FILM
Kermit de Kikker (Steve Whitmire) springt op zijn twaalfde samen met zijn vrienden Croaker (Bill Barretta) en Goggles (Joey Mazzarino) poeltje in, poeltje uit; op zich geen boeiend gegeven om een film van te maken. De nerdachtige Goggles wordt danig op de kap gezeten door pestkop Blotch (John Kennedy), en wanneer het tweetal vechtend op de straat buiten het moeras belandt, worden ze door de eigenaar van een dierenwinkel mee naar het dorp genomen. Kermit en Croaker volgen dan uiteraard maar de auto, met de bedoeling hun vriend terug te halen, en krijgen daarbij de hulp van de achtergelaten hond Pilgrim (Cree Summer). Goggles en Blotch proberen intussen het beste van hun lot te maken; de andere dieren in de dierenwinkel weten hen te overtuigen dat ze met hun gat in de boter zijn gevallen (wat anders voor een kikker een minder prettig vooruitzicht is, zeker in geval van lookboter), want als huisdier zullen ze misschien hun vrijheid kwijt zijn, maar tot het eind van hun dagen vertroeteld worden. Maar wie wil er nu een kikker als huisdier? De enige die af en toe kikkers koopt is de biologieleraar van George Washington High School, en laten we zeggen dat die niet als bedoeling heeft om kikkers als gezelschap te houden...


Deze direct-to-video release van Jim Henson Home Entertainment, met als volledige titel Kermit's Swamp Years: The Real Story Behind Kermit the Frog's Early Years, is allerminst baanbrekend te noemen, en wie hoopt op een wederoptreden van de ganse Muppet-cast is eraan voor de moeite; de film gaat volledig over de (fictieve) jeugdjaren van Kermit, en buiten een ganse resem nieuwe figuurtjes zien we uit de originele reeks alleen maar een korte maar fel gesmaakte cameo van onze twee geliefde ouwe brompotten, Statler en Waldorf. Alhoewel dit soort entertainment een stuk aardiger en charmanter is dan eeuwig uitgesponnen Japanse verkapte speelgoedreclame zoals Pokemon en andere afkeurenswaardige Beyblade-rommel, en alhoewel elk produkt uit Jim Henson's studio's ons al bij voorbaar een stevige grijns op het gezicht tovert, is deze prent toch een klein beetje ziek in hetzelfde bedje als alle andere straight-to-video kinderfilms die de markt overspoelen: een redelijk slap en voorspelbaar scenario dat zo uit de koker van de simpelste kuisvrouw van de Disney-studio's had kunnen komen, even voorspelbare gags en een redelijk korte speelduur. Deze film kan dus niet tippen aan juweeltjes als Muppet Treasure Island of Muppets From Space, maar je moet de Jim Henson-studio's tenminste wel aangeven dat ze op technisch gebied geen enkele concessie doen aan hun figuurtjes, dat ze om het zo maar eens te zeggen nog steeds dezelfde Kermitpop gebruiken als dertig jaar geleden, en dat ze juist door te kiezen voor traditie boven het invoeren van state-of-the-art technologie hun film nog een beetje die flair van vroeger weten mee te geven. Je ziet bijvoorbeeld duidelijk het verschil tussen de scènes waarin Pilgrim door een echte hond wordt vertolkt, en waar het een pop is.


En alhoewel het scenario door de band genomen redelijk mager is, zitten er toch een paar leuke vondsten in, zoals Kermit die zich op een wagentje het biologielokaal laat binnenrijden, en een paar gortdroge grappen die wel grotendeels in de vertaling verloren gaan, maar daar is het natuurlijk goed voor dat deze film alleen in de originele Engelse versie op de disc staat en een Nederlandse dubbing ditmaal compleet achterwege blijft. Sterk scoort de film dan weer op insider-jokes - wanneer Kermit op de boerderij met een (echt) varken geconfronteerd wordt, bezweert hij dat hij hoop dat hij van zijn leven zo'n ding niet meer wil ontmoeten - heeft U hem? Als ultieme hommage aan de bedenker wordt Kermit bovendien op zijn tocht geholpen door een jongen, Jim, op wiens brievenbus achteraf de naam Henson blijkt te staan. Uit nog tal van dergelijke details blijkt dat de makers hun eigen product allerminst serieus hebben genomen, en op dat niveau werkt de film natuurlijk wél erg goed.


