FILM
De sneeuwruimer met de viriele naam Nels Coxman (Liam Neeson) wordt getroffen door een familiedrama: zijn zoon Kyle (Micheál Richardson) wordt met een overdosis heroïne dood aangetroffen. Kennelijk was hij op het verkeerde moment op de verkeerde plaats, en werd hij als lastige getuige uit de weg geruimd omdat zijn maat bij de vliegtuigbagageafhandeling, Dante (Wesley MacInnes), een zak cocaïne achter had gehouden voor een louche dealer die zich Speedo (Michael Eklund) noemt. Coxman zint op wraak en legt één voor één de dealers op zijn weg op bijzonder grafische wijze om. Na drie doden begint de leider van de bende, die zich Viking (Tom Bateman) noemt, maar in het echte leven de miljonair-playboy Trevor Calcote is, zich vragen te stellen. Helaas voor hem gaat hij van de verkeerde veronderstelling uit dat de doden in zijn rangen het werk zijn van de rivaliserende bende van de Indianenleider White Bull (Tom Jackson). Een misverstand waarvan ze bij FC De Kampioenen rode oortjes van zouden krijgen. Met als gevolg dat de beide bendes elkaar na verloop van tijd beginnen uitmoorden, terwijl Coxman rustig kan achteroverleunen en het gedoe gadeslaan. De komedie blijft echter niet eeuwig duren, en eens Viking hem op het spoor is, heeft Coxman geen andere optie dan zijn zoontje Ryan (Nicholas Holmes) te ontvoeren. Intussen is de lokale politie van het skistadje Kehoe in alle staten door de reeks moorden. Officier Gipsky (John Doman) kijkt nog het liefst de andere kant op, maar zijn bijdehante assistente Dash (Emmy Rossum) bijt zich vast in de zaak.




Het zwartgallige Cold Pursuit doet, mee door de onderdompeling in het sneeuwlandschap, wat denken aan Fargo. Ook het feit dat het enige lid van het politiekorps mét verstand een vrouw met ballen is, is rechtstreeks schatplichtig aan de gebroeders Coen. Anderzijds is en blijft het een typisch Liam Neeson-vehikel, waarbij de Ierse acteur net als in Taken, Non-Stop of The Commuter uitgebreid de opportuniteit krijgt om engel des wrakes te spelen en aan de lopende band bad guys over de kling te jagen. De film is een remake van regisseur Molands eigen Noorse film Kraftidioten; enkele details niet te nagesproken is het bijna een letterlijke 1:1-kopie. Zo is het personage van Viking obsessief bezig met zijn voedingspatroon - één van de minst ergens naartoe leidende subplots die gewoon maar is overgenomen as is - en de gangsterbaas die hem weerwerk biedt, is niet langer een Serviër maar een Indiaan. Geestig is evenwel dat telkens iemand gedood wordt in de film (en dat zijn er nogal wat), er een obiit verschijnt met de naam van de aflijvige, zelfs al gebeurt de moord in kwestie off-screen. Ook de aftiteling waarbij de namen "in order of disappearance" staan, in de volgorde waarin ze in de film om zeep worden geholpen, is behouden uit het origineel.




Cold Pursuit is echter als verrassende komische thriller met duidelijk invloeden van Guy Ritchie, entertainend, en de manier waarop de bad guys bij bosjes en op de meest creatieve manieren sneuvelen, werkt op de duur op de lachspieren. De film ging echter gebukt onder een externe controverse: acteur Liam Neeson liet zich in de pers laatdunkend uit dat hij een neger ging afknallen omdat 40 jaar geleden iemand uit zijn kennissenkring het slachtoffer werd van verkrachting. Neeson heeft dus zijn Mel Gibson-momentje gehad, met als gevolg dat nogal wat mensen de film links lieten liggen, louter en alleen voor Neesons aanwezigheid. Dat hij zijn eigen wangedrag in één adem - terecht - verwerpelijk noemde, schijnen de mensen plots vergeten te zijn. Het begint anderzijds wat afgezaagd te worden dat Liam Neeson tegenwoordig alleen nog maar in wraakfilms zijn opwachting maakt, maar het dient als een pluim op de hoed van regisseur Hans Petter Moland geschreven te worden dat de man iets origineels van zijn film heeft gemaakt, die het genre van de shoot'em-up ruim overstijgt.




BEELD EN GELUID
The Searchers brengt kale releases uit, die evenwel qua beeld en geluid aanvaardbaar zijn. Het witte sneeuwlandschap ziet er desolaat uit, met mooie wittinten. Het contrast zou iets hoger mogen, en het feit dat men een single layer-schijf gebruikt heeft, zal daar niet vreemd aan zijn. De kleuren zijn niet echt wat je overgesatureerd zou kunnen noemen, maar passen wel bij de ingetogen stijl. De DTS-HD MA 5.1-track is fijn en evenwichtig, en weet enkele surprise-momenten goed te onderlijnen. Evenwel worden we ten opzichte van het buitenland weer achteruit gestoken, want de Amerikaanse versie beschikt over een Dolby Atmos-track.

EXTRA'S
Extra's zijn er niet. Opnieuw in contrast met de US-versie.

CONCLUSIE
Wie een beetje van quirky humor houdt, zal met deze thriller noir danig geëntertaind worden. Het zou The Searchers echter sieren als ze qua geluid en bonusmateriaal meer aandacht aan hun releases zouden besteden, en niet alles op een (goedkopere) single layer-schijf zouden kwakken.