FILM
Vijf maanden na de overwinning van de geallieerden op nazi-Duitsland krijgt kolonel Lewis Morgan (Jason Clarke) de opdracht toegewezen om in het platgebombardeerde Hamburg orde op zaken te gaan stellen. Zijn vrouw Rachael (Keira Knightley) vervoegt hem, en samen nemen ze hun intrek in de geconfisqueerde kast van een villa van architect Stephen Lubert (Alexander Skarsgård). Lubert is bij de operatie Firestorm zijn vrouw kwijtgeraakt, en hij moet nu alleen voor zijn dochter Freda (Flora Li Thiemann) zorgen. In zijn grootmoedigheid jaagt kolonel Morgan hem niet naar een kamp, maar staat hem toe om nog op de zolderkamer van zijn eigen huis te blijven wonen. Het vlot bovendien zo niet met Luberts Persilschein, een attest waaruit moet blijken dat hij niét met de nazi's gecollaboreerd heeft. Weliswaar is hij blijven werken als architect, maar om het met zijn eigen woorden te zeggen, vanaf 1933 bouwden we wat ze ons zeiden te bouwen.




Tussen Lewis en Rachael zit er een behoorlijke kink in de kabel. Hun zoontje Michael (Frederick Preston) is in 1942 bij een bombardement op Londen omgekomen, en vaderlief heeft zelfs zijn zes dagen rouwverlof eertijds niet opgenomen omdat hij maar aan één ding denkt, en dat is zijn job. Rachael heeft daardoor een viscerale afkeer van de Duitsers. Toch vindt ze troost in de armen van Lubert, in die mate zelfs dat ze overweegt om haar huwelijk voor bekeken te houden en zodra Lubert toestemming heeft om vrij te reizen, er met hem op uit te trekken. Freda heeft echter een vriendje, Bertie (Jannik Schümann) in de 88-militie (de cijfercombinatie 88 staat voor "Heil Hitler", en daarmee weten we ineens waar Berties politieke sympathieën liggen). Bertie vindt het vernederend dat een Engelsman het huis van de vader van zijn vriendinnetje heeft ingepikt, en de snotneus is van plan om kolonel Morgan om te leggen.




Er zijn hopen films gemaakt over de Tweede Wereldoorlog, maar ééntje die de periode kort daarna belicht, is eerder zeldzaam. Regisseur James Kent wijst niet alleen met de beschuldigende vinger naar de nazi's, maar ook de misdragingen van de geallieerden worden sec en nuchter aangehaald. Zo is er een scène waarin een Engelse soldaat redelijk vulgaire opmerkingen maakt wanneer bij het puinruimen twee lijken worden gevonden, en er wordt duidelijk gesteld dat het bombardement van Hamburg niet echt een militair doel had, behalve dan de tegenstander te vernederen.

The Aftermath is echter in de eerste plaats een analyse van een mislukt huwelijk, dat van Rachael en Lewis. Dat Rachael zich in de armen van een vreemde stort, is wellicht te wijten aan het feit dat ze allebei iemand dierbaar zijn verloren in de oorlogsgruwel. Er wordt niet veel moeite gedaan om die intrige veel diepgang te geven, maar het verhaal pakt. In de film, een adaptatie van een boek van Rhidian Brook, resoneert een vage echo van The English Patient, zij het iets minder grootschalig. Het historisch kader lijkt correct weergegeven en het acteerwerk is voldoende solide om te blijven boeien. Alleszins ééntje voor uw kijklijstje.

BEELD EN GELUID
20th Century Fox heeft The Aftermath een sobere maar solide presentatie meegegeven. De kleuren zijn netjes maar bewust wat aan de sombere kant gehouden, met veel grijs en ijzig blauw in het verwoeste Hamburg. Het interieur van Luberts herenhuis ziet er even sober uit; Lubert is - zo wordt zelfs in de film expliciet vermeld - liefhebber van de Bauhaus-stijl waardoor het interieur voor de jaren '40 redelijk modernistisch aanvoelt. De inkleuring daar is er één van zachte pastelkleuren. De details zijn netjes afgewerkt en rijk aanwezig. De DTS-HD MA 5.1-track is ruim bemeten voor deze dialoogfilm. In de openingsscène wordt weliswaar het bombardement op Hamburg getoond, en bij het uitgraven van de lijken in de ruïnes weerklinkt langs alle kanten achtergrondrumoer, maar ook hier is dit een sobere presentatie die de film past.




EXTRA'S
Regisseur James Kent levert een redelijk standaard audiocommentaar af met tal van wetenswaardigheden over de film, en er zijn drie verwijderde scènes (5:56), ook voorzien van optioneel commentaar door de regisseur. De documentaire VFX Progressions (1:54) ook al met optioneel commentaar, focust vooral op de speciale effecten die benodigd waren bij het tonen van he verwoeste Hamburg. De documentaire First look (12:09) bevat vooral veel promopraat, voorgekauwd om te tonen in een filmmagazine naar keuze, en daarnaast is er nog een fotogalerij en de trailer (2:25) van de film terug te vinden.

CONCLUSIE
The Aftermath is naast een oorlogsfilm vooral een drama over een op springen staand huwelijk. Er wordt eersteklas geacteerd, en het historische kader dat geschetst wordt is eerder juist. De Blu-ray heeft weinig spektakelwaarde maar doet wat 'ie moet doen.