FILM
Reboot of remake. Er zullen wel genoeg teksten in omloop zijn van mensen die het kunnen weten die ons het verschil tussen de twee haarfijn kunnen uitleggen. Feit is dat het bij alle twee vooral gaat om oude wijn in nieuwe zakken, en dat de strijd om de gunst meestal (ook al is het vaak om nostalgische redenen) door het origineel gewonnen wordt. Het zijn vaak films waarvan de doorsnee kijker de schouders van ophaalt en denkt "moet dit nou?". Vaak ingegeven door luiheid, maar ook een gevoel van zekerheid weergeven… Je weet wat krijgt. Kwestie van de kijker niet alweer warm te moeten maken voor iets wat hij niet kent. Voor de meeste mensen is het echter niet meer dan een plaag die vooral het horrorgenre in zijn ban heeft. Van iedere klassieker verschijnt er ooit wel eens een reboot (of een remake) en ook Chucky wist deze dans niet te ontspringen. 

Om maar meteen een heilig huisje met de grond gelijk te maken. Child’s Play uit 1988 van Tom Holland is een film die best een nieuw jasje kan gebruiken. Een klassieker, zo veel is zeker, maar niet meer dan een nostalgische trip die wat gedateerd aan voelt. Het vriendje van de klas dat wel altijd mee op stap mag, maar aan wie je verder niets meer vroeg, als je begrijpt wat we bedoelen. De originele film kreunt niet alleen onder vrij dwaze special effects, ook het krakkemikkige scenario maakt pijnlijk duidelijk dat het niet meer dan een kind van zijn tijd is. Updaten dus!

De film die via Orion Pictures een nieuw leven kreeg, deed aan de box-office wat hij moest doen: het budget verviervoudigen, maar men had in de eerste plaats kritiekop het script van Tyler Burton Smith, terwijl men voor regisseur Lars Klevberg die hiermee zijn eerste film maakte, eerder aardig was. De liefde voor het origineel droop er dan ook van af, en in diverse interviews liet de regisseur weten dat E.T. zijn versie had gevormd. Een betere manier om '80’s-fans te paaien kan dan ook niet…en om de vibe helemaal rond te maken werd aangekondigd dat de stem van Chucky vertolkt zou worden door ene Mark Hamill. Klein weetje: Hamilll deed het stemmetje van de moordende pop al eens eerder in 2005, en wel in een aflevering van de tv-reeks Robot Chicken, een Amerikaanse stop-motion animatieserie die gemaakt is door Seth Green (o.a. een stemacteur bij Family Guy).

De nieuwe versie profiteert van twee voordelen die het origineel niet bezit. Allereerst zijn er de verbluffende special effects die het geheel meer geloofwaardig maken, en van CGI is er zelfs geen sprake. En vervolgens is er ook de nieuwe twist in het verhaal die de nieuwe Chucky een hoger realiteitsgevoel geeft. In de versie van 1988 is het een gangster die via één of andere voodoo-spreuk zijn ziel in de pop plaatst, maar anno 2020 had men door dat zoiets alleen in C-horrorfilms werkt en dus gedraagt Chucky zich hier anders omdat er technisch iets fout gaat. Nou ja, een arbeider die onder zijn voeten krijgt, besluit om een pop te saboteren door er lekker de veiligheidscode uit te halen. Een ander voordeel (en je merkt nu al welke versie wij verkiezen) is dat er in de reboot (of remake, weet je wel) geen irritant kind in de cast zit zoals Alex Vincent dat in de originele franchise wel was. Het ventje dat vertolkt wordt door ene Gabriel Bateman doet alles voortreffelijk. Ja, we zeiden het altijd zo vaak... een film kan vallen of staan met de acteertalenten van een kind.

Van iemand die beweert dat de E.T. aan de oorsprong van zijn verhaal ligt, zou je een zeemzoet verhaal (weliswaar binnen Chucky-normen) mogen verwachten, maar dat is de film dus absoluut niet. Child’s Play bevat verschillende scenes waarbij zelfs doorgewinterde horrorfans wel eens de ogen zullen knipperen. Jammer van de finale die zo over the top gaat en die de goede bedoelingen van het eerste uur wat doen verbleken. Chucky lost his mind, en het is duidelijk dat de filmploeg in hetzelfde schuitje zat. Maar als je het ons vraagt, en dat is een statement dat je maar zelden zult zien op onze pagina’s: de remake veegt het origineel zonder al te veel pardon van tafel.

BEELD EN GELUID
Een Blu-ray waar technisch niks verkeerd over te vertellen valt, en dus qua beeld moeizaam met een 10 op 10 gaat lopen. Alles is glashelder met scherpe details en Child’s Play is zo’n horrorfilm die weinig donkere scenes bevat en profiteert van een gevarieerd kleurenpalet, en dan nog met een nostalgisch '80’s-tintje. Je kan wel de vraag stellen of de pop geslaagd is of niet... want wie in godsnaam koopt nu zo’n lelijk ventje? Maar goed, dat heeft niets met de beeldkwaliteit te maken en het geluid is een energieke Engels DTS-HD MA 5.1 met veel schrikeffecten. Top!

EXTRA'S
Tien minuten kijktijd volstaan om de extra’s er door te jagen. The Making Of Child’s Play is de obligatoire kost waarin we in een snel tempo zien hoe de film tot stand is gekomen. In Bringing Child's Play's Chucky To Life doen we dat in hetzelfde tempo, maar dan met als onderwerp hoe men de pop heeft gemaakt en waarvan de kernzin is "We gebruiken geen CGI". Ten slotte zijn er nog twee knuddige animatiefilmpjes met kleipoppetjes in Lee Hardcastle Claymations: Toy Massacre & A.I. Mayhem. 

CONCLUSIE
Smaken en verschillen, het is iets waar je over kan discussiëren en dat is nou ook net wat je tot een filmnerd maakt. Maar na veel wikken en wegen, of door gewoonweg de twee na elkaar te hebben gezien, gaat de voorkeur (voor één keer) naar de remake uit. Heerlijk goed gemaakte entertainment met een gore-sausje.