FILM
Wanneer de baasjes van huis zijn, amuseert huismuis Roddy St. James zich te pletter in het luxueuze herenhuis in Kensington. Helaas wordt zijn luxevakantie ruw onderbroken nadat rioolrat Sid (Shane Richie) uit de pompbak komt gekropen, een spoor van groen slijm achterlatend overal waar hij gelopen heeft. Roddy meent dat hij de stomste leerling van de klas voor zich heeft, en stelt voor dat de nieuwkomer een bad neemt in de 'jacuzzi', feitelijk de WC-pot. Sid laat zich echter geen oor aannaaien, en spoelt zijn concurrent onverbiddelijk door. Roddy komt in het rioleringssysteem onder Londen terecht, waar de ratten een al even kleurrijke stad hebben opgebouwd als boven het trottoir. Op zoek naar een vervoermiddel dat hem terug naar boven kan brengen, monstert hij aan op de Jammy Dodger, het schip van de bijdehandte meid Rita (Kate Winslet), de oudste uit een gezin van ergens tussen de vijftig en zeventig kinderen. Rita heeft echter Whitey (Bill Nighy) en Spike (Andy Serkis) achter haar veren, die in opdracht van de monsterachtige pad die luistert naar de naam The Toad (en in het echte leven naar de naam Ian McKellen), een kostbaar souvenir moeten recupereren uit Toad's collectie Britse koningshuis-prullaria. Het blijkt echter om véél meer dan dat te gaan, want de hauteine Toad heeft sinistere plannen om de ratten in de riolen voor eens en altijd door te spoelen, en de leidingen te herbevolken met zijn talrijke, talrijke nageslacht. Hiervoor heeft hij zelfs zijn neef Le Frog (Jean Reno), de grootste schurk van Frankrijk, laten overkomen.




Ongeveer tegelijkertijd met de wereldpremière van Wallace & Gromit: The Curse Of The Were-Rabbit brandde de studio van Aardman tot op de grond af. Op de poppen na die regisseur Nick Park ter promotie van zijn film bij zich had, werden alle claynimation-attributen van de Oscarwinnende animatiereeks én die van Chicken Run compleet vernield. Voor de volgende film die op stapel stond, was gelukkig gekozen om de typische kleipoppetjes op computer te renderen, voornamelijk omdat de film zich zou afspelen in de riolen van Londen, en daarvoor een paar uitzonderlijke shots van de complete stad-onder-de-grond nodig waren waar het krioelde van leven. Zelf de digitale expertise niet in huis hebbend, klopte Aardman aan bij Dreamworks, die eerder onder meer onzedelijk veel succes hadden geoogst met de oneerbiedige sprookjesverfilming Shrek en de onvermijdelijke sequel, en de jaren die daarop volgden onder meer hebben gescoord met Madagascar en http://www.dvdinfo.be/bespreking.php?id=8866 Over The Hedge. CGI-animatiefilms zijn echter een heel ander soort koek dan de claynimation-poppetjes, maar toch zijn regisseurs David Bowers en Sam Fell er in geslaagd om Flushed Away de typische Aardman-look mee te geven. Daaronder verstaan we: kleiachtige figuurtjes met kraaltjes voor ogen en een gebit dat onmogelijk in de mond in gesloten toestand kan passen.




De charme van de imperfectie, waardoor onder meer in Wallace & Gromit de vingerafdrukken van de filmmakers nog op de klei te zien waren, is in de digitale versie misschien verdwenen, maar de liefde voor het vak zit nog steeds diep ingebakken. Dat merk je onder meer aan de manier waarop minutieus de hele sewer city is opgebouwd uit afgedankte gebruiksvoorwerpen: in Big Ben zitten bijvoorbeeld duidelijk onderdelen van een wasmachine, in de Jammy Dodger een ketchupfles waarin de merknaam sluikreclamegewijs duidelijk te zien is, en een achtervolgingsscène wordt uitgevoerd op mixers in plaats van speedboten, waar tegenover dan weer een soort van instant-pudding als wapen wordt gebruikt. Maar ook op de manier waarop Roddy's perfecte leefwereldje (inclusief een dvd met een Bondfilm die Die Again Tomorrow heet) is vormgegeven, getuigt van vindingrijkheid. Tijdens de productie werd het scenario regelmatig bijgeschaafd, onder meer om van de oorspronkelijk slechts één keer verschijnende maden - ja, zelfs die worden schattig voorgesteld - op te blazen tot de grootste running joke uit de film.




