FILM
Als Bartleby Gaines de ene afwijzing na de andere moet incasseren, groeit het besef dat een hogere (universitaire) opleiding wellicht niet voor hem is weggelegd. Om zijn ouders niet teleur te stellen fabriceert hij een valse acceptatiebrief van het onbestaande South Harmon Institute of Technology. Hoewel een snelle blik op de initialen van de unief voldoende moet zijn om de truc van Bartleby te doorzien, hebben zijn ouders, noch die van enkele van zijn vrienden, het bedrog door. Meer zelfs: via de corresponderende valse website melden honderden andere academische bannelingen zich aan. Bartleby knapt dan maar een vervallen psychiatrisch ziekenhuis op en maakt daarvan het hoofdgebouw van de nieuwe school. Zijn bedrog lijkt wonderwel stand te houden – en de onorthodoxe leeromgeving bloeit zelfs helemaal open – tot een jaloerse decaan van een rivaliserende, elitaire universiteit zich ermee bemoeit.

Wat er ook gebeurt in Accepted, je gelooft er geen snars van. Het oprichten van een onbestaande universiteit in cyberspace kan je nog slikken, maar zodra de plannen noodgedwongen een reële vorm aannemen doen gigantische plotgaten de geloofwaardigheid als een kaartenhuisje in elkaar stuiken. Immers: waar halen Bartleby en co het geld vandaan om een psychiatrisch hospitaal in South Harmon om te toveren? Waarom zit er tussen de honderden studentenouders niet ééntje die argwaan krijgt als ze het bizarre curriculum onder ogen krijgen? En vooral: waar komen ineens alle huisvestingsmogelijkheden voor die leergierige jongeren vandaan? Een geslaagde film weet altijd de inherente ongeloofwaardigheid van een plot verteerbaar en aannemelijk te maken door het creëren van een zichzelf overeind houdend universum. Accepted faalt daarin en gaat bijgevolg quasi meteen met de billen bloot.

En toch. Ondanks de nauwelijks acceptabele premisse, een tekort aan echt goede grappen – enkel een student die hoopt dingen op te blazen louter door gedachten, is een memorabele rode draad – een plot die bulkt van de stereotiepe personages en verhaallijnen en een lamentabel gebrek aan komische timing, moet je al van zeer kwaden huize zijn om Accepted een zware onvoldoende aan te smeren. Het gezegde dat een geheel meer kan zijn dan de som van de delen gaat zeker op voor deze prent. Dat haast elk aspect van de productie niet professioneel genoeg oogt en even grotesk de roos mist, helpt om een homogene film te smeden, eentje die de waarden van het verhaal veruiterlijkt in de uitwerking en die het bizarre en onconventionele omarmt door ironisch genoeg in stereotypes te grasduinen.

Het zou me echter verbazen mochten de makers zich van dat gegeven bewust zijn. De kans is groot dat ze maar wat aanmodderden in de volle wetenschap dat mislukking om de hoek loert, maar met de hoop in het hart dat het nog op miraculeuze wijze goed komt. Een dankbriefje aan God lijkt dan ook op zijn plaats. Dat ze er overigens ook maar eentje schrijven aan Justin Long, de acteur die Bartleby Gaines gestalte geeft en haast in zijn uppie de goodwill van de kijker weet vast te houden. Long toonde zich al eerder een ideale, vriendelijke komische ster-in-wording – hij was de enige positieve noot in Dodgeball en zijn verschijning in recente Apple-reclamespots was subliem – en nogmaals draaft hij hier op als de redder in nood van een zinkend schip. De rest van de cast is echter zo weer vergeten op de eerder genoemde, letterlijk ‘mindblower’ na.

De kans dat ook Accepted zo weer vergeten is, is bovendien niet gering. Ik schrijf deze bespreking zo’n 12 uur na het bekijken van de film en nu reeds moet ik diep in mijn geheugen graven om me gedetailleerde fragmenten te herinneren. Maar gedurende de korte negentig minuten waarop de prent zich ontspoelde, heb ik me niet verveeld, ja, zelfs geamuseerd bijwijlen. En als u de gigantische plotgaten en de scheve timing omarmt als elementen van charme i.p.v. ergernis, ben ik zeker dat ook u Accepted niet zal afwijzen.

BEELD EN GELUID
Een film die zo recent is als deze, gemaakt door een grote Hollywoodstudio daarenboven, stelt niet vaak teleur op disk. En Accepted is geen uitzondering. Het beeld oogt prima met goede contrasten, een vlotte kleurenweergave en geen spoor van ouderdom op de print. Verbluffend ziet het er allemaal niet uit, wel oerdegelijk en goed. Het geluid dient op twee manieren bekeken te worden. Op de weergave van dialogen en geluidseffecten valt weinig af te dingen, maar de muziek is vaak veel te zacht geïntegreerd in de mix en de dynamiek ervan is niets om over naar huis te schrijven.

EXTRA’S
Gezakt over de ganse lijn wegens geen extra te bespeuren. Zelfs geen trailer. Betreurenswaardig als je weet dat regio 1 een volgestouwde special edition kreeg.

CONCLUSIE
Accepted zal wel nooit de primus van de klas worden, maar verdient respect door telkens als je denkt dat hij gaat falen, toch met een krappe voldoende voor de dag te komen. Acteur Justin Long krijgt zelfs een onderscheiding als de lijm die voorkomt dat alles rondom hem uit elkaar valt. Beeld en geluid ogen en klinken meer dan degelijk, maar de bonussectie mag in september nog eens terugkomen.