FILM
Zeerover Sinbad (Brad Pitt), de gesel van de Zeven Zeeën, is feitelijk een verwaande egotripper die graag pocht met zijn reputatie, maar wars is als een klein kind als hij zijn zin niet krijgt. Zijn plan: een laatste grote slag slaan vooraleer hij en zijn bemanning kunnen gaan rentenieren op de Fiji-eilanden. Hij probeert het Boek der Vrede te stelen, een belangrijk magisch artefact dat voor vrede in de Twaalf Steden zorgt, maar hij stuit op verzet van de kapitein van het geënterde schip, zijn oude vriend Proteus (Joseph Fiennes). Maar er zijn nog meer kapers op de kust - letterlijk dan: de godin van de tweedracht, Eris (Michelle Pfeiffer) heeft ook haar zinnen op het Boek gezet, om daarmee de wereld naar haar ideaalbeeld te kunnen herschapen - niet echt een fraai vooruitzicht, overigens. Wanneer een zeemonster Proteus' schip entert, slaan hij en Sinbad de handen in elkaar om het monster te doden.




Maar Proteus is toch nog altijd iets té zeer overtuigd van de band van die vriendschap, want Sinbad zou, als het erop aankomt, zijn "vriend" laten vallen als een baksteen. Het Boek der Vrede arriveert veilig en wel in Syracuse, en alhoewel hij op het overwinningsfeest opdaagt, voelt Sinbad zich als een hond in een kegelspel, zeker wanneer hij voorgesteld wordt aan Proteus' verloofde, de charmante Marina (Catherine Zeta-Jones). Spijtig genoeg is Eris nog niet eens serieus begonnen met haar intriges: in de gedaante van Sinbad steelt ze alsnog met veel machtsvertoon het boek uit Syracuse, en Sinbad wordt de gevangenis ingedraaid voor de diefstal die hij niet gepleegd heeft, wat geen hond gelooft. Alhoewel hij bij hoog en bij laag beweert onschuldig te zijn, wordt hij door de hoogste rechtbank ter dood veroordeeld. Proteus is echter bereid zijn plaats in de cel én op het kapblok in te nemen, en Sinbad krijgt tien dagen om het boek terug te halen uit Eris' rijk, Tartarus, vanwaar - pittig detail - nog geen levende ziel is teruggekeerd. Sinbad is zinnens Proteus fijntjes te laten stikken en zo snel mogelijk naar de Fiji-eilanden te zeilen om alsnog zijn brugpensioen in te laten gaan, maar dat is dan wel buiten Marina gerekend, die zich als blinde passagier heeft laten inlijven op het schip, en Sinbad met een berg edelstenen overtuigt om alsnog naar de Tartarus te zeilen. Sinbad heeft echter nog wel zijn eigen agenda om op haar verzoek in te gaan...




Was u ook één van die mensen wier tenen eertijds kromden bij het bericht dat Sinbad, Legend Of The Seven Seas in onze contreien alleen zou gespeeld worden in een genasynchroniseerde versie? Wij wel, en het is jammer dat een film als deze, waarrond in het buitenland veel reclame wordt gemaakt dat de stemmen worden ingesproken door onder meer Brad Pitt en Catherine Zeta-Jones, hier wordt gedubd door Tom Van Landuyt, Veerle Dobbelaere en consoorten. Met alle respect, maar dit is een film die je in de originele taal moet bekijken, ook al omdat deze Dreamworks-film, net als The Prince Of Egypt, eigenlijk niet geschikt is voor de allerjongsten, want er figureert een hele zoo aan redelijk afschrikwekkende lokale fauna, gaande van een griezelig zeemonster dat uitsluitend uit tentakels schijnt te bestaan, over een krioelende reuze-zandschorpioen tot en met een reuze-roofvogel. En het is des te jammerder, omdat op die manier deze films, ondanks het feit dat het talent van de animatoren er afstraalt, onverdiend in de obscuriteit geraken. In hetzelfde tijdperk als dat waarin Disney de traditionele animatie afstootte ten voordele van CGI-films, vond de traditionele animatie nog wel tijdelijk een stek in de Dreamworks-studio's, onder supervisie van Disney-dissident Jeffrey Katzenberg, alhoewel het de laatste stuiptrekkingen van het genre waren. En we durven zelfs zeggen dat de doorsnee-produkten die uit de Dreamworks-studio's rolden die jaren, zoals Spirit, Stallion Of The Cimarron en The Road To El Dorado op gebied van traditionele animatie Disney moeiteloos overklasten. Wég grappige sidekicks, wég zingende hoofrolspelers, en terug naar de basis: zeer mooi geanimeerde figuren, sublieme decors, en waar nodig subtiel (of minder subtiel) gebruik makend van computeranimatie: de zeemonsters, de indrukwekkende uit water bestaande verleidelijke sirenes, de scènes in de Tartarus, de scène waarin Sinbads crew een reuze-vis abusievelijk aanziet voor een eiland... Het mooist vinden we echter in het subtielere werk terug, en dan met name hoe de godin Eris zich van de éne gedaante in de andere morpht, in een soort rook die de dynamiek van water heeft... je moet het toch eens gezien hebben.