> En alhoewel ik eerlijkheidshalve moet toegeven dat het verhaal een goedkope doordruk is van het zoveelste spoiled-boy-meets-streetwise-girl-verhaal, waarbij de boodschap dat Roddy's ongekende luxe duidelijk dient om de leegte in zijn sociale omgang te compenseren, er niet echt heel subtiel wordt opgesmeerd, en bovendien het merendeel van de fysieke grappen draait om het verkrijgen van slaag in de mannelijke edele delen, moet ik zeker vermijden om op elke slak zout te strooien (excuseer me voor deze ongelofelijk flauwe woordspeling).  Ondanks wat de titel doet vermoeden gaat het hier niet om toilet-humor; Flushed Away is méér dan bovengemiddeld vermakelijk. De eerder genoemde zin voor detail draagt hier zeker aan bij, maar zeker ook de zorgvuldige voice cast. In Hugh Jackman is voorwaar een komisch talent verloren gegaan, en Kate Winslet heeft voldoende charisma in haar stem om de geëmancipeerde girl power-icoon te portretteren.




Het meeste lol valt er echter te beleven aan de schurken van dienst. Ian McKellen mag een heerlijk overacterende schurk neerzetten, met aan zijn zijde Jean Reno als het archetype van het Franse soort grenouille-schurk (en dan letterlijk te nemen) dat in Engelse en Amerikaanse films maar al te gretig wordt opgevoerd (op "You find my pain amusing?" antwoordt hij "I find everyone's pain amusing, except my own... I'm French!"). Andy Serkis en Bill Nighy spelen de klassieke kwaadaardige respectievelijk dommige handlangers, maar leggen zoveel overtuiging in hun stemmenrol - en hebben dan ook nog eens de leukste woordspelingen in hun script staan, die in vertaling uiteraard sterk verloren gaan, dat Flushed Away compleet geen dode momenten kent. Het soort van high brow comedy waar Pixar een patent op had, zoals in freeze frame refereren naar vorige films uit dezelfde studio, wordt misschien wel een beetje gekopieerd, maar niet overmatig. Zo is er op de Jammy Dodger een pluchen Gromit te vinden, en staan er in de oude kranten die als muurornament dienen een heel verhaal over een groentenkermis die wordt geterroriseerd door een vegetarisch monster (een weerkonijn misschien?). Met Pixar zelf, en dan in het bijzonder met Finding Nemo, wordt er ook mild de draak gestoken wanneer Roddy in de riolen een visje ontmoet dat op zoek is naar zijn vader, en datzelfde visje even later in het fish and chips-kraam opduikt.




Flushed Away is misschien niet innoverend, maar verdorie knap gevisualiseerd familie-entertainment, dat het beste uit CGI-animatie en de Aardman-kleifilmpjes met elkaar verenigt. Het zal overigens de laatste keer zijn dat u deze combinatie te zien krijgt, want daarna hadden Aardman en Dreamworks hun verdere overeenkomsten voor toekomstige samenwerking opgeblazen. Aardman wilde terug naar de ouderwetse kleitechnieken, en leverde onder meer Pirates: Band Of Misfits en Early Man af, en Dreamworks wil de CGI-poot verder uitbouwen. Jammer, want dit geslaagd huwelijk van beide bood méér dan de som van de samenstellende delen.

BEELD EN GELUID
Dreamworks is op gegeven ogenblik begonnen met hun volledige backcatalogus uit te brengen op Blu-ray, iets wat we alleen maar kunnen toejuichen. De enige film die wegens een rechtenkwestie ontbreekt, althans met Nederlandstalige ondertiteling, is Chicken Run. De CGI-film is zo goed als perfect in zijn uitvoering, zonder de minste vorm van artefacts of compressieproblemen. De kleurrijke en gedetailleerde wereld van het mini-Londen in de riolen ziet er magistraal uit, het contrast is zo breed als het maar kan zijn, en de kleuren zijn werkelijk schitterend. Flushed Away is eersteklas referentiemateriaal, en ook de geluidstrack mag er best wezen. Vooral de scène waarin de Jammy Dodger onder Hyde Park in een stroomversnelling terecht komt is representatief voor de manier waarop je als kijker wordt ondergedompeld in een zee (of in dit geval een afvoerbuis) van immersieve geluiden. En ook in de grote finale waarin de megalomane plannen van The Toad worden uitgevoerd (maar die uiteraard mislukken; als u dat niet weet, dan bent u op gebied van animatiefilms een neofiet) worden alle registers inclusief het subwooferkanaal opengegooid. De DTS-HD MA 5.1-track versterkt alleen al de goede track die reeds op de dvd te vinden was.




EXTRA'S
In de hoeveelheid extra's is behoorlijk geknipt ten opzichte van de dvd, maar de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat het vooral spelletjes en materiaal voor de kleintjes is dat gesneuveld is, waar we niet op zaten te wachten. Eerst en vooral is er een redelijk goeie audiocommentaartrack te beluisteren, ingesproken door regisseurs David Bowers en Sam Fell. De documentaire The Music of Flushed Away" (8:56) beklemtoont gelukkig niet de popliedjes die worden gebruikt (alhoewel dat soms heel effectief is), maar de klassieke score van Harry Gregson-Williams, sinds The Chronicles Of Narnia één van mijn favoriete filmcomponisten. In Meet The Cast (8:43) krijgen we een collage waarin de stemacteurs achter de hoofdpersonages één voor één hun zegje mogen komen doen. Er zijn nog