BEELD EN GELUID
De film is, ondanks het feit dat deze voor TV gemaakt is, in breedbeeld geschoten, en er wordt over het beeldformaat hier en daar nog een grap gemaakt ook ("Oh! Fijn! Nu ben ik buiten beeld!") Het beeld is erg scherp, heeft een enorm mooi en rijk kleurenpalet, maar lijdt op verschillende plaatsen, vooral in de aanwezigheid van bakstenen muren, onder nogal ernstige compressie-artefacts, die soms erg op de zenuwen werken. Contrast en schaduw zijn in orde, en van printbeschadigingen of ruis is er geen sprake. De Dolby Digital 5.0-track is perfect in evenwicht, klinkt erg zuiver, maar scheert nergens merkwaardig hoge toppen, alhoewel er bijvoorbeeld in het moeras wel een mooi klankbord wordt geschapen.


EXTRA'S
Deze DVD moet je werkelijk eens bekijken voor de hilarische extra's, die met evenveel ernst worden behandeld als de film zelf - niets dus - en dat maakt het geheel juist extra grappig. Eerst en vooral is de film voorzien van een commentaartrack door Kermit zelf en Horace de Paardenvlieg, een beetje hetzelfde concept als bij Muppets From Space, maar tussen de geestige opmerkingen door zitten er wat veel stiltes. Naast een reeks bloopers op de aftiteling vinden we tussen de extra's nog een tweede blooper reel, waarbij net wordt gedaan alsof de figuurtjes echte acteurs zijn, die zich verspreken, van deur vergissen of hun tekst vergeten. Interessant, maar net als de plot van de film zelf heel erg geïnspireerd (om het woord geplagiëerd niet te moeten gebruiken) van Toy Story. U kent bovendien wel dat verschijnsel waar bij de extra's een filmpje zit waarin de acteurs komen bejubelen hoe goed ze zelf de film wel vonden. Ook dat is hier terug te vinden, maar dan met in de hoofdrol Kermit zelf, die in het bijgaande interview vragen moet beantwoorden zoals "Is de film op lokatie geschoten in het échte moeras waar U bent opgegroeid" en diens meer, wat meteen ook de juiste toon zet. Bovendien wordt er een vette knipoog naar The Lord Of The Rings uitgedeeld, wanneer Kermit ons komt vertellen dat hij, om er als zijn jongere zelf uit te zien (wat in feite alleen inhoudt dat zijn ogen verhoudingsgewijs groter zijn) hij elke morgen drie uur in de makeup-wagen moet doorbrengen! Dan krijgen we een making of-documentaire gepresenteerd, gemaakt en samengesteld door Joe het Gordeldier, een onuitstaanbare moeial die zich op alle mogelijke ongepaste momenten op de verkeerde plaats op de set bevindt, regisseur David Gumpel de oren van zijn hoofd zeurt om een bijrolletje, de rekwisiteur probeert geld af te troggelen, en het uiteindelijk zo bont maakt dat hij door de security van de crew de deur wordt uitgesmeten. Hilarisch is dat! Buiten de trailer vinden we nog enkele promotionele trailers terug voor de Muppet-films Muppets From Space en The Muppets Take Manhattan, de twee Stuart Little-films en Madeline.

CONCLUSIE
Een leuk tussendoortje, meer niet, en als je er niet te veel van verwacht valt de film best mee. Kermit haalt desondanks voldoende om gered te worden van de dissectie-tafel.