Sinbad, Legend Of The Seven Seas is niet alleen één aaneenschakeling van puike animatie, maar heeft dan ook nog eens een goed scenario, een prima voice-cast, en misschien een nét iets te voorspelbaar einde, maar de weg ernaartoe is één van de amusantste rollercoaster rides van de afgelopen maanden. En natuurlijk klinkt dit alles zoveel beter met de originele cast, waaronder onder meer ook de tegenwoordig goed in de markt liggende Dennis Haysbert (senator David Palmer uit 24) deel van uitmaakt, die met zijn donkere stemtimbre uitermate geknipt is voor de rol van eerste stuurman Kale, de bezadigde zeebonk die Sinbads enthousiasme af en toe wat moet temperen. Sommige van de ideeën voor deze film zijn wel een amalgaam uit andere legendes: zo zijn de sirenes heel zeker afkomstig uit de Odyssee van Homeros, en niet uit de legenden van Sinbad. Maar alleen al voor de manier waarop regisseurs Patrick Gilmore en Tim Johnson dit allemaal zo poëtisch in beeld hebben weten te brengen, vergeven we het hen graag.




BEELD EN GELUID
Eindelijk verschijnt de backcatalogus van Dreamworks bij ons, en het is de moeite. De originele Engelse soundtrack wordt op deze disc uitgevoerd in een knappe DTS-HD MA 5.1-track met zeer veel subtiele ambiance, zoals het gekraak van het houtwerk van de schepen en het geroezemoes van de gasten op het feest in Syracuse. De soundtrack klinkt na al die jaren nog even fris en monter. Het beeld is scherp en bevat mooie, heldere kleuren, en alhoewel het goed te zien is welke scènes met behulp van computer zijn gemaakt, is dit een mooi werkstuk tout court, die geen problemen heeft van interlacing, wat op de dvd wel het geval was.




EXTRA'S
Zoals met de meeste re-releases uit de Dreamworks-backcatalogus is de schaar gezet in de extra's, en zijn vooral de interactieve en op kinderen gerichte extra features gesneuveld. Eerst en vooral is er een flinkbemande audiocommentaartrack door regisseurs Tim Johnson en Patrick Gilmore, producer Mireille Soria, production designer Raymond Zibach, head of story Jennifer Nelson, animation supervisor Kristof en layout supervisor Damon O'Bierne. Commentaartracks over animatiefilms zijn doorgaans een stuk interessanter dan andere, omwille van de vele kleinigheden waar je als kijker niet bij stilstaat, kleinigheden die bij een gewone film geen probleem vormen. En wat dit betreft is dit een rijke bron van informatie over lipsynchronisatie, decors, de computeranimaties en zo veel meer. De documentaire The making of Sinbad (10:23) belicht kort enkele van de productie-stappen, zoals het voicecasten en de CGI-animatie, en in The voice of Spike (2:59) wordt getoond hoe men de honden voor deze film heeft gecast.

CONCLUSIE
Sinbad, Legend Of The Seven Seas is een welkome aanvulling in de intussen bijna complete Dreamworks-backcatalogus. Het is een ongecompliceerde avonturen-animatiefilm, technisch voldoend aan de hoge standaarden die Dreamworks zichzelf oplegt. De extra's zijn inhoudelijk nogal schraal, maar de Blu-ray is tot in de puntjes afgewerkt.