FILM
It's better to burn out than to fade away. Een zin uit een nummer van Neil Young die Kurt Cobain in zijn zelfmoordbrief verwerkte, maar wie weet waren ook bij Clint Eastwood deze woorden wat beter doordrongen. Eastwood is een iconisch acteur zonder meer, ook al beweegt hij amper zijn gezicht en een regisseur die een paar benijdenswaardige titels op zijn cv heeft, maar helaas is Cry Macho een afscheid in mineur geworden. Het voelt een beetje aan zoals Arno dezer dagen. Je gunt de man zijn laatste faam wel, maar zelfs de meest toegewijde fan moet toegeven dat het vet van de soep is.




Niet dat het falen van Cry Macho louter en alleen aan Clint Eastwood te wijten is. Het is wel compleet ongeloofwaardig dat hij amper op zijn benen kan staan, maar wel zijn mannetje kan staan tegenover een paar jonge Mexicanen, om nog maar te zwijgen van de twee jonge vrouwen die in zwijm vallen voor een negentigjarige vent. Neen, het grote probleem is het oersaaie script en het feit dat we anderhalf uur met een kind opgescheept zitten dat voor geen meter kan acteren, waardoor Cry Macho een vervelende lange rit is geworden.

Het script werd in de jaren '70 geschreven door N. Richard Nash, maar 20th Century Fox zag er destijds niks in. De man besloot toen maar om zijn verhaal om te bouwen tot een roman die wel op goede kritieken kon rekenen waardoor er plots weer interesse was van de filmindustrie om er alsnog een film van te maken. In 1991 wilde men de verfilming met Roy Scheider maken, maar dat project werd geschrapt. Twintig jaar later probeerde men het nog eens met Arnold Schwarzenegger, maar toen die meer heil zag in een functie als gouverneur van Californië zorgde dat dan weer voor roet in het eten. Uiteindelijk kwam het op de werktafel van Clint Eastwood terecht, die er wel iets in zag. Waarom Eastwood er zo wild van was, weten we ook niet meteen, want het verhaal stelt amper iets voor.




Deze neo-western speelt zich af op het einde van de jaren '70. Mike Milo (Clint Eastwood) heeft als rodeoster betere tijden gekend. Door zijn drankverslaving werd hij door een ernstige rugblessure verplicht om het vak te verlaten en moet hij zich tevreden stellen met het temmen van paarden. Zijn baas Howard Polk (Dwight Yoakam) vindt dat er nieuw bloed nodig is, maar hij heeft nog één job voor hem en dat is zijn 13-jarige zoon Rafo van Mexico naar Texas terugbrengen. Eens in Mexico (waarbij Eastwood alle clichés uit de kast haalt om het land in beeld te brengen) vertelt de moeder dat haar Rafo geen misdienaar is, maar een sluwe crimineel die zijn geld verdient met hanengevechten. Mike weet de jonge knaap te overtuigen en samen met de haan Macho (je leest dit goed) vertrekken de twee richting Texas en ontdekken ze een groot deel van zichzelf dat ze voorheen niet kenden.

Cry Macho leunt qua thematiek een heel klein beetje aan bij A Perfect World met Kevin Costner, maar daarmee is alles gezegd. Niemand doet enige moeite om te acteren, en zelfs bij Clint Eastwood heb je de indruk dat zijn valse tanden net niet uit zijn bek vallen. De film stelt niet meer voor dan een vervaalde Hallmark-wenskaart zonder boodschap. Je ziet Eastwood geregeld een paard aaien of op een bepaald moment transformeert hij in de Dr. Dolittle van het Mexicaanse dorp omdat hij de dieren begrijpt, maar vooral zie je een acteur aan het werk die beseft dat het ook voor hem weldra afgelopen is. Een acteur van zijn kaliber kon gerust iets gedaan hebben wat Harry Dean Stanton deed met Lucky, maar voor Eastwood is het jammer genoeg Cry Macho geworden wat zonder enige twijfel zijn zwakste film is.




BEELD EN GELUID
Ook al was deze film een grote flop (bij ons haalde de film niet meer dan twee weken de bioscoop, en dan nog wel in de kleinste zaaltjes) bracht Warner hem toch uit op Blu-ray en 4K, waarvoor hulde. De Blu-ray is zoals zo vaak bij dit label zo goed als onberispelijk. De close-ups zijn uiterst scherp en de gedempte kleuren passen perfect bij deze neowestern die zo goed als geen donkere scenes bevat. De geluidsband is een DTS-HD 5.1 MA die vooral rijk is aan dialogen, alsook een streepje (slechte) countrymuziek maar gelukkig wel een mooie score van Mark Mancina bevat. De meeste effecten die je hoort zijn achtergrondgeluiden of iets dat met het weer te maken heeft. Ingetogen dus.

EXTRA'S
Op deze Blu-ray krijg je twee extra filmpjes. Back In The Saddle: The Making Of Cry Macho duurt zo'n 12 minuten en biedt je een kijkje achter de schermen waarin zowat de hele cast met een paar zinnen aan bod komt. Tenslotte is er het 7 minuten durende Macho And The Mustangs waarin men stilstaat bij Clints liefde voor paardrijden en alles wat daar mee te maken heeft. Leuk om eens gezien te hebben, maar meer is het niet.




CONCLUSIE
In Cry Macho zien we de 91-jarige Clint Eastwood in een zeemzoete roadmovie die bulkt van de clichés en met acteerprestaties die je eerder bij een amateurtoneelsgezelschap zou verwachten. Een film zonder enig charisma en dat is toch het laatste wat je een icoon als Eastwood voor diens afscheid toewenst.