FILM
Nederland heeft heel wat memorabele kinderseries voorgebracht in haar televisionele geschiedenis, maar geen een heeft cultureel, maatschappelijk en populair zo'n impact gehad als De Fabeltjeskrant. Toen de serie in 1968 voor het eerst op de buis kwam, kozen de makers voor dagelijkse adaptaties van fabels van de Franse schrijver Jean De La Fontaine. Het publiek volgde niet echt en de moralistische aard van de verhalen stootte zelfs gedeeltelijk de beoogde doelgroep – jonge kinderen – af. Pas toen na dertig episodes de fabels van De La Fontaine opgebruikt waren en de schrijvers met eigen vertelsel op de proppen moesten komen, vond de serie een eigen stem. Het aantal bewoners van het Grote Dierenbos werd radicaal uitgebreid, de episodes incorporeerden een subtext die de moderne Nederlandse samenleving onder de loep nam en humor was prominenter aanwezig. Het recept voor succes was gevonden, want vanaf dat moment stroomden de kijkers toe, zodat begin jaren zeventig iedere dag tussen de één en twee miljoen Nederlanders voor de buis zaten om Meneer de Uil over de gebeurtenissen van de dag in het Grote Dierenbos te laten voorlezen.

De Fabeltjeskrant mag er veertig jaar later dan wel wat gedateerd uitzien – de poppen ogen statisch leuk, maar eenmaal ze moeten bewegen zien ze er minder overtuigend uit – de vertelkracht ervan blijft overeind. De korte verhaaltjes van zo’n 3 à 4 minuten, eenmaal je de fameuze gezongen intro en de legendarische outro er vanaf hebt getrokken, zijn nochtans vooral op dialoog gebouwd en bevatten slechts een beetje plot. Maar het tempo zit goed, de dialogen krakelen meer dan je van een kinderserie mag verwachten en de kleurrijke personages verrassen je iedere aflevering weer met nieuwe kanten van hun ogenschijnlijk stereotiepe karakter.



Op de eerste van wat een hele reeks dvd's moet worden, bundelt Bridge Entertainment vijftien episodes uit 1971 van De Fabeltjeskrant, waarbij de focus op Mijnheer de Uil ligt. Niet dat de vlag de lading dekt, hoor, want andere beesten uit het Grote Dierenbos eisen vaak even belangrijke plots op, en de reeks is altijd al een ensemblestuk geweest, waarin een onderscheid tussen hoofd- en nevenpersonages futiel was. De episodes die hier achter elkaar geplakt worden, bezitten een sequentiële volgorde, waardoor de kijker er best aan doet ze niet in een zelf gekozen rij te bekijken. Wat begint als een verhaal waarin een melkmachine en een mysterieus postpakket de hoofdrol lijken op te eisen, gaat al snel over in een relaas van een verkoudheidepidemie, waar iedereen behalve Bor de Wolf ten prooi valt. Zelfs Meneer de Uil moet het ziekenbed houden, wat resulteert in twee aflveringen waarin Meneer de Raaf de Fabeltjeskrant voorleest. Een aangepaste begingeneriek hoort hierbij, die voor iedereen die met nostalgie aan het programma terugdenkt zeker op de lachspieren zal werken en feitelijk het beste moment van de ganse dvd is. Eenmaal Meneer de Uil – zijn voornaam is overigens Jacob – weer aan de beterhand is, herneemt hij zijn taak met verve en kan hij zich storten op een zeer heuglijk nieuwsfeit: de nakende trouw van Juffrouw Ooievaar en Harry Lepelaar.

Door voor een reeks episodes te kiezen uit 1971, garandeert Bridge Entertainment dat we De Fabeltjeskrant op zijn hoogtepunt voorgeschoteld krijgen. De kinderen zullen smullen van de verkoudheidsperikelen, de trouwerij en de melkmachine, terwijl volwassenen kunnen gniffelen bij steken onder water naar herverkavelingspraktijken, bureaucratie in overheidsbedrijven en zelfs feminisme. Ook leuk is een muzikale ode van Bor de Wolf aan een gevelde eik en de imitatie van een fluitende scheidsrechter door Ome Gerrit de Postduif. Ondanks de gedateerde poppentechniek oogt de reeks door de slimme scripts, de heerlijke stemmencast en het hoge verteltempo moderner dan je zou verwachten van een bijna veertig jaar oude kinderserie. Zowel voor kinderen als voor nostalgische volwassenen is de dvd dan ook een uitgelezen kans om de bewoners van het Grote Dierenbos te (her-)ontdekken.

2007 belooft trouwens een topjaar te worden voor iedereen die Fabeltjeskrant-minded is. Naast de dvd’s die op de markt komen – Bridge belooft dat het er minstens twaalf zullen zijn – gaan de Nederlandse zenders vanaf mei ook de ganse zomer lang dagelijks een aflevering van de reeks op antenne brengen. In het najaar volgt wat de kers op de taart zou moeten worden: een heuse musical, vol nieuwe liedjes – en enkele klassiekers. Meneer de Uil, Ed en Willem Bever, Lowieke de Vos, Zoef de Haas en al die andere tijdloze karakters zullen het komende jaar kortom niet uit de actualiteit te bannen zijn. En als je bedenkt wat voor brol veel kinderen va jeugdzenders in Vlaanderen en Nederland tegenwoordig op hun bord krijgen, kan dat enkel een uitstekende zaak zijn.



BEELD EN GELUID
Voor een serie uit 1971 ziet het beeld er verrassend goed uit. De kleuren ogen weliswaar dof en grauwig, grain is onvermijdelijk in de meeste episodes en de scherpte is behoorlijk wisselvallig, maar in vergelijking met de kwaliteit waarmee grote distributeurs grote Amerikaanse reeksen uit dezelfde periode op dvd kwakken, kan deze transfer meer dan zijn mannetje staan. Het geluid staat in de vorm van een monospoor op disc en klinkt altijd verstaanbaar en helder. Een absolute toptrack is het niet, wel eentje die oerdegelijk is.

EXTRA'S
De enige extra's zijn enkele Cross-promotionele Trailers waarmee de schijf op gang geschoten wordt. Een gemiste kans, want nostalgici zouden graag een paar euro meer betalen voor leuke bonussen over het maken van de reeks.

CONCLUSIE
Deze eerste bundeling van episodes van De Fabeltjeskrant geeft een goed idee van hoe de reeks zowel jong als oud wist aan te spreken begin jaren zeventig. Met uitstekende scenario's, fantastische karakters, veel gniffelhumor en een vleugje maatschappelijke satire behoort de serie ongetwijfeld tot het beste en meest verrassende wat de Nederlandse televisie heeft voortgebracht. Beeld en geluid zijn bovendien prima in orde, maar de bonussectie blijft nagenoeg leeg.