Medische studenten die puur voor de kick hun hart doen stoppen om zo te weten wat er zich in het hiernamaals afspeelt. U zag het in 1990 al met Kiefer Sutherland, Kevin Bacon, Julia Roberts, William Baldwin en Oliver Platt. Iemand (wel in feite is dat producer Michael Douglas) vond het nodig om er een remake van te maken, hoewel Kiefer Sutherland die ook in deze nieuwe versie speelt als een professor het eerder als een sequel ziet. Wat het ook is, feit is dat de publiek de film links liet liggen en dat de critici er met plezier brandhout van maakten. Terecht, want hoewel de film zeer belovend begint en zelfs eventjes het origineel van tafel dreigt te vegen, ontaardt de film al gauw in een futloze horrorfilm die in feite maar weinig met het originele concept te maken heeft.

De vraag is ook of de film van Joel Schumacher nu per se een nieuw kleedje nodig had. Een vraag die u kan beantwoorden zonder er al te lang over na te denken. Waarom we er zelf überhaupt aan begonnen? De sleutel ligt bij Ellen Page, de enige van de cast die weet wat acteren inhoudt en deze thriller naar een hoger niveau weet te tillen, ook al is het eindresultaat niet meer dan een Temptation Island-aflevering met goedkope schrikelementen.

Courtney (Ellen Page) heeft een ongezonde obsessie voor het leven na de dood. De reden is dat ze haar jonge zusje de dood injoeg toen ze tijdens een autorit met haar smartphone zat te prutsen in plaatsen van te letten op het tegenliggend verkeer. Zeg nooit dat u niets leert van onze pagina's. Jaren later studeert ze geneeskunde en kan ze haar medestudenten Jamie (James Norton) en Sophia (Kiersey Clemons) overtuigen om mee te doen aan een experiment: in een ongebruikte ziekenhuiskamer moeten de twee haar hart zestig seconden stilleggen terwijl een pc de activiteit van haar hersenen registreert. Het experiment dreigt te mislukken, maar Ray (Diego Luna) en Marlo (Nina Dobrev) weten haar te reanimeren. Na afloop heeft Courtney geen spijt van de beslissing, en één voor één passen de studenten het experiment op zichzelf toe.

Het grote verschil met het originele is niet de spanningsfactor of de studenten het zullen halen of niet, maar wel dat de overleden personages achteraf wat komen spoken. De Deense regisseur Niels Arden Oplev die we kennen van The Girl With The Dragon Tattoo (het Zweedse origineel uit 2009) vindt dit misschien wel een interessante insteek (wat het ergens ook wel is), maar het werkt voor geen meter. Het eerste deel wordt gered door Page die veel te goed is voor deze doorsnee-rommel, maar in het tweede luik wordt het allemaal zo'n kutzooi dat je als kijker al gauw gaat verlangen dat de stoute studenten vlug het hoekje omgaan zodat je als kijker van deze knoeiboel verlost raakt.

BEELD EN GELUID