FILM
"Machete don't tweet."

"Machete is wederom een bewijs dat Robert Rodriguez één van de meest originele regisseurs van de laatste jaren is. Hij inspireert zich op de exploitationfilms uit de jaren '70 en doet daar (mits wat Tarantino-ingrediënten) zijn eigen ding mee. Het resultaat is een uitbundig filmfestijn vol leuk geweld en overdreven stunts. Een must." Onze eigenste woorden, dit maar om te zeggen dat we bijzonder te spreken waren over de eerste Machete-film uit 2010.

"What Goes Up (Must Come Down)" is zeker een leuze die je vaak kan gebruiken in de wereld van filmsequels, en absoluut waar voor het tweede luik van Machete dat drie jaar na de eerste verscheen. Het begon allemaal als een grap, want het verhaal van Machete was aanvankelijk niet meer dan een trailer van een niet bestaande film die vertoond werd tussen Death Proof van Tarantino en Planet Terror van Rodriguez. Het publiek vond echter dat Danny Trejo er zo onweerstaanbaar cool uitzag als Machete dat men er meteen maar een hele film moest rond maken. Als met Machete Kills iets bewezen wordt, dan moet het wel het feit zijn dat een zelfde grap zelden twee keer werkt. En vooral omdat Robert Rodriguez zich deze keer geen limieten oplegde. De knipoogjes naar bestaande pulpfilms werden deze keer zo nodeloos uitvergroot dat het niet langer grappig was, wel mallotig.

Het probleem ligt niet zo zeer bij de acteurs, hoe slecht Antonio Banderas en Mel Gibson er ook in zijn. Trejo is nu eenmaal niet de bink die geschikt is om een hele film op zich te dragen (zeker niet als hij altijd beroep moet doen op steeds maar dezelfde gimmicks) en Michelle Rodriguez blijft gewoon (sorry, wokers) een aantrekkelijke chick die als geen ander met de kont kan draaien terwijl ze haar vijand meedogenloos neermaait. Neen, het is vooral het infantiele script dat wringt en aanvoelt als een geforceerde hybride van Spy Kids en een grotesk James Bond-verhaal uit de Roger Moore-tijd, en dat vooral voor geen meter werkt. Machete (Danny Trejo) wordt deze keer door de Amerikaanse president himself (Carlos Estévez, wat de echte naam is van Charlie Sheen) gevraagd om de crimineel Mendez (Demian Bichir) uit te schakelen. Een allesbehalve gemakkelijke opdracht want aan het hart van de schavuit is er een bom gekoppeld die bij zijn dood meteen ook Washington van de kaart veegt.

Niets van wat de eerste Machete zo leuk maakte vinden we in deze sequel terug. Het verhaal is een zooitje en de bad guys (Mel Gibson in dit geval) werken niet. Wat overblijft is een slaapwekkende onemanshow van Danny Trejo die wat tussen de beeldschone babes (want die zijn er!) loopt te paraderen en met zijn machetemes geregeld de ledematen van één of andere tegenstander afhakt. Door de spontaniteit van de cast kijkt de film best nog aardig weg, maar zelfs de grootste fans van dit soort pulp zullen nadien met een grote honger achterblijven.

BEELD EN GELUID
Over het beeld en geluid hoor je ons, zoals wel vaak bij Splendid, helemaal niet klagen. De detailvoering slaat je weliswaar niet murw, maar deze Blu-ray is uiterst verzorgd en met mooie (zeer kunstmatige) kleuren en vormen een meerwaarde om dit soort cinema te bekijken. Het geluid is dan weer een explosieve Dolby Digital 5.1 die (je raadt het nooit) het moet hebben van de gewelddadige geluidseffecten.

EXTRA'S
Op de kaft heb je wel een hele resem bonusfilmpjes, maar wat doe je ermee als ze 40 seconden duren en niets toevoegen? Uitzondering is een twaalf minuten durende B-Roll maar meer dan beelden van acteurs en actrices die op de set rondlopen is het niet. Er is een trailer, en twee aparte filmpjes die uit de film zijn getrokken en een 40 seconden durende clip vormen (House Rules dat zich afspeelt in een Mexicaans bordeel en Taco Time waarin Michelle Rodriguez aangeeft dat de tijd van wraak gekomen is). Ten slotte is er nog het één minuut durende If Carlo Estevez Were President waarin Charlie Sheen aangeeft wat hij zou doen mocht hij de Amerikaanse president worden en in Six Degrees Of Robert Rodriguez komt de regisseur een tweetal minuutjes aan bod.

CONCLUSIE
De eerste Machete zorgde nog voor een frisse wind in het pulpgenre, maar daar blijft in de overbodige sequel Machete Kills niks meer van over. Robert Rodriguez drijft de film zo in het ridicule en maakt alles zo over the top dat er eerder plaatsvervangende schaamte optreedt in plaats van plezier.