FILM
De Laatste Dagen Van Emma Blank speelt zich grotendeels af in een zwart landhuis langs de Nederlandse kust. Het is een duistere, statische en bizarre woning die nergens lijkt thuis te horen. De vrouw des huizes is Emma Blank (Marlies Heuer), een kunstenares die zich toespitst op de schilderkunst. De vijf overige bewoners zijn haar personeel. Haneveld (Gene Bervoets), een man van middelbare leeftijd die zich steeds in maatpak kleedt, is hoofd van het huishouden. Een trapje lager op de hiërarchische ladder staat Bella (Annet Malherbe), een gezellige en gezette kokkin. Meier (Gijs Naber), een twintiger met een voorliefde voor iets luidere rockmuziek, is de klusjesman van dienst. Van klusjes opknappen komt spijtig genoeg niet veel in huis. Gonnie (Eva van de Wijdeven), die net als Meier nog niet lang geleden de puberteit achter zich liet, is de dienstmeid. Op de laagste trede van de denkbeeldige ladder treffen we Theo (Alex van Warmerdam) aan. Zijn job behelst niet meer of niet minder dan dat hij voor familiehond speelt. Je weet wel, die goedlachse labrador of Golden Retriever die een trouwe vriend is en die zich inlaat met ondeugendere bezigheden zoals het vangen van andere beesten en het bespringen van mensen in tijden van bronstigheid. U merkt het al, om op dit soort “vacatures” in te gaan, moet je natuurlijk al vrij knetter zijn. Van al zijn collega's slaagt hij er overigens het beste in zijn functie naar behoren uit te voeren.

Emma is een arrogante, verwaande vrouw. Ergens in haar hoofd, niet bijster ver verdoken, leeft ze het leven van een 19e eeuwse bourgeoise. Een dominante, veeleisende en decadente bazin die haar personeel veel meer leed dan vreugde bezorgt. Alles moet op een door haar goedgekeurde wijze gebeuren. Die soms waanzinnige eisen zorgen voor vreemde, krankzinnige situaties. Emma denkt dat ze gaat sterven. Hoe, wanneer en waardoor blijft lange tijd onduidelijk. Ook wat betreft haar dood lijkt het alsof ze de macht in handen wil houden. Om haar bij te staan zijn bovenvermelde personeelsleden in dienst genomen. Dankzij haar perfectionistische, sociaal gestoorde persoonlijkheid, slagen de huisgenoten er niet altijd in alles naar behoren (naar haar normen dan) uit te voeren. De laatste dagen verlopen dus niet zonder slag of stoot. Ze lijkt apathisch, soms op het geschifte af, het tegenovergestelde van een gevoelsmens en dit tot frustratie van haar “onderdanen”. De gemaakte, gespannen sfeer in het huishouden lijkt op elk ogenblik in elkaar te kunnen storten.

Beetje bij beetje wordt het duidelijker wat Emma en haar bedienden samenhoudt. Een tragische, onvoorspelbare wending tegen het einde van de film wordt echter voorafgegaan door een luchtig aanvoelende komedie waarin het opkroppen van gevoelens en een gemaakte onderdanigheid centraal staan.

BEELD EN GELUID
Zowel de natuurlijke rijkdommen als de decors zijn uiterst zorgvuldig geselecteerd. Het vreemde huis en de strakke vormen van de tuin ogen als een psychedelische natte droom. De beelden van de zee en de duinen zouden op verschillende plekken ter wereld kunnen zijn geschoten. Op de Nederlandse taal en de voor ons eventueel bekende gezichten na, heeft deze film weinig gemeenschappelijk met de doorsnee Nederlands-Belgische productie. In breedbeeld komen de scènes, vooral die die zich buiten afspelen, goed tot hun recht. Het formaat (2.35) is niet gewijzigd. Om de overstap van scène naar scène te maken, wordt er telkens gitaargetokkel gebruikt, een warme en zuiderse klank. Het geluid komt goed tot zijn recht in Dolby Digital 5.1.

EXTRA'S
Van één enkele extra, de “making of”, zou de gemiddelde liefhebber van extra's makkelijk een pruilmond krijgen, maar geen paniek, deze jongen heeft meer te bieden dan de doorsnee making-of. Beter één degelijke, dan zes halfslachtige extra's, zou ik zo zeggen. Naast interviews met cast & crew zijn er ook verduidelijkende beelden over hoe het landhuis tot stand kwam. Een leuke en interessante meerwaarde.

CONCLUSIE
De Laatste Dagen Van Emma Blank is een aangename verrassing: een Nederlandse film met Europese allures, wat ik als een compliment beschouw. Hoewel de verhaallijn traag vordert is ze zeker niet saai. Scherp vertekende persoonlijkheden neerzetten en tegelijk grappig zijn zonder erover te gaan, dat is cinema.