FILM 
"The only kind of meat a priest could eat on Friday was nun."

Bij ons is Up In Smoke nauwelijks bekend, maar hoewel de film door de critici verguisd werd, was het niet alleen in de VS een ongelooflijk kassucces, maar staat hij ook geboekstaafd als één van de leukste komedies aller tijden, en krijgt hij zelfs een plaats  in het toonaangevende filmboek 1001 Movies You Must See Before You Die van Steven Schneider. Deze komedie, waarin Ellen Barkin haar eerste rol ooit speelde, werd destijds door de South African Publications Control Board verboden omdat die het gebruik van marihuana door jongeren van Zuid-Afrika zou kunnen aanmoedigen. En jawel, of het publiek nu massaal voor de joint koos na het zien van deze film of niet kunnen we wetenschappelijk niet bewijzen, maar dit is wel een komedie waarin alle grappen (en dat zijn er heel wat) om drugs draaien.

Het werd de eerste buddy-stoner-komedie met Cheech Marin en Tommy Chong. De twee waren al ongeveer tien jaar een comedy-team dat optrad als "Cheech and Chong" voordat ze begonnen aan hun eerste bioscoopfilm. Het duo zou er zeven in totaal maken en de regie lag in handen van Lou Adler. Geen naam in de filmwereld, maar wel in de muziek. De man was één van de mede-eigenaars van het Roxy Theatre in West Hollywood, een zaal waar je als alternatieve artiest ooit diende te staan. De laatste scene van Up In Smoke speelt zich trouwens af in deze legendarische concertzaal. Ook al was deze komedie een succes, zou Adler nadien maar één film nog draaien: de bij ons compleet onbekende, maar toch absoluut te ontdekken glamrockfilm Ladies And Gentlemen, The Fabulous Stains met een piepjonge Diane Lane die een gelijkaardige rol twee jaar later via Walter Hill mocht overdoen in Streets Of Fire. Paramount Pictures had er niet te veel vertrouwen in, want toen Lou Adler vroeg voor 800.000 dollar extra budgetgeld, werd dit door de studio afgewezen en financierde Adler het maar zelf. De film bracht uiteindelijk wereldwijd meer dan 100 miljoen dollar op.

Het verhaal is naar goede oude gewoonte te zot voor woorden. Van de pot gerukt, maar wel iedere seconde op en top grappig. Anthony "Man" Stoner (Tommy Chong die overigens Adler bij de regie hielp) is een werkloze drummer die van zijn vader te horen krijgt dat hij naar de militaire school zal worden gestuurd indien hij voor zonsondergang geen baan gevonden heeft. De kerel die maar drie interesses heeft (joints roken, vrouwen en muziek) wandelt met opgestoken middelvinger het huis uit. Door autopech wordt hij al liftend opgepikt door Pedro de Pacas (Cheech Marin). De twee blijken elkaar gevonden te hebben en omdat ze zonder dope zitten gaan ze bij Pedro's neef Strawberry (Tom Skerritt), een Vietnamveteraan die zijn bijnaam te danken heeft aan een enorme grote moedervlek op zijn hals en compleet door het lint gaat als iemand ernaar kijkt. De twee worden naar Mexico gestuurd om er een bestelwagen op te halen die volledig gemaakt is van fiberweed. Een busje dat dus gebouwd is van marihuana. Ze worden achternagezeten door de krankzinnige en volledig incompetente Sgt. Stedenko (Stacy Keach).

Het soort komedies dat nu niet meer gemaakt kan worden. De makers vegen de vloer met iedere vorm van politieke correctheid en qua opvoedingspatroon kun je er wel de wenkbrauwen bij fronzen, maar hoe grappig is dit! Noem ze de Gaston en Leo voor drugverslaafden, maar iedere gag is er één waar je driedubbel van omver valt en het is niet eens platvloers. Gewoon twee komieken die mekaar perfect aanvullen en een ongelooflijk grappige Stacy Keach. “Attention all units, attention all units. This is Sargent Stedenko, attention all units this is Sargent Stedenko. We are changing from a code 3 direct pursuit, to a code 347. Completely lost due to incompetance.” Geniaal is dit! Stacy Keach zou de rol van Stedenko voor de tweede en laatste keer in een andere Cheech en Chong-film herhalen (Nice Dreams in 1981).

BEELD EN GELUID
Het schijfje dat voor ons ligt is een Amerikaanse uitgave en regiogebonden. In ieder geval is de film mits wat zoekwerk ook bij ons nog te vinden. We hebben het niet kunnen vergelijken, maar de beeldkwaliteit op deze Amerikaanse release is ongelooflijk sterk. Je merkt geen seconde dat dit een oud schijfje is, de details zijn haarscherp en de kleuren zijn naar late '70's-normen bijzonder mooi. Ook de geluidsband is, hoewel het om een simpele Dolby Surround 2.0, gaat, ontzettend energiek en is er een perfecte balans tussen de luide rock soundtrack en de dialogen. Deze dvd is ook voorzien van Engelse ondertitels.

EXTRA'S
Het enige wat je op deze disk vindt is een trailer en weggelaten scenes. Deze laatste zijn echter zo lang (sommigen duren wel 20 minuten) dat die bijna stuk voor stuk volwaardige sketches zijn en omdat ze best grappig zijn geven we dan ook een welverdiende 5 op 10.

CONCLUSIE
Zelfs al ben je de grootste azijnpisser op deze planeet zal het moeilijk worden om niet te schaterlachen met deze doldwaze, absurde en doeltreffende humor. Politiek incorrect zoals dat heet, maar ongelooflijk geestig.