnen dat de jongen opgevreten is door de krokodillen. Bernard en Bianca nemen intussen een vlucht bij Albatross Air, nu onder het management van Wilbur (John Candy), de broer van de Orville uit de eerste film. Na een ietwat onzachte landing, waarbij Wilbur een verschot in zijn rug oploopt, ontmoeten de twee muizen de kangoeroemuis Jake (Tristan Rogers), die hen naar de plaats des onheils zal leiden. Jake is een echte ladies-man, die de stoere uitgangt door met zijn blote handen slangen honderd keer groter dan hijzelf te temmen, en Bernard vindt het maar niks dat hij zo tracht de aandacht van Bianca in te palmen. Wanneer ze ter plekke arriveren, gooit de griezelige McLeach Cody net aan de deur, met de smoes dat hij de arend te grazen heeft genomen - wat niet waar is - en dat de eieren er nu ergens onbeschermd liggen. De naïeve Cody trapt hier natuurlijk met beide voeten in, en leidt McLeach linea recta naar het nest, waar de stroper eindelijk Marahute kan vangen. In het daarop ontstane tumult worden Bernard en Bianca van elkaar gescheiden, en staat Bernard er alleen voor om de eieren te redden.

The Rescuers Down Under onderscheidt zich van de andere Disney-cheapquels doordat deze écht als volwaardige sequel bedoeld was, en in de hoofdstudio's van Disney is geanimeerd, en niet in de bijproductiehuizen in de lageloonlanden, dit in tegenstelling tot zowat alle andere Disney-sequels. Ook het feit of een dergelijke film nu al dan niet een bioscooprelease gegund wordt, is tegenwoordig niet afhankelijk van de intrinsieke kwaliteiten van de film zelf, maar eerder van het al dan niet aanwezig zijn van een grotere schoolvakantieperiode in de nabije toekomst. The Rescuers Down Under wordt toch aanzien als de 23e classic, tussen The Little Mermaid en Beauty And The Beast, is best wel charmant, en vooral visueel - er zit 13 jaar tussen de beide films - is er op gebied van animatie vorderingen gemaakt, waardoor het vergelijken interessanter wordt. De computeranimatietechnieken - nog een indicatie dat dit geen cheapquel is, want daar wordt terug overgegaan op goeie ouwe ambachtelijke... nu ja - staan niet stil, en de scènes waarin Marahute nu met Cody op zijn rug door de canyons van de Outback vliegt, waren toen revolutionair, maar behoren nu tot het standaard-arsenaal van elke zichzelf respecterende filmmaatschappij - denk maar aan de minutenlange openingsscène van Spirit, Stallion of The Cimarron. Wél is er vooruitgang geboekt in de faciale expressie van de karaktertjes, die hierdoor een grotere karakterinvulling hebben dan in de eerste film. Ook is het teren op de figuren uit op de eerste film tot een minimum beperkt: uiteraard maken Bernard en Bianca hun rentree, en heeft men hiervoor opnieuw beroep kunnen doen op de voice talents van Bob Newhart en Eva Gabor. Orville is - een rare twist in de plot - vervangen door Wilbur (zijn tweelingsbroer), maar dit voornamelijk ingegeven uit respect voor stemacteur Jim Jordan, die twee jaar daarvoor was overleden, en in (de intussen óók al overleden) John Candy een waardige opvolger heeft gevonden. Nadeel is wel het armoedige script: de premisse en de manier waarop Bernard en Bianca ter bestemming geraken is klakkeloos gekopieerd uit de eerste film. Het eigenlijke verhaal is erg gepolariseerd, met het brave jongetje en zijn dierenvriendjes versus de gemene stroper met zijn guiperige varaan, net op een moment dat men bij Disney aan iets complexere protagonisten aan het werken was, zoals in Beauty And The Beast en The Little Mermaid. De film kan daarom eerder kwalitatief thuishoren bij films als Basil The Mouse Detective en Oliver and Co. Pluspunt is dan weer de grote schare nieuwe karakters, namelijk de dieren die McLeach in gevangenschap houdt, én te weinig screentime hebben gekregen. Voorts verloopt het verhaal vrij lineair en voorspelbaar voort, met niet al te veel verrassingen. Wat maakt dat The Rescuers Down Under een degelijke maar allerminst innoverend vervolg is op de zoveel rijkere originele film: omgecompliceerd vertier.

BEELD EN GELUID
Zelfs iemand die niets van de verschillende mogelijke distorties op een TV-beeld kaas heeft gegeten, zal het opgevallen zijn: grain is hier het sleutelwoord. Occasioneel een beetje grain weegt nooit zwaar door op een kwotering, maar deze film is van begin tot einde erg grainy, en dat gaat op de duur enerveren. Ook zitten er bijhoorlijk wat aliasing-artefacts in de film. Positieve punten krijgen we dan weer voor de zoals altijd scherp afgelijnde kleuren, het goede zwartniveau en het niet aanwezig zijn van enige wobble. Ons oordeel is dat men hier waarschijnlijk een betere master copy als bronmateriaal had mogen gebruiken. De Dolby Digital 5.1-track is meer dan voldoende om de schaarse speciale geluidseffecten, zeker in vergelijking met recentere films, goed weer te geven, maar zo af en toe, bij de vlucht van Marahute bijvoorbeeld, worden toch eventjes de registers opengetrokken. De dialoog is perfect verstaanbaar; inhoudelijk kan je opmerken dat de pseudo-Australische dialecten duidelijk door mensen werden ingesproken die nog nooit Down Under zijn geweest, laat staan het typische accent onder de knie hebben. Wraakroepend is alweer de aanwezigheid van een compleet nutteloze en kostbare plaats vervuilende Franse DTS-track, die van releases zoals deze verbannen zouden moeten worden.

EXTRA'S
Ook hier vinden we weer een gelijkaardige selectie aan extra's terug zoals op de meeste Disney-releases. De menu's lijken erg op die van de meeste andere Disneys, wat uiteindelijk een goede zaak is. Eerste en voornaamste extra is een documentaire "The Making of The Rescuers Down Under" (11 min), die niet echt erg in de diepte gaat, maar die ons toch een zeer korte blik achter de schermen gunt, en ons mee laat kijken naar de computermodellen, de voorstudies en dergelijke. De featurette is echter iets te promotioneel naar onze smaak. Verder bevat de disc als bonus twee cartoons, één over Mickey Mouse (7 min), en één over Donald Duck (7 min). Uiteraard zijn deze twee museumstukken niet in 16:9 uitgevoerd, en van een briljante monotrack voorzien. Voor de kleintjes is er nog een karaoke-nummertje, dat dan nog uit de eerste film komt, want op een gemasssacreerde versie van Home On The Range door aartsschurk McLeach na wordt er in The Rescuers Down Under niet gezongen. Ook uiteraard nog een spelletje, waar we eerlijk gezegd niet meer de moeite voor wilden doen om deze toch altijd weer intellectueel stimulerende uitdagingen aan te gaan. Tot slot vinden we nog een veertiental pagina's met conceptuele schetsen, waar de volwassen kijker weer wat meer aan heeft.

CONCLUSIE
The Rescuers Down Under heeft in tegenstelling tot de meeste prut-Disney-cheapquels wel degelijk een reden van bestaan, en is technisch mooi afgewerkt, maar is zeker niet de beste Disney aller tijden. Misschien eerst eens huren?