FILM
Een genre dat vandaag zo goed als dood is, is de spoof, of indien je denkt dat Nederlands net iets mooiers klinkt: de parodiefilm. Het begon allemaal met Mel Brooks en later zouden ook Jim Abrahams, Jerry Zucker en David Zucker met hun hilarische vondsten in de Airplane en Naked Gun-films er de kassa’s luid mee doen rinkelen. Maar zoals zo vaak wordt de koe tot de allerlaatste druppel uitgemolken en kregen we ook in dit genre niet te bekijken ondingen als Disaster Movie, Epic Movie, Not Another Teen Movie of Meet The Spartans. Fatal Instinct is eveneens zo’n dwaas geval waarin wanhopig een poging wordt ondernomen om de thrillers uit de late jaren '80 en begin jaren '90 te parodiëren, maar het is helaas bij een poging gebleven.

Een verschrikkelijke vaststelling als je weet dat het toch Carl Reiner was die achter de camera’s stond. Een legende in de komische wereld die samenwerkte met mannen als Neil Simon en Woody Allen. Hij vormde jarenlang een duo met (jawel) Mel Brooks en hij schreef en regisseerde een aantal van Steve Martin's meest succesvolle films zoals The Jerk, Dead Men Don't Wear Plaid en The Man With Two Brains of fantastische comedy classics als Summer School. Helaas was in 1993 het vuur al lang uitgedoofd die eerder ontaarde in onkunde en volop te zien is in Fatal Instinct, wat ook zijn voorlaatste werd. De recensies waren ronduit vernietigend en Fatal Instinct haalde weinig of geen bioscoopzalen. Dat kon je toen niet in de schoenen van het coronavirus gaan schuiven, maar het lag gewoon aan het feit dat het publiek geen zin had om deze rommel te zien.

Omdat het altijd wel eens leuk is om een oude titel in de dvd-lader te schuiven, gaven we deze film jaren na datum nog eens een kans, maar na vijf minuten heb je onmiddellijk door dat dit humor is zonder grappen, tenzij een achtervolging met de botsauto’s iets voor je is. Met een man als Leslie Nielsen lukt dit soort grollen nog aardig, maar niet met Armand Assante die compleet ongeschikt is voor dit soort rollen en gewoon voor anderhalf uur tenenkrommende cinema zorgt!

Niet dat een verhaal er in een spoof echt aan toe doet, zeker niet in Fatal Instinct, toch we zullen een poging ondernemen om het idiote script wat te schetsen. Ned Ravine (Armand Assante) is zowel politieagent als advocaat. Dat komt financieel aardig uit, want wie hij arresteert kan hij meteen ook in de rechtbank gaan verdedigen. Het soort kerel die aan de toog pocht dat hij alles over vrouwen weet, maar niet in de mot heeft dat zijn vrouw (Kate Nelligan) hem bedriegt met de automonteur (Christopher McDonald). Ook Sherilyn Fenn huppelt wat in de film rond als Neds gedienstige secretaresse, maar meer moet het lieve kind niet doen. Het was trouwens een rol waar ze zelf voor koos, want ze mocht van Carl Reiner ook Lola spelen, maar het vertolken van een gewillige secretaresse leek haar blijkbaar iets boeiender. Alles verandert voor Ned wanneer hij op de verleidelijke diva Lola Cain (Sean Young) stuit. Ondertussen wordt Max Shady (James Remar) na zeven jaar uit de gevangenis ontslagen en die is van plan om Ned te vermoorden omdat hij hem in de rechtbank ondermaats heeft verdedigd. En dan is er ook nog eens Neds vrouw die hem het hoekje om wil helpen zodat ze er met de centen van de ongevallenverzekering en haar garagist kan van doorgaan.

Je moet echt geen grote filmnerd zijn om door te hebben dat Fatal Instinct een samentrekking is van Fatal Attraction en Basic Instinct. Voeg daar nog het verhaal van een paar bekende namen als Sleeping With The Enemy of Cape Fear aan toe en je hebt de meeste ingrediënten beet voor deze spoof. Op zich zou zoiets wel kunnen lukken, maar het is niet meer dan een kwestie van op de (klemgereden) spoofkar te springen is en vooral valt er in deze film geen inspiratie te bespeuren. Meer zelfs, we zouden kunnen stellen dat er geen enkele geslaagde (laat staan memorabele) grap in deze spoof zit, en dat is voor een komedie wel zeer pijnlijk.

BEELD EN GELUID
Never judge a book by its cover, zeker niet bij deze. Als je de dvd in de lader schuift en je ziet het menu verschijnen dan vrees je het ergste. Het lijkt wat op een Photoshop-ding dat gemaakt is door een kleuter die de toelating heeft gekregen om met zijn kleurpotloden alles vol te kladden. Eens de film begint slaak je een diepe, geruststellende zucht want dit is een op en top transfer waarbij je meteen weet dat een upgrade naar Blu-ray niet nodig is. Zeker niet als je ook nog eens rekening houdt met het feit dat de film zelf een drol van jewelste is. Het gaat om een oudere release, maar technisch gezien merk je daar niks van. Mooi verzorgde kleuren en met genoeg detailscherpte. Het geluid is een simpele 2.0 zonder al te veel poeha, maar waar ook niet echt iets negatiefs over te zeggen valt.

EXTRA'S
Je kan hier niks van bonusfilmpjes vinden, en we zouden liegen moesten we schrijven dat dit een gemis is.

CONCLUSIE
Over smaken kun je twisten, en dus ook over humor. Fatal Instinct probeert een spoof te zijn op de thrillers van de jaren '90, maar de grappen zijn zo kinderachtig dom en vooral niet grappig, dat dit bij momenten wel een zeer langdradige en vervelende rit wordt.