FILM 
Aan cineasten die als thema het alledaagse harde leven centraal stellen is er in de UK zeker geen gebrek. Mike Leigh, Ken Loach of Stephen Frears mogen dan wel de bekendste voorbeelden zijn, maar ook de uit Yorkshire afkomstige Clio Barnard lijkt een plaats in dit rijtje op te gaan eisen. Sinds haar debuut The Arbor, wat een experimentele documentaire over de toneelschrijfster Andrea Dunbar was, kon ze aan een verzameling lovende kritieken beginnen. Ook haar tweede film The Selfish Giant (zeg maar De Witte van Engeland) was een favoriet bij de critici en werd o.a. gelauwerd op FilmFest Gent. Voor haar derde film haalde de regisseuse haar inspiratie uit Trespass, een roman van Rose Tremain. Oorspronkelijk zou Barnard een film maken die het boek nauw zou volgen, en waar alles zich net als in de roman zou afspelen in Zuid-Frankrijk, maar gaandeweg werd het een verhaal dat zich situeerde in haar eigen Yorkshire. De film is reeds uit van 2017, maar pas nu via Septemberfilm verkrijgbaar bij ons op dvd en wie van bikkelharde plattelanddrama’s houdt, mag zich daar zeker en vast gelukkig om prijzen.




Het zijn de schaapjes die centraal staan in het leven van Alice Bell (Ruth Wilson) die nadat haar vader overlijdt haar job als schaapscheerder opzegt en na 15 jaar afwezigheid terugkeert naar de boerderij waar ze opgroeide. De reden waarom ze dat doet is omdat haar vader haar vertelde dat ze het huurcontract zou erven bij diens overlijden. Meteen wordt het via flashbacks voor de kijker duidelijk dat Alice met haar verleden worstelt en dat haar vader (Sean Bean) daar de oorzaak van is. In ieder hoekje van de boerderij merkt Alice de geest van haar vader op die haar probeert aan te raken. Haar broer Joe (Mark Stanley) die duidelijk weet hoe de vork in de steel zat, stelt zich in het begin begrijpend op, maar als hij hoort dat het de bedoeling is van Alice om de pacht van de boerderij over te nemen slaan bij hem de stoppen door.

Barnard heeft visueel alleen maar de schapen en het platteland van Yorkshire tot haar beschikking, en dus zet ze alles in op haar personages en mede door de ontzettend boeiende vertolkingen lukt ze daar perfect in. Ruth Wilson (Hollywood-ervaring met The Lone Ranger en Saving Mr. Banks, maar tegenwoordig het meest bekend als Marisa Coulter uit His Dark Materials) zet hier een knappe tour de force neer, en dat mag ook gezegd worden van Esme Creed-Miles die de jongen Alice vertolkt, terwijl Mark Stanley perfect zijn rol als Engelse bullebak weet te vervullen.




Dark River is zonder meer arthouse, al was dat maar voor de wel zeer eigenzinnige manier waarop Barnard haar drama filmt. Het abrupte einde zorgt er wel voor dat de kijker wat op zijn honger blijft zitten, en voor sommigen zal deze film sowieso te traag of visueel veel te ééndimensionaal zijn, toch is Dark River door Ruth Wilson en een regisseuse die weet wat ze wil een zeer sterke film geworden.

BEELD EN GELUID
De arthousefilms die door Septemberfilm uitgebracht worden zijn alleen maar beschikbaar via dvd, maar het gaat steeds om enorm verzorgde releases. Ook Dark River dat zich zo goed als volledig op het platteland van Yorkshire afspeelt heeft zeer mooie, natuurlijke kleuren die scherp omlijnd zijn en die vooral met veel zorg zijn behandeld. Iets wat de kijkpret alleen maar verhoogd. De geluidsband is een Engelse Dolby Digital 5.1 die vooral veel (zo goed als niet te begrijpen) Engelse dialogen bevat en een mooie, ingetogen score van Harry Escott die soundtrackfans kennen van Shame, Welcome To The Punch en Hard Candy met Ellen (tegenwoordig Elliot) Page. 




EXTRA'S
Helaas geen extra’s, alleen maar wat trailers van andere Septemberfilm-releases.

CONCLUSIE
In Dark River draait bijna alles rond schapen, maar ook is dit het verhaal van een jonge vrouw die na vijftien jaar het ouderlijke huis te hebben verlaten de demonen wil aanvechten waarmee ze al jarenlang worstelt. Een keihard plattelandsdrama voor arthouse-fans, maar dan met noord-Brits tintje.